Sinds ik geen auto meer heb, kom ik er eigenlijk niet meer. Latex ging op de bagagedrager, en recentelijk haalde ik een nieuwe kraan voor de wasmachine.
"Kalk," zei Buurman.
De kraan ging niet open. Als ik nog meer kracht zou zetten dan zou de muur meedraaien. Op zich zou ik dan water uit de douche van de buren kunnen tappen maar op de lange termijn leek me dat geen wenselijke optie. Toen haalde ik Buurman erbij. In gezelschap verdwijnt mijn agressie.
"Kalk," herhaalde ik.
Samen keken we naar de kraan die gespiegeld werd in de glimmende tegels erachter.
"Kan ik daar iets aan doen?" vroeg ik.
"Nee, daar kan je niets aan doen," zei Buurman, "dat gebeurt gewoon."
De gereedschapskist ging open en professioneel ontmande Buurman de kraan. Ik stond erbij en keek ernaar. Ook de muur en de glimmende tegeltjes gaven geen krimp. Toen alle ingewanden op een rij lagen, werd het vonnis gestreken. Even later zat ik op de fiets, de kraan paste in mijn broek.
Ik ben ontwaakt uit de slachtofferrol. En als je geen slachtoffer bent, dan ben je dader. Ongewezen vonnissen zijn te vrezen.