Omdat er vandaag nog niemand naar me had gelachen, fietste ik na het werk naar de Chinees. De Chinese lacht altijd naar me. Ook vraagt ze of alles goed is of hoe gaat het. Meestal zeg ik dat het lekker weer is of dat ze weer lekker is.
Soms zeg ik dat het niet zulk lekker weer is. Dat is wanneer ik drijfnat van de regen naar binnen loop. Dan geeft ze me de doos tissues die achter de kassa staat en zegt ze: "Veel regen." Met de tissues droog ik mijn gezicht en snuit ik mijn neus. Vervolgens weet ik met het afval geen raad omdat ik nergens een prullenbak zie staan. Zonder blikken of blozen steekt ze dan haar hand uit om de natte handel in ontvangst te nemen, ondertussen de doos tissues verder onder mijn neus duwend. "Neem maar meer." Bij de Chinees krijgt een doos tissues dezelfde behandeling als het eten.
Soms geef ik antwoord op de vraag of hoe gaat het.
Ik heb gisteren weer een deel van de huisraad weggegooid. In de keuken betrof dat voornamelijk overjarige wijn en andere incourante levensmiddelen. Ik vond een klein flesje rode wijn, het formaat dat je in vliegtuigen krijgt. Ik kreeg het ooit van een toeristenmeisje, op een dooie zaterdagavond toen ik nog in de kroeg werkte. Ze was de enige klant en ze praatte honderduit. Ze droeg teenslippers en ik zag voeten die wekenlang niet waren gewassen. Ze zei dat ze stewardess was en dat ze een paar dagen in Amsterdam bleef. Alles vond ze great en Amsterdam was great en het café was great en ik was ook great. Ik zei dat alle Nederlanders groot waren. De Chinese knikt. "Groot," zegt ze. Ze was Spaanse maar sprak, volgens eigen zeggen, goed Engels. Het was een Engels dialect dat ik dan nooit eerder had gehoord, het leek met het soort Engels dat ze in Oslo of in Tbilisi spreken. Ze bleef zitten en praten totdat er andere klanten kwamen, dat was zes biertjes later. Gedurende die tijd rookten we samen haar sigaretten op. Soms schreef ze iets op in het notitieboekje dat ze op de bar had gelegd. Toen ze wegging gaf ze het flesje rode wijn dat je gewoonlijk in vliegtuigen krijgt. Ze ging staan om afscheid te nemen en te zoenen. Ik tilde haar op, Spaanse stewardessen zijn niet zo groot. Vieze voeten zijn geen reden om niet te zoenen. De Chinese knikt weer.
Vrijdag ging ik naar een biercafé in het centrum, het stamcafé liet ik links van de fabriek liggen. Het is de hangplek van een groep aangetrouwden, ze draaien er reggae. Het is een klein café, daarom mag je met je glas ook buiten staan. Dat biedt het voordeel dat je bij je biertje gewoon kan blijven roken. De bar heeft vier tappunten met in totaal acht tapkoppen. Achter de bar stond een meisje met blank rastahaar. Ik moest me even oriënteren en bekeek alle flesjes bier die boven de bar stonden. Aan het rastameisje vroeg ik of ze misschien ook gewoon bier hadden. Ja, dat had ze. Toen vroeg ik of ze jägermeister hadden. Ja, dat had ze ook. Toen vroeg ik of ze een vriend had. Nee, die had ze niet. Daarom bestelde ik dus maar een biertje en een jägermeister. Daarnaast houd ik niet van reggae. Later op de avond ging er een zwart leren jack aan de bar zitten. Onder het jack droeg ze een I love Amsterdam shirt op een magere spijkerbroek. Ze had grote, licht bollende ogen en een bos natuurlijke krullen. "Pools hoertje," zei ik tegen niemand in het bijzonder. Ze bleek de vrouw van de glazenophaler. In de Soos was ik ook een tijdje glazenophaler. Toen leerde ik Marlies kennen. Ik vroeg die avond of ik eerder mocht stoppen. "Wie?" was de wedervraag. Ik wees Marlies aan. Ze was tien minuten in het toilet gebleven en kwam terug zonder bril. "Ga maar," was het antwoord. "Als je morgen dan wel de achterkant van de bar schoonmaakt." Zondag gooide ik Marlies door de zoekmachines. "Schoonmaken," zegt de Chinese.
Tom droeg in Paradiso een mooi colbert. Ik voelde aan de stof van het colbert en zei dat het een mooi colbert was. Tom keek in de zaal en zei: "Hoop lekkere meiden." Tom heeft homo maar dat weet hij zelf nog niet, hij is nog niet goed genoeg onderzocht. Ik zag twee zwarte jurkjes op pumps die hand in hand door de zaal paradeerden. Waar zouden ze hun mobiele telefoons hebben gelaten? Ik stond nog steeds aan de stof van het colbert van Tom te voelen en zei dat het een mooi colbert was. "Mooi colbert," zegt de Chinese. Later kwamen er allemaal mensen bij staan die ik een hand moest geven. Eén van de mensen, een meisje met dun haar, kwam met een hand vol met geld naar me toe. "Pot," verstond ik. "Hetero Aziatische fetisj," zei ik terug. En daar achteraan: "Wat vind jij van het colbert dat Tom draagt?" Toen liep ik naar de bar en bestelde ik voor mezelf een cola, in de hoop enigszins te ontnuchteren. Toen ik weer terug bij de groep was, merkte ik dat ik twee bier in mijn handen had. In Paradiso bestel ik altijd twee bier. "Bier," zegt de Chinese.
Vorige week vroeg Ana hoe het met Angela was. Ik vertelde het mij laatst bekende verhaal over Angela. Nadat ik het verhaal had afgerond zag ik aan het gezicht van Ana dat we over verschillende Angela’s spraken. Ik ken zeven Angela’s. "Dat geeft niet," besliste Ana, "het was een mooi verhaal." En zo is dat. "Mooi," zegt de Chinese. De laatste keer dat ik in het huis van Louise zat en op de katten paste omdat ze op vakantie was, was het eerste dat ik deed de dichtstbijzijnde Chinees bezoeken. Het was een echte familie Chinees. Pa stond in de keuken, ma stond achter de toonbank en het dochtertje deed de bediening. Het dochtertje droeg een oversized wit overhemd, een zwart rokje tot op haar knieën, een zwart gilletje en platte zwarte schoenen. Ik had geen idee hoe oud ze was. Ze sprak vloeiend Nederlands, haar moeder geen woord, even sprakeloos als smakeloos. De Chinese knikt weer.
Om te voorkomen dat ik straks in een leeg huis zit, ben ik, als surrogaat, de harde schijf van mijn computer gaan opschonen. Het plan was om een externe harde schijf te koppelen en alle bestanden over te zetten. Ik kwam terug van dat plan toen ik uitrekende hoeveel dagen muziek een volle externe schijf zou zijn. Hoeveel muziek kun je nog horen? Hoeveel verhalen kun je nog aanhoren? Je kunt ook uitrekenen hoeveel liter urine de rest van je leven nog door je pisbuis wordt heen gejaagd of hoeveel kilo ontlasting je tot aan je dood nog uit je darmen perst. Je kunt alles uitrekenen. Ik heb meer plannen maar ik zie door de bomen het bos niet meer en door de foto’s de vrouwen niet meer. Ik zie door de verhalen de waarheid niet meer. De Chinese knikt opnieuw. Duidelijkheid en overzicht begint bij opruimen. Ik selecteerde het halve vermogen van de harde schijf en koos voor de optie delete. Toen zei de computer dat de prullenbak te klein was. "Geen prullenbak, geef maar," zegt de Chinese en ik geef haar de tissues.