Het is makkelijk pronken met andermans veren. Je vertelt over wat je hebt gezien, in woord of in beeld. Je maakt een foto en je laat hem zien, je vertelt een verhaal of je schrijft een stuk tekst. Je vertelt niets over jezelf, je vertelt over anderen. Je vertelt over anderen in de hoop dat het iets over jou vertelt.
Sinds kort hebben we een Kim in tha house. Kim stond met foto onder het kopje nieuwe medewerkers. Kim had iets gedaan met een medevennoot en met reizen naar het land van herkomst. Door omstandigheden was ze gedwongen daarmee te stoppen. Of dat betrekking had op het reizen of de vennoot of mede, dat stond er niet bij.
Hoe kunnen omstandigheden dwingen? Omstandigheden kunnen sturen, of richting aangeven, maar nooit dwingen. Je kunt jezelf láten dwingen, wat duidt op gebrek aan zelfredzaamheid en oplossingsgerichtheid. Stoppen is geen oplossing, stoppen is een confrontatieloze keuze.
Kim woont in Utrecht samen - de zinsopbouw verraadt de afkomst. Kim komt uit het land waar de halve bevolking Kim heet. In het trappenhuis, op weg naar de lunch, kwam ik Kim tegen. Hé, dat is een Kim, dacht ik. Eens te meer blijkt hoe foto’s de werkelijkheid vertekenen. Reality kills fantasy.