"Staat u in deze rij?" vraagt de oude vrouw.
"Nee, ik hoor bij haar."
Ik wijs naar Jenny die staat te pinnen.
"Dat is veilig, met zo'n grote vent bij je," zegt de oude vrouw.
Dat hangt ervan af welke rij je kiest.
Aan de andere kant van de oude vrouw staat een marinier die - als hij zou willen - met één hand mijn nek breekt.
"Ik ben al een keer beroofd en ook al twee keer geskimmed. Veel mensen die ik ken durven niet meer te pinnen, ze halen hun geld op het postkantoor," vervolgt de oude vrouw.
"Klopt. Mijn moeder doet dat ook," zeg ik.
Ik zou me veiliger voelen bij de marinier - ik ken mezelf.
"Maar ze hebben niets van mijn rekening afgehaald, ik houd mijn pincode altijd goed verborgen," zegt de oude vrouw.
Vast in een oude sok.
Jenny is klaar. Onwillekeurig wrijf ik langs mijn nek.
"Sorry dat ik niet heb teruggemaild," zegt Jenny.
"Je moet niet denken dat je de enige bent," zeg ik.
Ik heb Kim ook gemaild.
"Nee, daar moet ik zeker niet aan denken," zegt Jenny.
We lopen een rondje door Hoog Chatarijne.
"Dim sum is net als tapas, maar dan Chinees," zegt Jenny.
Tapas is wijn, tapas is Ana - daar kan geen Chinees tegenop.
"Ik zal je foto's laten zien," zeg ik tegen Jenny.
We vinden de reden en gaan zitten.
"Wat wil je drinken?" vraagt Jenny.
"Thee. Chinese thee."
"Geen bier?"
Ik veeg met de mouw van mijn shirt mijn voorhoofd af.
"Verleidelijke gedachte."
Half één 's middags. Zweetdruppels lopen onder mijn shirt over mijn lichaam naar beneden.
"Ik wil eerst iets kouds," zegt Jenny, "het is zó warm."
Ik ben een zwemmer zonder zwembad.
De ober komt langs en vraagt iets.
"Of je gewoon bestek wil," vertaalt Jenny. "Of kun je met stokjes eten?"
"Ja," zeg ik.
Ik ben de enige blanke in het restaurant, in de ogen van de ober de laatste oermens.
"Ja," zegt Jenny in het Chinees tegen de ober.
De ober haalt de stokjes weg.
"Nee," zeg ik, "ik eet met stokjes."
"Nee," zegt Jenny in het Chinees tegen de ober.
Desnoods eet ik met mijn handen. Als ze een Neanderthaler willen dan zullen ze een Neanderthaler krijgen.
"Je houdt zeker niet van zoet?" vraagt Jenny.
Ze bestudeert de menukaart.
"Hoezo?"
"Ik zie je nooit snoepen op de afdeling."
Op de afdeling staan potten gevuld met drop en snoep en aangebroken verpakkingen met koek.
"Het is net zoals met drank. Als ik er eenmaal aan begin, dan kan ik niet meer stoppen."
De mens wordt geijkt aan wat zichtbaar is.
"Kies jij maar."
Een cliché in verzadigde relaties.
"Ze hebben rundermaag. Dat is een beetje taai, zoals inktvis," zegt Jenny.
Ik liet Ana ook altijd bestellen, maar toen kwam ik niet voor de tapas.
"Nee, geen orgaanvlees."
Toen Ana met een collega in onze vaste tapasbar zat, smste ze: "Het personeel vraagt waar jij bent!"
Personeel moet je altijd te vriend houden.
"En als ik het pas achteraf zeg, wat je hebt gegeten?"
Alsof ik achteraf zal zeggen: "Dat? Dat was een orgasme."
Misschien moet ik mijn vrienden beter kiezen.