Dude vindt Bernadette een geile naam, ik vind Bernadette geen mooie naam. Bernadette draagt vandaag een zwart jasje, een grijze rok, een zwarte maillot en haar zwarte puntlaarzen. Ik sta achter haar in de rij bij de borden en het bestek, het beginpunt van de kantoorgerechtelijke massaconsumptie. Ze ruikt lekker. Ik vind Bernadette mooi.
Niet eerder stond ik zo dichtbij, één keer bijna toen ik met Dude in het stamcafé van het bedrijf stond en ze met vier mannelijke collega’s naast ons kwam staan. Ik herkende haar niet, ik vertelde een verhaal terwijl ik staarde naar de achterkant van een goedgeklede gelaarsde zwartharige en me irriteerde aan de vier pakken erom heen. We kennen de meeste klanten in het stamcafé, maar dit exemplaar had ik er niet eerder gezien. Toen ik haar gezicht zag, stokte het verhaal dat ik Dude vertelde. Het was het verhaal over mijn nieuwste aanwinst in lunchobsessies.
Het heeft maanden geduurd voordat ik haar naam had achterhaald.
"Dat vind ik nou een geile naam," zei Dude toen.
De mannen praatten, Bernadette bestelde vier bier en een rode wijn. Het meisje achter de bar droeg een zwarte polo, de knoopjes uiteraard los. Ze rekende de bestelling af en ze reikte de glazen aan. De mannen praatten verder, Bernadette nam een slokje van haar wijn en ze opende haar tas. Dat doen meisjes wel vaker als de mannen staan te praten, hun tas open doen. Gewoonlijk komt er dan een mobieltje tevoorschijn dat tevergeefs wordt gecontroleerd. Bernadette pakte niet haar mobiele telefoon, uit haar tas kwam een pakje Marlboro light.
Die handeling maakte haar nog mooier, ze leek me niet het type dat rookte. Ongefundeerd vooroordeel. Ze stak een sigaret aan en op het moment dat ze de rook uitblies draaide ze haar hoofd naar onze kant. Dat waren mijn ogen. Ze keek me aan zonder ook maar een spier in haar gezicht te vertrekken - haar bruine hondstrouwe ogen zeiden zowel "help me" als "val dood". Misplaatste inschattingstechniek. Ze rook lekker.
Christine blies een keer rook in mijn gezicht. De hele bar was voorzien van drank en ze ging recht tegenover me staan, klaar voor de nicotinepauze.
"Weet je wat dat betekent?" vroeg ze.
Mijn ogen vroegen om een herhaling, Christine legde het pakje Marlboro light neer.
"Wanneer iemand rook in je gezicht uitblaast," verduidelijkte ze.
Ik schudde mijn hoofd.
"Dat betekent dat ze met je naar bed willen."
Overduidelijk.
Bij de soep neem ik afscheid van Bernadette, ik heb vandaag geen trek in soep. Mijn plaats bij het raam is ingenomen door drie stropdassen. Wat doen die gasten in de loser’s hoek? Ga carrière maken, sukkels. Ik neem de tafel ervoor en schuif aan bij tweehonderd kilo vet verdeeld over anderhalve vrouw. Uit het gesprek dat ik opvang begrijp ik dat er gisteren niets leuks op televisie was.
Terwijl ik eet constateer ik wie er niet aan schoolvakanties zijn gebonden. Debbie draagt vandaag een witte rok, gympen en een beigekleurig jasje. Voordat ze gaat zitten trekt ze het jasje uit. Een hemd en een set sportschoolarmen komen tevoorschijn. Debbie is verhuisd en in Amsterdam komen wonen. De zwarte puntlaarzen zijn verdwenen achter één van de grote nepplanten.
Ooit nam ik Zusje en India mee om Christine te keuren. Ik vond Christine mooi.
"Past niet bij jou," was het resolute oordeel.