De onrust die me teisterde, kort nadat ik was gestopt met het horecavak, is verdwenen. Kon ik destijds op een vrije avond geen vijf minuten stilzitten, nu is het stilzitten tot kunst verheven. Kon ik destijds geen vijf minuten aan niets denken, nu kan ik slapen zonder de dag ook maar iets te hebben gedacht. Vond ik vroeger de stilte irritant, nu irriteert alles dat de stilte onderbreekt.
In mijn huis staat maar één stoel. Dat is een bureaustoel. Op die bureaustoel kan ik uren stilzitten. Verder staan er vier barkrukken, een fauteuil en een bank. Op een bank zit je niet, op een bank ga je liggen.
De stoel staat in het midden van het bureau. Het bureau is twee meter breed. Aan de linkerkant op het bureau staan de terrabyte en de Dikke van Dale. Aan de rechterkant op het bureau staan de studieboeken – overbodig intussen, de inhoud zit bewezen in mijn hoofd.
Alles dat in het hoofd zit, irriteert.
In de zitting van de stoel kun je het zitvlak, mijn zitvlak, uittekenen. Of dat meer zegt over de stoel of over mijn zitvlak, laat ik in het midden. De stof van de zitting is gescheurd. Geel schuimrubber legt een deken van bladeren onder het bureau. Het is hoog tijd dat er een nieuwe bureaustoel komt.
Eén hand beweegt, soms beweegt mijn nek, verder is het lichaam stil. De hand kan uren achtereen klikken. Bijvoorbeeld blokjes aanklikken. Na verloop van tijd verschijnt er een “u hebt gewonnen” of “u hebt verloren” in beeld. Meestal verliest de hand.
Het is niet erg om in stilte te verliezen. De aanwezigheid van getuigen wanneer je verliest, maakt het irritant.
De hand kan uren lang op linkjes klikken. Na verloop van tijd voegt de hand de links samen, dan heb je een film. Die film verplaats je naar de terrabyte om er vervolgens nooit meer naar te kijken.
Ik spaar herinneringen om nooit meer te hoeven kijken.
De hand kan op fotoalbums klikken, nachten lang. Op een nacht, een zoveelste achtereenvolgende nacht van spieken in andermans leven, kreeg de hand last van de pols. Toen ben ik op de bank gaan liggen en keek ik een film. Diezelfde nacht kon ik niet slapen. Het was niet stil.
De volgende ochtend zei een wortelbroek dat het tijd werd voor een nieuwe outfit.
Nieuwe kleding en een nieuwe stoel. Hoogstpersoonlijk stop ik de recessie en laat ik de economie weer draaien. In stilte.
Iedereen die in het hoofd zit, irriteert. Niemand is geïnteresseerd in een nieuwe stoel.