Honey

De laatste bestelling uit Japan laat op zich wachten. Zo zullen er altijd zaken zijn die men verwacht maar die niet komen.

Toen bestelde ik maar wat in Frankrijk. Na twee dagen binnen.

Misschien moet ik het dichter bij huis zoeken.

Bye bye 2012. Je kan doodvallen.

Een vreemde bijt in de eend

Wijzen is onbeleefd. Het is vrij gemakkelijk scoren door te wijzen op de beperkingen en gebreken van anderen. Ik doe het noodgedwongen. Ze zijn allemaal jonger en slimmer dan ik en ze hebben meer diploma's en ervaring. Dat zou geen probleem hoeven zijn, maar iemand die me wegwijs maakt is van harte welkom. Helaas. Bijna iedereen werkt aan het grote probleem en wie dat niet doet vangt het werk op wat als gevolg daarvan blijft liggen. Daardoor blijf ik ook liggen. Bestanden en systemen schieten over het computerscherm en ik schiet voortdurend mis. Het gevolg is dat ik geen idee heb waarmee ik bezig ben. De afdeling heeft waarschijnlijk ook geen idee waarmee ik bezig ben. Ik moet beter richten.

Vanwege de omvang van het grote probleem krijgen we hulp. Dat is gunstig want dan heb ik iets om naar te wijzen. De eerste is Ines (van Daan). Ines kwam hier eerder voorbij en is naast me komen zitten. Twee jaar geleden was ik op een opendag voor een studie. Daar was Daan ook. Er was sprake van een bevruchtingsprobleem, want dat vertelde Daan toen. Daan zag er erg slecht uit, hij moest zijn verhaal kwijt. Ik herkende dat wel. Het was me direct duidelijk waar de bevruchtingsproblematiek zijn oorsprong had. Ines ziet er vandaag de dag goed uit. Strak in huid en haar en zwanger van de tweede. Als er één schaap over de dam is, dan staat het hek open.

Ines staat redelijk hoog op de ladder. Niet zozeer opleidingstechnisch qua ingelijst diplomamateriaal aan de muur maar wel wat ze daarmee intern carrièretechnisch in aanzien heeft bereikt. Je moet de juiste mensen tegenkomen. En wanneer je de juiste mensen tegenkomt dan moet je de juiste dingen zeggen. De juiste kleding dragen is een pre. Op feestjes en recepties kom ik steevast de verkeerde mensen tegen. Ze zeggen de verkeerde dingen en ze zien er niet goed uit. Als dank zeg ik niets terug. Niets zeggen is nooit vruchtbaar.

Isa helpt ook. Isa is extern van de bovenste verdieping. Omdat externen niet voorin onze systemen komen heb ik weinig informatie. Voor een echte auteur is dat geen probleem, die verzint de ontbrekende informatie zelf. Dingen verzinnen is tenslotte zijn fuck. Zo zou ik kunnen verzinnen dat er een groot probleem is wat ervan de reden is dat hoogopgeleid, vrouw en vruchtbaar ons ondersteunt. Ook zou ik kunnen verzinnen dat er een spreekverbod is ingesteld. En omdat we niet mogen spreken over het grote probleem er een codenaam is bedacht, zodat we die codenaam kunnen gebruiken, elke keer dat er intern over het grote probleem wordt gepraat.

Nadat Isa haar miskraam had gehad, maakte ze het uit met de vader van het ongeboren kind. Je moet toch iemand de schuld geven? Hoogopgeleid steekt niet graag de hand in eigen boezem. Daarna maakte ze een wereldreis die haar tot in Zuid-Amerika bracht. De wereld is groter dan Zuid-Amerika maar niet voor een jonge vrouw met een gebroken placenta. Dansen en ziektes oplopen met een tropische verrassing is een goede remedie tegen geestelijk en lichamelijk leed. Voorzien van verhoogde immuniteit keerde Isa terug naar het land van herkomst, en ze maakte toen toch maar haar studie af. Alleen de scriptie, uitgesteld vanwege het dode leven, moest nog. Daarna ging ze als een bezetene aan het werk, als gedetacheerde. Psychologisch een niet al te ingewikkeld verhaal. En een carrière is toch ook een soort van gezin? Het is hard werken en na verloop van tijd vraag je jezelf af waar je het eigenlijk allemaal voor doet.

Het derde poesje dat uit haar normale werkzaamheden vandaan is gehaald om codenaam te ondersteunen, is Kip. Kip stond ooit in het studiemagazine. Toen heb ik Kip door google gehaald. Ik werd geen steek wijzer. Kip is functienaamtechnisch het hoogst van de drie. Verder is ze het blondst, het kontst en het zwangerst. Ze is bijvoorbeeld zwangerder dan Ines. Kip heeft een mooie voetbal op haar buik. Uit lichaamstaal, taalgebruik en gebruik van autoriteit af te leiden, is Kip leading. Hoogopgeleid gaat vaak samen met dominantie. Het lager personeel doet niets uit zichzelf, dat moet worden aangewezen, aangelijnd en aangestuurd. Hoogopgeleid betekent dat je de mindere mens leert plaatsen.

De hindoe die mij wegwijs moet maken, wijst mijn plaats. Maar plaats is geen weg. Plaats is statisch, weg is dynamisch. De stuurloze medewerker wordt balorig, heeft te veel tijd. Als je te veel tijd hebt ga je nadenken. Waar eindigt verveling en waar begint desinteresse? Als je nadenkt slaat de twijfel toe. Zit ik hier wel goed? Minder papieren misschien, wel meer eelt. De mens leert meer door ondervinding dan uit boeken. Ik sta op en mik. Twee stoten onder de gordel. Ines moet lachen.
"Wat zegt hij?" vraagt de hindoe.
Ik ben derde persoon enkelvoud. Stuurloos misschien, maar aan mijn richtingsgevoel mankeert niets. Een schijnwereld is ook een wereld, zoals een luxeprobleem ook een probleem is. Ines houdt wijselijk haar mond. Ze lacht niet meer.

Is het een beginnend buikje of is het juist een aflopend geval? De eerste maanden zijn verwarrend. Misschien is Ines helemaal niet zwanger van de tweede, en duurt het wegwerken van het overtollig zwangerschapsvet net zolang als het haar duurde om zwanger te worden. Mocht dat het geval zijn dan is dat knap lullig. Ik vraag er niet naar – ernaast zitten is nog veel lulliger. En als je ernaast zit kun je ook niet zwanger worden. Van mening veranderen betekent niet dat je met alle tropische winden meewaait. Van mening veranderen betekent dat je openstaat voor nieuwe zienswijzen. Zienswijze bevat het woord wijze. Kwamen de drie wijzen niet uit het oosten? En ligt Azië niet in het oosten? Ik bedoel maar. Wijzen is niet onbeleefd maar slechts het onderkennen van een minderwaardigheid.

Bedrijfsrisico

Het zijn de verlichtende dagen voor kerst. De afdeling organiseert een kerstborrel - the Dutch way. De grote bedrijfsfeesten van bodemloze consumptie zijn voorbij. Als je iets wil doen dan regel je het zelf. Feesten op kosten van de baas is niet meer van deze tijd. Ik neem twee mandarijnen mee. Het mandarijnenseizoen is ook voorbij.

Er staan flessen wijn, pakken jus d'orange, blikjes bier. Er liggen zakken chips, doosjes kant en klare partysnacks. De teamleider met de hardloopbenen zit op een bureau. Haar omhooggekomen broek biedt zicht op de door het vele wassen verkleurde sokken in haar enkellaarsjes. Ik vind het vertederend. Ze draagt nooit laarsjes. Met kerst gedragen mensen zich anders.

's Morgens was ik bij Floor. Floor is van de interne gezondheidsgestapo. Gezonde medewerkers in een gezond bedrijf - ongezonde mensen zijn een bedrijfsrisico. Floor deed metingen, ik deed gehoorzaam en een conditietest. Daarna moest ik vragen beantwoorden. Over eetgewoontes en andere fysieke ongemakken. Vragen beantwoorden is niet moeilijk. Ik heb geen fysieke ongemakken - als we ouderdom buiten beschouwing laten. Vragen stellen vind ik moeilijker.

"Heb je thuis ook een hartslagmeter?"
"Is cupmaat een aanleiding voor depressies?"
"Hoe vaak geef je planten water?"
"Wil je mijn kerstboom zien?"
Nee.

De donkerbruine ogen van Floor bekeken de uitslagen. Toen zei ze dat ik kerngezond ben. Alleen de conditie kan beter. Ik hoef niet per se te sporten, een uur door het bos wandelen is ook goed. Als ik maar naar buiten ga.

De standaard conversaties worden gevoerd.
"Wat doe je met de kerstdagen?"
"Mijn ouders komen. En tweede kerstdag gaan we naar zijn ouders."
"Ga je met oud en nieuw nog iets leuks doen?"
"We blijven thuis, met ons tweetjes. Met zo'n buik wordt er voorlopig niet gefeest."
Een hand beweegt voorzichtig over onvolgroeid nieuw leven.

Ik verdiep me in de mandarijnen. Gisteren had ik er twee die vol met pitten zaten. Die kan je niet gedachteloos opeten. Eerst zachtjes bijten, dan met je tong de pitten zoeken en als je ze vindt dan voorzichtig naar je lippen duwen. Niet te hard want dan valt het hele mandarijnenpartje eruit.

Een vinger verdwijnt in mijn neus. Een zenuwtrekje. Ik heb beet en voel dat er een ongemakkelijke situatie aankomt. Ik kijk rond. Niemand kijkt. Ik trek mijn vinger terug en stop hem in de schil van een van de mandarijnen.

Ik kan het niet - small talk. Ongeïnteresseerde beleefdheidsgesprekken over niets. Ik wil ongegeneerd dronken worden. Ik wil dat iedereen loskomt, zich losmaakt van het zaaddodend gewenst gedrag. En als alle drank op is gaan we naar de stad. Naar kroegen met muziek die ervoor zorgt dat het niet uitmaakt wat je zegt. En als alle kroegen dicht zijn eindigen we in een shoarmatent. Zodat we allemaal hetzelfde ruiken. En we de volgende dag niet hoeven te werken.

"Nog geneukt?" wil ik vragen.
Maar dat antwoord weet ik al.

Na tien minuten heb ik allebei de mandarijnen opgegeten. Ik doe mijn sjaal om en trek mijn jas aan. Het zijn geen onaardige mensen - dat is het niet. Ik weet gewoon niets te zeggen. Ik ga naar buiten.

"Hij gaat al," zegt de hindoe.

Flower in the desert

Als de buren vragen of je voor de planten wilt zorgen tijdens hun vakantie, dan geven ze je gewoonlijk de voordeursleutel.

Mijn buren niet.

Zij geven de planten.

Weerwaarschuwing

De hoofdpersoon in de nachtfilm op het tweede televisiekanaal leek op Janine. Janine haar fiets stond vanochtend niet in de fietsenkelder. Toen ik had ingelogd op het bedrijfsnetwerk zag ik dat ze wel online was. Net zoals Spijkerrokje, Fatima, Krissie en Nattelie. De moderne interne chatbox als stalkerroom. Ik belde de hindoe terug.
"Ik ga je slaan," zei ze.
Ik liet een stilte vallen.
"Nou oké, dan kom ik wel."

Het duurde zeker een uur voordat de hindoe er zou zijn. In de tussentijd dacht ik na over de afgelopen weken, schreef een log, haalde koffie voor iedereen die zich niet had laten afschrikken door de aangekondigde sneeuwstorm, ging naar de wc terwijl ik niet moest, at een appel, las wat stukken op internet en verwijderde tot slot het log. Het schrijven ervan volstaat. Publiekelijk bekentenissen etaleren is aandachtshoertje spelen en dat moet je lekker thuis doen.

In een column in de Groene las ik dat meisjes hun mobiel associëren met het 'in contact staan met anderen', waarbij oxytocine zou vrijkomen, een belangrijk hormoon en neurotransmitter, dat positieve gevoelens van vertrouwen en geborgenheid teweegbrengt. Dus als een meisje tijdens een afspraakje steeds op haar mobiel kijkt, dan weet je waaraan het jou ontbreekt. Sociale media is niet sociaal maar digitaal. Digitaal vertrouwd, sociaal onaangepast. Vroeger noemden ze dat psycho's.

Toen de hindoe was gearriveerd en zich had geïnstalleerd - ze had haar laarzen uitgetrokken - ging ik naast haar zitten en we gingen verder waar we gisterenavond waren gebleven.
"Mijn sokken zijn nat geworden."
Ik hield mijn goedkope grappen voor me.

Op twitter maakte singlemoeder de wereld deelgenoot van de geboorte van haar tweede kind. Ze vertelde erbij dat het leven nog nooit zo mooi is geweest. Haar logs over de schijnbaar eindeloze stroom ziekenhuisbezoeken om maar zwanger te geraken staan niet meer online - over publieke bekentenissen gesproken. In onze studententijd hebben we een paar keer samen geslapen. Toen bestonden er nog geen mobiele telefoons, je pikte geborgenheid op in de kroeg.

De afgelopen weken zijn we 's avonds en in het weekend aan het werk. Ik werk er een maand en er wordt een forse fout uit het verleden blootgelegd - er is geen causaal verband maar desondanks is het wel uitermate grappig.
"Ik doe dit wel, ga jij maar schrijven," zei de hindoe even later.
Het schoot duidelijk niet op. Ik ging achter mijn eigen bureau zitten en begon aan de notitie voor de directie.

“Kom je bij me zitten?” vroeg Spijkerrokje tijdens lunchtijd in het restaurant.
Spijkerrokje was vandaag zwart leren rokje. Hoezo weerwaarschuwing? Leer is opwindend. Andere mensen vinden Sinterklaas, Lady Gaga, een grensrechter of kinderen van drie jaar oud opwindend. Over smaak valt niet te twisten, net zomin als over de correlatie met intelligentie.
"Hoe is het op je nieuwe afdeling?" vroeg Spijkerrokje.

Positief aan de nieuwe afdeling is dat het onderdeel van de fabriek wordt bemand door een totaal ander slag mensen dan het onderdeel dat ik achter me heb gelaten. Het is verbazingwekkend hoe binnen één bedrijf zulke verschillende culturen kunnen bestaan. En ik ken verschillende soorten mensen maar een type als de hindoe heb ik nooit eerder ontmoet. De laatste tijd heb ik last van erotische dromen en dat is duidelijk haar schuld. Soms kijk ik naar haar nagels, soms naar haar borstjes. Ze draagt felgekleurde nagellak, passend bij haar topjes. Dat is erom vragen. Om niet in de valkuil van een premature lofzang te vallen laat ik het daar voorlopig bij. Want ooit zullen we elkaar mijden - uiteindelijk brouilleer ik met iedereen - en zal ook zij niet meer zijn dan de melding 'online' in de chatbox.

"Wil je mijn sinterklaasfoto's zien?"
Voordat ik had kunnen antwoorden duwde Spijkerrokje haar Blackberry al onder mijn neus.

De film was afgelopen. Het was een mooie film, met een vertrouwd open einde. Niet alles hoeft verklaard te worden. Aan Janine denkend kroop ik in bed. Eén sneeuwbuitje en ze laten de fiets staan en vluchten in het openbaar vervoer. Eenzijdige liefde kan verstikkend zijn, evenzo geldt dat voor de liefdeloosheid van de andere partij. De sigaret is een neurotransmitter. Een geconcentreerd fenomeen, gebaseerd op vage motivatie.

Prioriteren

Het is een misverstand te veronderstellen dat verrechtsing een gevolg is van jaloezie. Je kunt niet jaloers zijn op een paartje dat stelselmatig aan het infuus van de staat hangt.

Verrechtsing groeit bij onrechtvaardigheid. Het gevoel van onrechtvaardigheid ontstaat als er een blauwe envelop wordt bezorgd. Of je maar even wilt betalen - als voorheffing op de naheffing van de definitieve heffing op de correctie van de voorheffing op het geschatte inkomen van het volgend jaar.

Je hebt het nog niet eens verdiend, maar je mag wel alvast de belasting betalen, en een jaar vooruit alstublieft. Sterker, je moet betalen – als je niet geconfronteerd wilt worden met de wettelijke invorderingsrente. De vaderlandse blauwe enveloppenbrigade krijgt steeds meer de trekjes van een notoir incassobureau.

Er zijn mensen die niet hoeven te betalen. Bij hen werkt het andersom. Als je geen geld en geen huis hebt dan krijg je een huis en dan krijg je geld. We zijn een beschaafd land en volgens de universele rechten van de mens heeft iedereen recht op informatie. Informatie betekent: waar krijg ik een huis en waar krijg ik geld?

Als je niet kan werken omdat je een probleem hebt met gezag - los van het feit dat je een hekel hebt aan opstaan en een voorkeur hebt voor een joint in plaats van ontbijt - dan verwacht de Nederlandse staat niet dat je werkt. Een stempeltje ongeschikt op je voorhuid en je bent verzekerd van een leven lang wekkerloos betaald bestaan.

Onder het genot van een biertje (accijns € 0,08) zei een vriendin: Wees blij dat je belasting moet betalen, want dat betekent dat je het kan betalen. Met andere woorden: wees blij dat je moet poepen want dat betekent dat je het kan. Ik hoop dat later de meisjes in het verzorgingstehuis er ook zo blij mee zijn.

Leuker kunnen we het niet maken, wel makkelijker. Makkelijker kunnen we het zeker maken. Privatiseren is een feest. Een Europese aanbesteding en er kunnen weer dertigduizend ambtenaren worden afgeboekt. Bezuinigen is prioriteren.

Ik ben niet jaloers op de bijstandsrukkers, op de psychisch gestoorde bewoners van de WIA, op semi-intellectuele profiteurs en ander ongewassen kunstzinnig tuig. Want wat is erger: het geluid van de wekker ’s morgens vroeg of de lucht van degene die ernaast ligt?

Mes en vork

De Chinese draak is vrolijk, wijs, vriendelijk en hulpvaardig. Over het karakter van de Koreaanse draak is geen informatie beschikbaar. De Koreaanse draak herken je aan het uiterlijk vertoon – mits ze zich vertoont.

Toonbaar was het beeld, ze stond zelfvoldaan gespiegeld te zijn in het evenzo vlekkeloze raam. Het beeld was minutieus schoongemaakt en verlost van vijftien jaar rookaanslag glommen haar barbieborsten je tegemoet. In tegenstelling tot wat de speelgoedfabrikant denkt houden niet alle mannen van grote borsten. Het beeld, een vintage pin-up ding dat ik vijftien jaar geleden kocht op de Zwarte Markt in Beverwijk, was nu niet meer bruin - maar zo blank als een tietenloze Japanse plank.

Na de ontsmetting kreeg het beeld tijdelijk een plek op de bovenste plank van de boekenplank die tijdelijk tegen de verste muur in de korte poot van de L-vormige woonkamer aanstond waarvan de drie onderliggende planken tijdelijk werden bevuild door studiemateriaal dat zijn tijdelijke dienst had bewezen.

Als er iets is dat een tijdelijke functie heeft dan is het wel studiemateriaal. Studieboeken van morgen zijn sinds gisteren achterhaald en wat anderen al weten haal je nooit meer in – wat overigens geen reden is om te stoppen met studeren. Verouderde kennis is ook kennis en van het verleden valt nog genoeg te leren. Nog steeds wordt er zonder condooms geneukt, om maar wat te noemen. Nog steeds wordt er geneukt, om nog maar eens wat te noemen. Ze hebben het nog steeds niet geleerd.

Het beeld stond op de boekenplank omdat het toch ergens moest staan, de oude woonplaats van het beeld bestond niet meer. En als het beeld op de grond zou staan zou ik het omver kunnen lopen, met alle gevolgen vandien. Het overjarig studiemateriaal kon ik ook nergens anders kwijt. De enig logische bestemming was de vuilcontainer maar dat was me een stap te ver - je kunt te ver gaan. Eens opgedane kennis zal uiteindelijk vanzelf vergaan.

Geen barbieborsten voor mij, liever Hindoestaanse kerriekorrels, Koreaanse mandarijntjes en Japanse planken. Hindoestanen maken de lekkerste roti, is mij verteld. Stelliger: hun roti is beter dan die van de Suri en van de Creolen. Ik weet niet of het waar is en waar die wijsheid vandaan komt, maar ik heb geen aanleiding om aan de integriteit van de boodschapper te twijfelen. In de huidige maatschappij is integriteit een groot goed, helaas al te vaak gestoeld op de siliconeninhoud van haar vertegenwoordiger. Stelligheid zegt meer over de voorkeur dan over het intellect. Stellige uitspraken moet je wantrouwen, net zoals mannen die met poppen spelen.

Een lekkere roti is meer dan ruimhartig met kruiden strooien. Kruiden zijn geen ingrediënten, kruiden is geen koken. Eten gaat ook over presentatie, over uitstraling, over intrinsiek gecombineerd met excentriek, over de schil en in de schaal. Een grote hoeveelheid is niet per definitie goed – zie de Suri-borsten en billen. Overdaad schaadt, met name in de hart- en schaamstreek. Stalin heeft gezegd: A single death is a tragedy, a million deaths is a statistic. Ik wist niet dat Stalin engels sprak.

Ook wist ik niet dat de belading van de boekenplank niet de juiste was. Was ik een goed belader geweest dan had ik wel in de havens gewerkt. ‘Eten als een bootwerker’ past wel bij me, zoals ‘eten als een boot en niet werken’ bij de roti-eters past. De zwaartekracht deed zijn ding. De boekenplank kantelde en landde met een knal op de vloer in de korte poot van de L-vormige woonkamer. Studieboeken, mappen, collegedictaten en examens waaierden uit over de grond, het beeld dook er bovenop, brak haar nek en versplinterde, sommige delen van de voormalige pin-up rolden naar de woonkamer toe waarvan de glimmende borstenpartij aan mijn voeten tot stilstand kwam.

Come to daddy, baby.

De boekenplank zelf mankeerde niets. Een robuust erfstuk uit de tijd dat er kwaliteitsmeubels werden gemaakt, ambachtsmensen hun vak verstonden en je trouwde met het meisje uit hetzelfde dorp dat met rood aangelopen wangen in het kerkkoor zong. Kleuren zijn een afleidingsmanoeuvre - echte vrouwen gebruiken geen make-up. Door het geroer met hun handen in de kerrie zijn de vingers van Hindoestaantjes geler dan die van de gemiddelde roker. Dat is dan weer het voordeel van een bruine huid. Heb je hun tandvlees weleens gezien?

Ik heb me laten vertellen dat achter het woeste, met agressieve kleuren beschilderd masker van de Koreaanse draak een engelengezichtje schuilt. En als je goed kijkt dan zie je dat de scherpe klauwen – meer een gevaar voor het eigen lijf dan voor de omgeving - eigenlijk lief gelakte nageltjes zijn.

Human Nature

Afgelopen lente was ik in een art gallery.

De ingelijste foto's gingen voor een paar maandsalarissen over de toonbank. Flabbergasted vergat ik toen het boek van Araki te kopen.

Als hij ooit weer eens komt koop ik een ingelijste foto. Staat vast heel mooi op de witte muur.

Akai Hana

Het afstruinen van het web, op zoek naar mooie plaatjes, is voorbij. Het afstruinen van het web is überhaupt voorbij.

Verstrooiing is versplintering. Er is teveel en er is teveel rotzooi.

Ik eindig steeds waar ik ooit ben begonnen. Dan ben je het waard om in de boekenkast te staan.

Daar komt bij dat ik natuurlijk wel een cadeau heb verdiend. En afscheidscadeaus koop je beter zelf.

Schade

Nieuwe medewerkers krijgen een bloemetje. Zo breek je het ijs, zorg je ervoor dat nieuwe werknemers zich welkom voelen en maak je het gezellig op de afdeling want bloemen staan gezellig.

Het was een gezellige eerste werkdag.

Werknemers die weg gaan krijgen iets - als ze iets teruggeven. Een normaal mens trakteert op zijn laatste werkdag en krijgt daarvoor een ansichtkaart met verwensingen en een verplicht cadeau terug. Ik trakteerde niet op mijn laatste werkdag.

De laatste twee maanden werkte ik op een leegstaande vleugel in het gebouw. De laatste dag deed ik dat niet anders. Ik gun mijn oude team een ziekte tussen hun benen maar die kan ik ze niet geven.

Gelukkig kreeg ik daardoor ook niets terug.

Zo lang geslachtszieken bij elkaar blijven is de rest van de wereld veilig.

It's like a movie, it doesn't move me (2)

"Ga je mee naar de Uitkijk?" vroeg ik aan Fatima.
Op haar LinkedIn staat dat ze van arthouse cinema houdt.
"Wat is dat, de Uitkijk?" vroeg Fatima.
"Dat is een bioscoop."
Er staan wel meer pretenties op het internet.
"Oh. Wat draait er dan?"
"Een film."

Tikkertje spelen

Ze zit in de regen.

De deur blijft gesloten, de bodem van de fles komt in zicht. Kijk mij eens dramatisch passief zijn - en dat heet dan expressief.

Ze houdt van mannen die niet van haar houden. Ze insinueert wat er had kunnen gebeuren, overdrijft wat er niet is gebeurd en vermijdt op die manier te vertellen wat er werkelijk is gebeurd.

Als je echt naar binnen wilt dan forceer je de deur. Dat is passie, dat is expressie. In alcoholdampen zitten wachten is zwelgen in slachtofferschap.

Je zou het liefde kunnen noemen, zo'n primitieve daad, maar zelfs het intrappen van de deur is dramaturgisch niets anders dan het symbool van de megalomane egoïst - de illusie dat ze op jou zitten te wachten. 

Het heeft niets met liefde te maken. Verlangen, een hunkering misschien, maar noem het geen liefde. De mening van de ander is niet van belang. Je dringt jezelf op, letterlijk.

Neem mij, ik ben ervoor gemaakt.

Ze besluit actie te ondernemen. Moet ik het een ezel kwalijk nemen als hij mij schopt? Ze staat op, veegt de druppels van haar gezicht en loopt naar de deur.

Ze opent de deur van de koelkast, pakt een volgende fles en gaat weer zitten. Genoeg actie voor de avond. Een lege fles is de zekerheid van een warm lichaam.

Als de ander naar jou had verlangd dan had je wel een sleutel gehad. Maar je hebt zijn sleutel niet, je weet niet hoe je bij hem naar binnen moet. En daarom zit je maar te wachten, buiten, in je zelfgeconstrueerde regenwolk.

Een tip voor de volgende keer als je gaat zitten wachten: Doe lippenstift op, trek een rokje en hoge hakken aan. Er lopen genoeg mannen langs die het liefde noemen.

En neem gerust nog een fles, het kleurt je leugens. Een kleurtje kunnen we wel gebruiken, met al die regen.

Hello/Goodbye (2)

Geduld is training in beschaving. Ik heb een nieuwe baan.

Gefeliciteerd

Zomertour (6 - slot)

Aan de ijsverkoper vragen: 'Welke smaken heeft u allemaal?'

Het is niet verwijtbaar dat je mij niet vraagt of ik ijs wil. De gedachte komt niet in je op - dat is verwijtbaar.

Op de meubelboulevard, met de fiets. Ik knipper niet eens met mijn ogen.

Yuko gebruikt Twitter for iPhone. Appel is alomtegenwoordig. Waar komt die appelgeilheid bij meisjes toch vandaan? Ik haat Appel. En ik kan het weten want ik heb een iPad. Begeerte wordt niet slechts door een erectie bewezen.

Je kan er van op vakantie gaan, naar een ver bekend land. Want wat is er tegenwoordig nog vreemd?

De bewoners van de eerste verdieping, die zijn vreemd, met hun met karton dichtgeplakte ramen. Maar verder? Google brengt alles bij je thuis, net als TNT post en andere pakketservices.

Je kan een maand in Thailand gaan liggen. 's Middags masseuse, 's avonds serveerster, 's nachts te dronken. En na een maand ga je weer naar huis. Als je thuis bent gekomen, zeg je: 'Ik zat een maand in Thailand.' Leuk voor je. Daarna langs de huisarts, en het consulaat.

Sjantal is terug bij haar ex-vriend. Daarom wilde ze dus niet borrelen. Verder vernam ik op de plaatselijke barbecue dat je voor seks met kleine jongetjes in Cambodja moet zijn. Voor seks met oude mannen volstaat de plaatselijke barbecue.

Je kan er een tweedehands auto voor kopen. Ik heb geen auto nodig, ik ben met de fiets. Daarbij, wie zet er een tweedehands auto in zijn slaapkamer neer?

Je kan de hele ijskar opkopen. De verkoper zal niet dwarsliggen - de zomer is tenslotte voorbij.

Zomertour (5) - I told you so

Zomertour (4)

Het is paradeweer. Of het is weer parade. In de krant staat: 'de Parade is de afgelopen jaren steeds meer uitgegroeid tot een zomerfestival voor drinken en sjansen. Meisjes dragen uitbundige jurkjes en hebben roodgestifte lippen. Jongens bewegen zich in groepen van bar naar zweefmolen.'

Meisjes in uitbundige jurkjes en met roodgestifte lippen zijn een zweefmolen, dat staat daar dus.

In dezelfde krant staat ook een interview met Lulu Wang. Lulu Wang zegt onder meer: 'Nederlandse vrouwen hebben heel mooie grote borsten, daar zijn alle Chinese vrouwen jaloers op. Blonde vrouwen met grote borsten zijn zo mooi!' Zelf heeft ze cup A, wat best groot is voor een Chinees. Boven het artikel staat een foto van Lulu Wang. Lulu Wang is een nep-Chinees. Een echte Chinees is geel en heeft scheefstaande tanden.

Ik leg de krant weg, kleed me aan en wandel naar de Hema. Het is paradeweer. Van de bar naar een Chinees in een jurkje lopen lijkt me wel wat. Een overschatte psychoanalist heeft ooit gezegd dat dromen ons onderbewustzijn representeren. Onderbewustzijn is zoiets als de voedingsbodem voor het verlangen. Ik ken geen Chinees in een jurkje. Wel een Koreaan maar die heeft afgelopen week al haar jurkjes weggegeven.

Laatst was ik naar de bioscoop. Het was een bioscoop met een bar. Na de film bestelde ik een witbier. Een meisje, gekleed voor de parade, stond achter de bar. Ze kon zo doorgaan voor een van de zangeressen van Nouvelle Vague. Er was een probleem met het koolzuur, zei ze, of ik misschien bier uit een flesje wilde of dat ik wilde wachten? De rest van de avond zat ik op het terras van de bioscoop te wachten, dronk bier uit een flesje en fantaseerde over de zweefmolen achter de bar.

Het is stil in de Hema, zelfs bij het gedeelte waar je hotdogs en broodjes rookworst kunt bestellen staat niemand. De verkoopsters staan hun zaterdagloon zonder relevante tegenprestatie te verdienen. Leuk voor het beltegoed, zonde van de puber tijd. Ik ga voor het uitgiftepunt staan. 'Kan ik u helpen?' vraagt een van de meisjes. Ze draagt van die latex handschoenen die je huisarts aantrekt voordat ze naar je aambeien kijkt. 'Nee, je kunt me niet helpen,' zeg ik, 'het is paradeweer en ik heb last van een disfunctioneel onderbewustzijn dat tegenstrijdige signalen uitzendt. Daarbij ben ik van mening dat de psychoanalyse en de bijbehorende gevolgtrekkingen en de daarop gebaseerde therapieën op zijn minst discutabel zijn - en op zijn meest klinkklare onzin die zijn bestaansrecht ontleent aan het feit dat niemand de uitleg ervan begrijpt en het daarom maar accepteert en alleen al daarom dient te worden getorpedeerd.' In het land der blinden is eenoog geen koning maar de idioot.

Ik eet al geruime tijd geen rookworsten meer. Niet dat ik minder ben gaan eten, wel bewuster. Bewust minder, zeg maar. Ik ben gestopt met het eten van rookworsten toen ik op een keer opgewonden werd van het beeld van een Hema-rookworst die een anus binnengleed. Ik zie wel vaker rare dingen voor me, de vraag is wat tegenwoordig nog raar is. Een internetgezegde luidt: what has been seen, can't be unseen. Daarna volgt vaak een link of een plaatje dat functioneert als eye-bleach, bedoeld om de traumatische gebeurtenis te wissen. Dat zijn dan plaatjes die Lulu Wang mooi vindt. Als je je geheugen hebt gewist, maak je dan de fouten die je eerder maakte, opnieuw?

De eye-bleach vind ik halverwege de kassa's en de uitgang. Langs de lippenstiften, de sokken, dan het ondergoed en daarachter hangen ze: de jurkjes. Het zijn er niet veel, eigenlijk zou ik hiervoor naar een andere winkel moeten gaan. Maar ik wil niet naar een andere winkel, ik wilde naar de Hema. Ja, en straks nog even naar de boekenwinkel maar daar verkopen ze geen jurkjes. Ik loop elke week een rondje door de boekenwinkel. In de boekenwinkel zie je nooit stelletjes, mensen zijn er altijd alleen.

Zouden meisjes vroeger, toen ik zelf achter een bar stond, over mij hebben gefantaseerd? Waarschijnlijk niet, ik had nooit problemen met het koolzuur.

Een week voor de zomertour vroeg de Thai: 'Hoe gaat het?' 'Niet goed,' antwoordde ik. Daarom gingen we een week later uit eten, zodat ik kon vertellen wat er niet goed ging. Veel mensen zien niet het verschil tussen een Chinees, een Koreaan, een Japanner en een Thai. 'Proeven,' zeg ik dan, 'je moet goed proeven.' En kijken, je moet ook goed kijken. Maar veel mensen kijken niet goed, die zien wat ze willen zien en zien niet wat er werkelijk is te zien. Dat komt door hun onderbewustzijn. Of door hun domheid. De Thai heeft bijvoorbeeld een mooi rijtje tanden. Ze droeg een zomerjurk, het was bloedheet. De Thai vertelde dat ze was aangerand door een buurman. De buurman heeft een sleutel van mijn huis. Soms leer je iets dat je liever niet had geweten.

Een meisje komt naast me staan. Ze kijkt me een beetje angstig aan. Een man bij een rek met jurkjes, daar begint het mee. 'Dit is niet wat ik zoek,' zeg ik, meer om haar op haar gemak te stellen dan om mezelf van een nieuw overweldigend inzicht te voorzien. 'Wat zoekt u dan?' vraagt ze. 'Het is paradeweer,' zeg ik. Het meisje pakt een blauw jurkje. 'Ik heb laatst gedated met een meisje met een blauw hemdje aan maar ze viel op macho's. En ik heb een vriendin die op losers valt. Helemaal als ze naar zweet ruiken. Ze zou eigenlijk met dit weer in zo'n tent op de Parade moeten gaan zitten, één grote bak meurende ellende.' Het meisje kijkt me niet begrijpend aan. Ik wijs een ander jurkje aan. 'Die staat wel maar niet als je ligt.' Ik heb ooit bij de Parade gesolliciteerd. Nooit wat van gehoord.

Toen deed ik mijn verhaal. 'Laat je niet wegpesten,' zei de Thai. Geef het maar een naam. De sollicitatiebrief staat in concept. Voorlopig houdt mijn afscheidsspeech me meer bezig dan het komend sollicitatiegesprek, ik heb die baan nog niet eens. Ik heb vaker beslissingen genomen op dubieuze gronden, toch is het elke keer nog goed gekomen. 'Uiteindelijk komt alles goed,' zei India altijd. Daar houd ik me maar aan vast. Met India is het ook goed gekomen. Je moet je toch ergens aan vasthouden?

Bij de versafdeling koop ik twee ballen gehakt en een zak cadetten. Het kassameisje is uitermate vrolijk. Misschien omdat het zo rustig is en er geen vervelende klanten zijn. Ik ben er. Ik ben niet vervelend. 'Wat ben jij vrolijk,' zeg ik tegen het kassameisje, 'dat komt zeker door het paradeweer! Of ben je altijd vrolijk?' 'Ja!' zegt het kassameisje. Ja? Wat ja? Terwijl het kassameisje mijn spullen in een plastic tasje stopt en er verder het zwijgen toe doet vraag ik mezelf af of ze goedaardig gek of full retard is. Het opheffen van sociale werkplaatsen heeft mijn zegen. Die mensen horen ook gewoon in de maatschappij.

Twee dagen na het etentje met de Thai kreeg ik op de Weteringschans een verjaardagscadeau. Elk jaar vergeet Kim mijn verjaardag en dit jaar was het niet anders, vandaar. Het cadeau was een fotoboek en Kim had haar nagels met een vaag soort oranjeroze kleur gelakt, wat toch ook een soort van cadeau was. Ik vergeet verjaardagen selectief, wat nog best moeilijk is. Zeg tegen een groep mensen dat ze niet aan een rookworst in een anus moeten denken en stuk voor stuk gaan ze aan een rookworst in een anus denken. Grappig is dat ik vijf jaar geleden een fotoboek van dezelfde fotograaf kreeg, ook voor mijn verjaardag. Als je geen verband ziet dan moet je het maken. Het positieve van de ouderdom is dat hoe meer je vergeet, hoe minder zorgen je jezelf maakt. Want er komt een moment dat ze meer dan je verjaardag vergeten. Ze wassen zich niet meer, ze lakken hun nagels niet meer, ze komen hun bed niet meer uit. De geblindeerde slaapkamer als houvast, terwijl juist dat de bron van alle ellende is.

Ik verlaat de Hema. Niet alleen de Hema is uitgestorven, het hele winkelcentrum is zo leeg als de maag van een meisje dat anorexia speelt. Anorexiaatjes dragen vaak jurkjes, dat dan weer wel. Wat paradeweer allemaal teweeg kan brengen. Via de straat waar Anath woont loop ik terug naar huis. De balkondeur van haar woning staat open, op het balkon hangt was te drogen. Dan is ze waarschijnlijk thuis. Maar ze zit niet op het balkon. Misschien is ze een luier aan het verschonen. Of ligt ze op de bank omdat ze net een luier heeft verschoond. Of misschien ligt ze te slapen omdat ze op de bank is gaan liggen nadat ze een luier heeft verschoond. Ik zwaai naar de openstaande balkondeur. Ik zwaai altijd als ik langs het huis van Anath loop. Er zwaait helaas nooit iemand terug.

Aan het eind van de zomertour ging ik met twee collega's van mijn oude afdeling borrelen. Ik borrel niet met mijn eigen collega's, ik houd vast aan oude, bewezen waarden. 'Hoe gaat het stoppen met roken?' vroeg één van de oud-collega's. 'Thuis is het moeilijk. Wist je dat alle meisjes in de boeken van Murakami roken? Probeer er dan maar eens van af te blijven.' 'Murakami?' 'Dat is een Japanse schrijver.' 'Japans, Chinees, al die Aziaten lijken op elkaar.' Een andere oud-collega, ze is jonger dan ik, heeft een ziekte die me een k begint. Dat relativeert. En op mijn oude afdeling heeft een dozijn collega's te horen gekregen dat ze kunnen vertrekken. Dat relativeert ook. Maar relativeren is geen oplossing, relativeren is een lapmiddel, een dooddoener als katalysator bij het accepteren.

Thuisgekomen laat ik de zweefmolen voor wat het is. Ik pak de krant weer op en lees verder. Over het weer moet je niet discussiëren, het weer dien je ook maar te accepteren. Dat is één van de goede dingen van Nederland, het weer. Altijd verassend, altijd weer anders, en elk weertype zijn eigen dresscode. Zo houden we variatie in het straatbeeld, roulatie in de kledingkast en altijd iets om over te zeuren. Want ook dat is Nederland: zeuren. Over de Parade kun je ook zeuren. Dat de voorstellingen vroeger leuker waren, de entourage kleinschaliger, de entreeprijzen goedkoper, het eten en drinken lekkerder en dat de meisjes in de zweefmolen zaten in plaats van er zelf een te zijn geworden. De kop boven de weersverwachting in de krant luidt: 'Morgen strandweer.' 

Oké dan.

Tussendoortje

Voor een lome zondag. Dan lees je het in één keer uit. Staccato. Maar daar hou ik wel van. Leest snel. Makkelijk.

En goed. Dat zeg ik erbij.

Hanna Bervoets schrijft. Auteur, columnist, journalist. Hanna woont in Noord.

Soms denk ik: in Noord gebeurt het.

Op de achterkant van het boek staat een foto. Van Hanna. Hanna is mooi. Stel dat ik jonger zou zijn? Maar ik ben niet jonger. Ik woon ook niet in Noord.

Ik kan wel in Noord gaan wonen. Maar ik kan niet jonger worden.

Gelukkig zit Hanna op twitter. Op twitter kun je iemand volgen. Ik volg Hanna. Maar ze twittert niet veel.

Ze is vast druk met schrijven.

Witbier

In de zomervakantie leest de mens een boek. Of tenminste, hij pretendeert het. Boeken gaan de reiskoffer in, doen een rondje Europa, en gaan drie weken later ongelezen terug in de kast.

Mijn koffer blijft dit jaar thuis, ik lees gewoon verder.

Grunberg's Huid en haar is uit 2010, ik kocht het voor € 8 op de plaatselijke boekenmarkt. Hoezo vaste boekenprijs? Ik ben deze zomer meer geld kwijt aan wiekse witte dan aan boeken. Dat is een pré.

Grunberg is een favo en dat schept verwachtingen, zeker na Tirza. Huid en haar lost die verwachting niet in. Dat is de p er in hebben.

Pakkende opening, langdradig tot halverwege, dan weer goed tot de afgeraffelde plotwending (uitwerking ervan zou waarschijnlijk de onvolkomenheden blootleggen) en het passend slot - een slot dat ervoor zorgt dat elk personage functioneel is en de cirkel rond. Dat is praktisch.

Ja, een cirkel is rond, de aarde is rond, een doperwt is rond en een bierviltje is rond.

Wel weer prachtige one-liners, waarvan hieronder mijn favoriete:

Als ze hem had voorgesteld om met zijn tweeën een zelfmoordcommando te vormen had hij niet minder enthousiast kunnen zijn.

Wat we hiervan leren? Een balkon is zo slecht nog niet en over de iPad heb ik mijn twijfels. In de zon kun je hem niet gebruiken want dan zie je niets. En dat is de tragiek van thuisblijvers.

Enter the exterminator

Je had gelijk.

Ga schrijven en het komt vanzelf.

Het is maar een begin. Maar het is een begin.

Ik zelf kom niet in het verhaal voor. Jij trouwens ook niet.

Zomertour (3)

Zomertour (2)

Zomertour (1)

Mausim

Hij vertelde waar hij was geweest, bij wie en waarom.
"Waarom kom je niet naar mij?" zei Kim.

Hij kreeg een blik bier en later een bord eten. Waar er twee eten, kunnen er ook drie eten. Voor seks geldt dat niet.

Anath was directer.
"Wannéér kom je?"
Anath is stewardess.

"Als ik er ben, dan ben ik er en als ik er niet ben dan ben ik er niet."
Dat zeggen stewardessen tegen elkaar als ze na de landing bespreken wat ze die vrije avond in het land van bestemming gaan doen.

Er wordt een restaurant, kroeg of discotheek uitgezocht. Of een tafel of een piloot. Thuis kunnen de muizen dan wel dansen, wis het katje zelf niet uit.

De één neemt een souvenir mee terug, de ander een - andere - inheemse geslachtsziekte.

Er was verse ananas toe, en daarna nog meer bier.
"That’s fingerlicking good."

Hij wist de datum niet meer. Was het de dertiende of de eenendertigste? Even later feliciteerde hij haar.
"Ik ben er niet."

Kalendertechnisch was de zomer begonnen.

Friend in name

Very close friend

Een verhaal moet een plot hebben. Een verhaal heeft een begin, een verhaal heeft een eind en een verhaal heeft een weg van dat begin naar dat eind. Waarom we juist op díe weg in het verhaal lopen, is de plot van het verhaal. Een ander woord voor plot is pointe. Een verhaal zonder plot is pointless.

Het blauwe hemdje zei dat ze nog een andere afspraak had. Ze zou bij een vriendin gaan eten. Dat zei ze nadat ik had gevraagd waarom ze was gestopt met roken. Dat had ik een uur daarvoor ook al gevraagd.

Een antwoord vergeten is geen desinteresse maar enthousiasme.

Ik werd naar het Amstelstation getrokken. Daar kwam ik niet geheel toevallig een andere oude bekende tegen. Daarom liep ik maar weer terug naar het terras. De plotseling doorgebroken zon had publiek en personeel verrast, het terras was volgelopen. Overal stond glaswerk, behalve op de bar. Met twee dienbladen vol met lege glazen liep ik naar binnen.

Twee examens op één dag is te veel voor een man van vijfenveertig jaar oud. Als je voor de eerste keer met iemand mee naar huis gaat, is de seks dan een examen?

Alsof elke zin raak moet zijn.

"Zal ik ze meteen even omspoelen?" vroeg ik.
Ik maakte ruimte op de bar om de dienbladen neer te zetten.
"Geen bekenden buiten?" hijgde het meisje achter de bar.
Je kunt een hoop dingen beweren over meisjes achter een bar maar niet dat ze niet blond zijn.

Ik keek het terras rond en nadacht over mijn leven. Dat overkomt iedereen wel eens. Je ziet twee vogels broodkruimels oppikken van de straat, je luistert op maandagochtend naar het geluid van de stofzuiger van de buren of je staat in de rij voor de kassa bij het Kruidvat die zo lang is dat je buiten moet gaan staan en je vraagt jezelf af: Hoe ben ik hier gekomen, waar ga ik naartoe en dan vooral waarom? Een leven zonder waarom is worthless.

Kim zegt gewoon van te voren dat ze nog een andere afspraak heeft – zoals het hoort.

Een geel meisje dat steeds haar gewicht van het ene been naar het andere been verplaatste deed haar haar los. Ze werd omringd door twee jongens met hippe kapsels. Ze was geïnteresseerd. Ik zocht ondertussen naar de kipfilet. Gele meisjes hebben van nature niet de borstjes dat haar subtiel gesneden groene overhemd het publiek vertelde.

Mensen verdwijnen omdat ze iets beters hebben te doen. Mensen verdwijnen omdat je niet meer interessant bent, omdat ze genoeg van je hebben. Zoals je in bed je rug toekeert als je van je linkerzij op je rechterzij gaat liggen. Verzadiging leidt tot afkeer, medelijden tot walging.

En als ze dan met lege handen thuiskomen, hoor je ze zeggen: "Tja, de vis wilde niet bijten." Schatje, je kunt gewoon niet vissen. En het is vrij kortzichtig om de vis daarvan de schuld te geven.

Aan een terrastafeltje bij de waterkant zat een Minoes. De zonnebril op haar neus was groter dan de inhoud van haar blouse. Haar gezelschap was opgestaan en keek naar de smartphone in zijn hand. Ze deed haar tas open en haalde twee schoenen tevoorschijn. De hakken gingen uit en verdwenen in de tas, de pijnlijke voetjes nestelden zich in het platte zaaddodend materiaal. Waarmee het raadsel is opgelost waarom vrouwen van die grote tassen meezeulen. De borrel was gedaan, ze was niet meer geïnteresseerd.

Mijn leven kent een begin - een snelle geboorte tussen een taxideur en de ingang van het ziekenhuis - en een eind - alzheimerend in een verzorgingstehuis met allochtone lesbische verpleegsters. Een allochtoon is iemand van niet-Westerse afkomst, een lesbische verpleegster is iemand die graag een andere verpleegster in bad doet. Aangezien ik geen verpleegster ben, mag ik niet in bad. Eén keer per week doen ze het raam open, zodat de kamer kan luchten. De overige dagen bloesemt mijn urinegeur.

Nee, dit was het ook niet. Ik liep naar de waterkant en nam opnieuw afscheid van de oude bekende. Het leek er in zoverre op dat het een vertrouwd gevoel opriep, maar de mens moet waken voor sentimenten. Het verleden doet zich mooier voor dan dat het in werkelijkheid is.

Voordat de telefoon het begaf

Een telefoon is niet bedoeld om foto’s mee te maken. Een telefoon is bedoeld om mee te bellen, of om gebeld te worden.

Maar je kunt er foto’s mee maken. En omdat het kan doe je dat.

In dit geval was het de laatste stuiptrekking.

Het begon met het geluid. Dat deed het niet. Niet handig als je gebeld wordt want dan neem je niet op. Waarom zou je? Er is tenslotte niet gebeld.

Daarna bleek zelf bellen ook niet meer mogelijk. Niet handig want wat is een telefoon waarmee je niet kunt bellen?

Einde oefening derhalve. Hij heeft vijf jaar geleefd.

Gelukkig heb ik nog een oude Nokia, van twaalf jaar oud.

Een oude Nokia begeeft het nooit. Je kunt er alleen geen foto’s mee maken. Je kunt ermee bellen en sms-en. Misschien daarom.

Ontvriend

Na vijf seconden wist ik dat we geen liefde gingen maken. Toch deed ze haar jasje uit. Ze droeg een fel blauw hemdje. Toen mocht ik naar haar middel en borsten kijken.

Ik haat daten.

De intentie was dat we een borrel gingen drinken. Maar als je een borrel hebt gedronken wil je liefde maken. Ik wel. Daarin verschil ik van de rest van de borrelaars.

Ik vond het jammer dat het geen date was. Ze is mooi. Goed geconserveerd. Blond geverfd haar. Strak in de lak. Zonder opsmuk, sterke verhalen of andere pretenties.

Zo tref je ze niet vaak. En zeker niet rond de veertig.

Het was geen date. Ze was aan het netwerken. Helaas voor haar heb ik geen netwerk. Ik heb drie websites en een virtuele vriendin. Offline ben ik niets.

Volgens haar ben ik vrij simpel. En depressief.

Op het grote scherm kon je naar het EK voetbal kijken. Ik zag flarden van een blonde Poolse. Puur.

We spraken over het stoppen met roken. Ze ging naar de wc. Toen mocht ik naar haar kontje kijken. Ze wil wel kinderen - mits met de juiste man.

Buiten stak Kim een sigaret op. Ik wist niet dat Kim hier kwam. Ik wist niet dat Kim rookte.

Het was niet de intentie liefde te maken. Daarom deed ik alle dingen die je niet op een date doet. Ik zei: Je bent oud geworden. En ik dronk drie bier op elk wijntje dat zij dronk. Als ik sprak kwam er speeksel op tafel.

Was ik maar simpel. Simpele mensen kennen geen depressies. Simpele mensen planten voort.

Unsane @ Winston

Alles wat ik tijdens een concert bedenk, ben ik de volgende dag weer vergeten. Is het niet interessant genoeg om te onthouden?

Winston is een donker, claustrofobisch hol. Achter de bar staat een zwart hemdje in een groene legerbroek. Als ze haar armen strekt om een biertje te tappen kruipt het hemdje omhoog en wordt de opening van haar bilspleet zichtbaar.

Dat onthoud ik dan weer wel. Oorlog zal nooit meer hetzelfde zijn.

Na het optreden hangt Chris Spencer aan de bar. Hij rookt een marlboro light. Hier mag je roken, er hangt zelfs een sigarettenautomaat. Ik ga naast hem staan en roep het hemdje.

"Twee jägermeister," zeg ik, terwijl ik twee vingers opsteek.
"English please," zegt het hemd.
"Two jägermeister."
Ik steek voor de zekerheid weer twee vingers op.

Iedere blowende kut wordt maar achter een bar neergezet. Waarschijnlijk vanwege het niveau van het publiek.

Het hemdje zet de twee gevulde glaasjes neer. Ik geef er één aan Spencer.
"Great gig. Thanks."

Zonder de drank af te rekenen maar mét een nieuwe hoody verlaat ik het pand. Dat was nodig ook want de vorige is versleten. Alles slijt.

Chinese thee is gratis niet meer gratis

Voor de verandering maar weer eens gegeten voor een concert ;-)

Op een mooie Pinksterdag (2)

Gelukkig zijn er twee Pinksterdagen.

Het smaakt naar meer dus een dag later zijn we er weer.

Naast me zit een man samen met een jong meisje. Ik schat haar een jaar of zeven. Uit hun gedragingen maak ik op dat het vader met dochter is.

De eerste gedachte die bij me opkomt: Waar is de moeder?

Stom eigenlijk.

Als ik een moeder met haar kind zie denk ik toch ook niet als eerste: Waar is de vader?

In een verhalenbundel van Murakami vond ik de blauwdruk van Norwegian Wood.

Minpuntje.

Op een mooie Pinksterdag

Vrijdagavond vroeg iemand of ik altijd binnen zit. Blijkbaarlijk zag ik wat bleek. Dat is namelijk een gevolg als je altijd binnen zit.

Ik gaf toe weinig zon te hebben gezien, dit jaar. En vorig jaar.

Terug naar het Amsterdamse Bos. Dat laat ik me niet afpakken. Belastingrecht en Murakami gingen mee. Dat werd dus Murakami.

Ze glimlachte zwijgend, haalde een verkreukelde sigaret tevoorschijn en stak hem op. Ze verkreukelde altijd haar sigaretten. Soms zo erg dat ze ze niet meer aan kon krijgen. Maar dit keer brandde hij prima.

Trut.


quote uit Een armetanteverhaal van Haruki Murakami

Mengkom

Een normaal mens gaat naar het strand. Of naar het zwembad. Of naar Pinkpop. Het is de zaterdagmiddag voor Pinksteren, het is vijfentwintig graden en ik loop een rondje door de Hema. Verdere uitleg lijkt me overbodig. Mijn oog viel op een mengkom (3.5 liter, rood-wit).

Uit de drang om te overleven relativeer je de mindere zaken van het leven. Je relativeert en relativeert en relativeert en relativeert.

Er stond ook een antraciete. Antraciet vind ik een mooie kleur. De antraciete was twee keer zo duur. Ik kocht degene waarop mijn oog het eerst was gevallen. Bij gebruiksvoorwerpen is het uiterlijk niet zo belangrijk. Ziehier het verschil in partnerkeuze bij vrouwen die willen neuken en vrouwen die zich laten neuken.

Je bereikt een keer het punt dat je alles hebt doodgerelativeerd. Vanaf dat moment is jouw leven definitief zinloos.

Het is handig om een mengkom in huis te hebben. In een mengkom gooi je niet gerelateerde bestanddelen bij elkaar. Je husselt er wat mee en dan heb je een bestand. De laatste tijd eet ik bijvoorbeeld veel sla. Daar gaat dan wat vlees of vis doorheen. En wat azijn, olie of slasaus. Gewoonlijk doe ik dat op een bord maar dan vliegt het meeste eroverheen - en dat is niet de bedoeling.

Recentelijk stelde iemand mij wat elementaire levensvragen. Per brief nota bene. Daarvan raakte ik in de war. Wie verstuurt er tegenwoordig nog brieven?

Ook kocht ik zes messen: vier aardappelschilmesjes in voordeelwegwerpverpakking en twee stevige messen voor het echte werk. Nadat ik had afgerekend liep ik over het plein naar de McDonald's. Daar staat een muurtje waarop je kunt zitten. Je kunt er uitrusten van het winkelen, je kunt er een broodje rookworst van de Hema opeten of je kunt er een sigaret roken.

Ik had niet direct een pasklaar antwoord. Maar het werd erger.

Omdat ik niet moe was het winkelen en ook geen rookworst had gekocht deed ik of ik ging zitten om een sigaret te roken. Als je een sigaret rookt hoef je je geen zorgen te maken om je houding of om de mensen die zich afvragen wat of jij daar aan het doen bent.

Hoe langer ik over de vragen nadacht, hoe groter de afstand tot de antwoorden werd.

Ongegeneerd nam ik vanaf het muurtje de aangeboden McDonald's families op. Te lang keek het vrouwelijk gezinshoofd me aan. Haar man liep aan haar arm, aan weerszijden liep een kind. Terwijl ze mij bleef aankijken wreef ze over de billen van haar man.

Misschien lok ik het uit, ik was begonnen.

Sla, wat vlees of vis en wat azijn, olie of slasaus zijn voorbeelden van niet gerelateerde bestanddelen die, als je ze bij elkaar gooit en husselt, een bestand vormen. Ik stopte mijn rechterhand in mijn tas en wreef over de messen. Ik moet stoppen met nadenken - dat is waarschijnlijk de bedoeling.

Soms mis ik de sigaretten, meestal niet. De synchroniciteit van vrienden is evident.

Strik

Ik had in Antwerpen kunnen zitten. Maar ik zit niet in Antwerpen, ik zit op kantoor. Wel zitten alle collega’s in Antwerpen. Ik heb het rijk alleen.

Debby nam de salade kip teriyaki. Ik had mijn zelf klaargemaakte boterhammen met boterhammenworst en halve liter melk. Vroeger was melk gratis maar nu niet meer. Daarom neem ik tegenwoordig melk mee van huis. Dat is goedkoper.

Toen ik de salade kip teriyaki zag staan twijfelde ik even. Vanavond stond er ook al kip en salade op het menu. Toch maar niet doen.

’s Middags blond, ’s avonds donker.

Vorig jaar met z'n allen op een boot in de IJssel, nu met de hele handel naar Antwerpen. Hoezo bezuinigen? Prioriteren is een betere kwalificatie.

Dan maar geen Lina dit jaar.

Er blijven er niet veel over, maar Debby is er nog. Waarschijnlijk omdat ze me niet beter kent. Als ik Debby tegenkom heeft ze haar haar los.

"Wanneer gaan we weer lunchen?" vraagt ze dan.
Als we samen gaan lunchen zit het haar vast. Zo blijft het spannend.

Als jij er wordt ingeluisd, ben jij dan dom of doet dat er niet toe en is die ander gewoon een beetje slimmer?

Keuzevrijheid

"Waarom?"
"Waarom wat," zegt Fatima.
Ik geef mijn hoofd een knikje omhoog.
"Die theedoek."
"Omdat ik dat wil."
"Omdat jij dat wil?"
"Omdat ik dat wil."
"Omdat je vriend dat wil. Omdat de familie van je vriend dat wil. En omdat je eigen familie dat wil."
"Wat jij wil."

Fatima, nu mét hoofddoek

De clou in de titel weggeven laat niets meer te raden over. De ironie is dat nu juist dat de bedoeling ervan is.

Bouwjaar

Als we het dan toch over Anima hebben: naar aanleiding daarvan heb ik alle oude mails herlezen.

In de zomer van 2006 mailde ze de volgende quote:
Niet alle Japanse vrouwen zijn mooi. Maar als een Japanse mooi is, dan kunnen de anderen het wel schudden.

De quote komt uit het boek Met angst en beven van Amélie Nothomb.

In 2006 las ik geen boeken, in 2006 keek ik plaatjes. Alhoewel al die mails bij elkaar eigenlijk ook een boek vormen.

Tegenwoordig lees ik weer. En omdat er nog een cadeaubon van de Bol op de plank lag is ichi plus ichi ni.

Met angst en beven is niet meer leverbaar, wel zit hij in een bundel met drie van haar romans erin. De drie Japanse romans die ze schreef.

Amélie Nothomb is ook van 1967.

Vaginale infecties

Vorig jaar namen we afscheid van Atchara, Bernadette en Chantal. 2011 is een abc-tje en ik streep er weer drie door op de lijst. Daarom ben ik niet rouwig. Hooguit heeft het leven iets aan kleur ingeboet.

Ze hebben een keuze gemaakt.

Atchara was te mooi om achter de kassa te zitten, Bernadette was te slim om op kantoor te zitten en Chantal was te ziek om niet thuis te zitten.

Voordat Chantal wegging gaf ze mij haar telefoonnummer. Daarbij kwam de belofte te gaan borrelen. We hebben gebeld noch geborreld. En toen ik Chantal wilde toevoegen op feestboek gaf ze niet thuis. Waarschijnlijk was ze niet ziek genoeg.

We namen afscheid van meer mensen het afgelopen jaar - maar dit zijn de belangrijkste. Of tenminste, dat waren ze, want nu ze weg zijn zijn ze niet belangrijk meer.

Er wordt veel waarde toegekend aan zij die ons hebben verlaten. Te veel.

Iemand die je verlaat is van geen waarde, iemand die je verlaat is waardeloos. Zo heeft elk verlies zijn winst.

Er bestaan geen goede of foute keuzes. De wereld bestaat uit eerste keus en tweede keus.

Mooier wordt het er niet op (2)

Ook hier was ik zeven jaar niet geweest. Dan kun je verwachten dat het is veranderd.

Vroeger had je bijvoorbeeld maar één ingang, nu kun je aan alle kanten naar binnen.

De zwarte markt – tegenwoordig “Bazaar” – is zoiets als je eerste vriendinnetje.

Veel rondlopen, kijken en snuffelen, het echte werk komt later. En dat is meestal een tweedehandsje.

Een lucht van realiteit en andere diepzinnige boektitels

Omdat ik niets had te doen lag ik op de bank sudoku’s op te lossen. Ik lig wel vaker op de bank. Het was de eerste keer dat ik sudoku’s oploste.

Als mijn voorgevoel me niet bedriegt dan weet ik hoe ik als AOW-gerechtigde mijn dagen ga slijten. Daar kan ik maar beter goed voorbereid aan beginnen.

Omdat ik niets had te doen stond de televisie aan. Er was een programma over singles. Ik ben een single. Ik behoorde tot de doelgroep van het programma.

Een single heette vroeger vrijgezel. Een vrijgezel was iemand die niemand anders wilde hebben. De tijden veranderen. Een single is marketing. Een single is uitermate gewild.

Als een programma haar doelgroep bereikt dan is het programma geslaagd. De reclame die het programma omsluit is toegespitst op de desbetreffende doelgroep. De doelgroep kijkt en koopt de aangeprezen producten.

Ik begon met een sudoku voor beginners. Dat stond erboven. Voor beginners. Ik ben niet geïnteresseerd in aangeprezen producten.

Een vrouw is geen product. Als het doel de hand is, dan is het middel vinger.

Mooier wordt het er niet op

Vanaf 13 jr.

Met een webcam met zo'n resolutie hoef je ook niet meer te scannen. Dat scheelt weer tijd en moeite want de scanner doet het niet op Windows 7 van de desktop dus om te scannen moet de met Vista behepte apparatuur tevoorschijn komen. En we weten intussen hoe moeilijk men tegenwoordig tevoorschijn komt.

Zo kwam een vriendin uit Kazachstan na een half jaar tevoorschijn in de Nederlanden. Bij de uitdrukking een vriendin uit Kazachstan kun je bedenkingen hebben.

Omdat ik ouder, dikker, kaler en lelijker word leg ik mijn bedenkingen terzijde. Ze zei dat ik er goed uitzag. Voor een Rus zie ik er inderdaad verdomd goed uit.

Alle vrouwen hier lopen op laarzen met hakken van acht centimeter schreef ze. Misschien is het dan wel verstandig om het woord vrouw te definiëren.

foto's van het speelgoed ;-)

Zó smerig

Van het eerste examen werd ik niet bepaald vrolijk. Er zat een vraag tussen die volgens mij bij een ander vak thuishoort.
"Het staat in het boek," zei de gecommiteerde toen ik erover klaagde, "dus je kunt er een vraag over verwachten."

Waar kun je klagen over gecommiteerden?

Ik had zin om hem op zijn bek te slaan maar - zoals eerder gemeld – slaan slaat nergens op. Morgen nog een examen, ik moest naar huis.

Bij de uitgang stond niet het meisje dat flesjes water uitdeelde. Vroeger stond ze er na elk examen.

Om de hals van het flesje water dat ze uitdeelde zat een feestelijke slinger met een kaartje eraan met de naam en het telefoonnummer van haar werkgever erop.
"Is dat jouw nummer?" vroeg ik een keer.

Detachering was ooit booming, nu ligt de branche volledig op zijn gat. De bedrijven vallen om, het personeel zit werkloos thuis.
"Nee, dat is mijn nummer niet," tandpastalachte het meisje.

In de trein op de weg terug naar huis had ik geen zin meer om te studeren. Later, toen ik op Station Zuid overstapte op de metro, had ik geen zin meer om te werken. En toen ik bij Uilenstede uitstapte om de rest van de route naar huis te lopen had ik geen zin meer om te leven.

Ik zou het meisje dat flesjes water uitdeelde nooit meer zien.

Bij de Dirk kocht ik een pakje Camel. Thuisgekomen rookte ik achter elkaar vijf sigaretten.

Wreck

New webcam!

Of eigenlijk niet nieuw maar een webcam. De eerder gelogde opnamen zijn gemaakt met de laptop, waar zulke dingen steevast ingebouwd zitten.

Wegens hogere gebruiksfrequentie van de desktop deze maar uitgebreid met genoemde randapparatuur.

Zoom, stereo, breedbeeld, het is net een filmcamera maar dan anders. Video-editing programmaatje kwam er gratis bij.

Een speeltuin is geboren.

Al krijg je wel rare blikken als oude man in een speeltuin.

8

Number eight it is. And than heb ik de drie delen van 1q84 nog niet eens.

Challenge: English.

Als ik nog eens behoefte heb aan een echte uitdaging, dan moet ik er eentje in het Japans gaan lezen.

Over eight gesproken: statistiek was ook een acht. Goed voor de statistiek zullen we maar zeggen.

En ik ben nu acht weken van de sigaretten af. En ik maar denken dat de eerste weken de ergste waren. Geen weg. De ellende is nu pas echt begonnen.

Doos

"Gaat u verhuizen?"
"Nee hoor, zo woon ik."

Semtex: I can haz free FLiP poster? CDJapan: Hai! Customs: € 25 please.

Kissing disease

Iemand die een paar bureaus verderop zit ziet er al een tijdje niet goed uit. Een hardnekkige keelontsteking verpest de nachtrust, is de bijbehorende verklaring.

Geen van allen ziet er hier goed uit maar dit is een exemplaar waarbij ik nog geen stellige mening heb gevormd inzake oprecht haten of negeren doch tolereren.

"Pfeiffer," is 's middags het verlossende woord van de perifere huisarts. Nou, dat weten we dan ook weer. Je hoeft niet blij te zijn met een ziekte maar het is fijn om te weten welke ziekte het is.

Statistisch gezien moet er zich de komende jaren ook minstens één gevalletje kanker voordoen. Wie zou het zijn? Wie wordt er straks van binnenuit opgevreten? Eigenlijk is die vraag een reden om hier te blijven werken. Wat is anders het nut van statistiek?

"Hoe genees van je Pfeiffer?" vraag ik aan de wijze man die tegenover mij het uitzicht verpest.
"Niet werken. Niets doen en thuis zitten. Veel slapen, uitrusten. Maar vooral niet werken."

Niet werken. Thuis zitten. Slapen. Niets doen. Uitrusten.

"En hoelang duurt dat?"
"Twee maanden, minstens. Soms wel drie maanden. Als je te snel weer begint met werken blijf je er langer mee doorlopen."
"Is het besmettelijk?"
"Ja, het is heel besmettelijk."

Als in boeken lezen, films kijken, muziek luisteren. Terwijl je op de bank ligt. En vooral niet werken. Het is de hemel op aarde voor de overspannen klasse.

Ik sta op en loop naar de zieke die ik voorlopig in elk geval nog niet dood wens. Hij deinst achteruit. Ik moet eens iets aan mijn non-verbale communicatie gaan doen.
"Zoenen?"

Hoelang - aan elkaar geschreven - verwijst naar een tijdsduur; hoe lang - dus los van elkaar geschreven - verwijst naar lengte of afstand.

Dislike

Niemand zegt iets, niemand doet iets, niemand reageert.

Er was een like van Sab. Dat is zo ongeveer het meest noemenswaardige dat er vandaag is gebeurd.

Natuurlijk, het bed is verwisseld en verschoond, de witte was is gedaan en heeft in het zonnetje gehangen, er zijn boodschappen gedaan, er is gekookt voor de komende dagen, er zijn twee hoofdstukken bestudeerd (wat te weinig is, de planning was vijf), de krant is gelezen, het leer is gelaten en de planning is bijgesteld.

Allemaal gewone dingen die geen gesprek waard zijn, die je alleen vermeldt om maar iets te vermelden.

Zelf negeer ik zulke mensen ook.

In de woestijn maakt het geen verschil of het lente is of zomer.

Pleister

Opnieuw een vrijdag vrij genomen.

In eerste instantie om te studeren, in tweede instantie om uit te rusten, om uit te slapen en om te herstellen van de roofbouw die ik dinsdagavond op mijn lichaam pleegde door te gaan hardlopen.

De afspraak van de vrijdagavond werd gecancelled. Wegens ziekte van het hele gezin. Dat ze allemaal ziek zijn hoef je er niet bij te vertellen.

Er is een kleine kans dat de verhouding ooit nog geneest. Een onzekere, kleine kans convergeert op lange termijn naar nul.

Het Amsterdamse bos heeft zijn glans verloren, hooguit is het nog bruikbaar als laatste rustplaats, een illegale dump, een begrafenis in het wild.

Ik heb overdag niet gestudeerd - wel uitgerust en uitgeslapen.

Ter ontspanning en ter voorkoming van uitdroging van menselijk contact wandelde ik naar het winkelcentrum voor een rondje vis en Aziaten op de wekelijkse markt. Bij het Kruidvat kocht ik allemaal handige dingen, van die dingen die je ooit eens nodig hebt maar die je op het moment dat je het nodig hebt niet in huis hebt.

De kans op dagelijks gebruik is klein, maar er is de zekerheid dat je het ooit nodig hebt. En dan geneest het.

Daar wel.

Indolent

Ze ziet er papperig, opgeblazen uit. Ik zou blij moeten zijn dat ik haar weer zie maar ik ben niet blij - niet in het algemeen en niet dat ik haar zie in het bijzonder.

Haar uiterlijk schept visioenen van een etenstafel gevuld met friet, appelmoes en frikandellen. Na het avondeten wordt de leeggegeten tafel verruild voor de bank. De maaltijd wordt verruild voor pinda's, chips en cola. Het gesprek wordt verruild voor de televisie.

Ik weet dat het een visioen is en dat visioenen niet waar zijn - visioenen zijn waan - maar dat laat niet onverlet waar al die calorieën vandaan zijn gekomen.

Toen ze net was gescheiden deed ze qua lichaamsomvang niet onder voor een Ethiopische bootvluchteling. Met uitzondering van het kroeshaar, de huidskleur en het (gebrek aan) gebit heb ik daar geen moeite mee.

Nu ze alweer geruime tijd samenwoont is ze meer boot dan vluchteling geworden. Uit de Costa Concordia komen ook nog steeds lijken tevoorschijn.

Camel

Ze droeg een camelkleurige, wollen trenchcoat. Aan de onderkant van de jas was een reep bruin leer zichtbaar. Het was het sluitstuk van het rokje dat ze aanhad.

Haar benen werden warm gehouden door een grijze maillot en haar kuiten, enkels en voeten waren omsingeld door laars. Haar haar was nonchalant opgestoken, alsof ze zojuist uit bed was gestapt.

Elke vrouw bereikt een keer de leeftijd waarop ze een camelkleurige jas gaat dragen. De leeftijd verschilt per vrouw, zoals aantrekkelijkheid, verliefdheid, aanwezigheid en overbodigheid ook per vrouw verschilt.

Just like the old days

Het was een mooie dag om vrij te nemen. Dat deed ik dan ook. 's Morgens alleen een kort ziekenhuisbezoek.

Ik hoopte de Duitse te zien en ik kreeg de Duitse te zien.

Vorige week zag ik haar ook. Ik zwaaide. Toen ze mij zag begon ze te blozen. Ze boog haar hoofd tevergeefs - het kwaad was al geschied.

Een aanraking, hoe subtiel ook, kan nooit worden benaderd door een lap tekst of welk synoniem dan ook.

Op de terugweg naar huis, het was half elf 's morgens, stopte ik bij een visboer en kocht twee haringen en kibbeling. De rest van de dag keek ik free streaming movies, net als vroeger op Crunchyroll. Vroeger is vijf jaar geleden.

En het was nog wel zo'n mooie dag.

Waar rook is was vuur

Op de brug liep iemand waarmee ik vroeger wel eens heb gezoend. Ik deed alsof ik niets zag en fietste door.

Wat moet je zeggen tegen iemand waarmee je vroeger wel eens hebt gezoend? Nog gezoend de laatste tijd?

Zoenen was in die tijd best belangrijk, er werd waarde aan toegedicht. Maar eigenlijk is zoenen gewoon lekker, net als roken.

Daarmee ben ik daarom ook gestopt.

Here comes the rain again

Het regende toen ik om half zes 's avonds naar huis toe fietste. Het regende hard.

De ochtend van deze dag daarentegen was mooi. Het was droog, er was een zonnetje en er was wat wind. Niets wees erop dat 's middags het weer zou omslaan.

Bij mensen is het eigenlijk net zo.

De meest waardevolle mensen zijn daarom zij waarbij het regent als je ze voor het eerst ontmoet. Hard regent.

Semtex begrijpt de zoomfunctie

In plaats van te klagen, kun je beter je tijd en energie gebruiken om je skills te verbeteren. Bij sommige mensen gaat dat vanzelf. Bij mij niet. Ik moet dat tegen mezelf zeggen.

Feit blijft dat het gebrek aan sigaretten in mijn maagstreek blijft knagen. De sigaret was een vriend, hij was er altijd. Als steun, als troost. Als warmte, als afleiding.

De sigaret vormde ook een kader. Voordat je ergens aan begon, rookte je een sigaret. En als je ermee klaar was, rookte je weer een sigaret. Zo werd elke klus ingebed tussen twee sigaretten.

Uiteindelijk bestond de dag uit niet meer dan een verzameling door sigaretten ingekaderde te verrichten handelingen.

Klusje klaar? Roken maar.

"Zelfkastijding," zei ze.
Niemand heeft het over gezondheid, wat voor ze pleit.

Die zelfkastijding, daar kan ik me wel aan vasthouden. Zelfkastijding verhoogt het incasseringsvermogen. Of dat zo gezond is, is een ander verhaal.

Het nut van een goed gebit

deze dus

Dan het goede nieuws: van de 1000 die er zijn gemaakt heb ik nummer 547.

Genummerd en gesigneerd door de baas zelf. Dus er gebeuren heus wel leuke dingen. Maar is het ook nodig?

Ander voorbeeld. Ik stop met roken en krijg vervolgens last van mijn keel. Dat is grappig. Het is niet leuk, het is ironie.

Ik mailde naar Kim dat ik het moeilijkste van deze poging om te stoppen met roken vind dat iedereen in de boeken van Murakami rookt. En dan vooral de meisjes. Het is een mooi gezicht als een vrouw een sigaret opsteekt.

Het zien van mensen die roken is moeilijk als je zelf probeert te stoppen. Maar omdat ik niemand meer zie is dat voor mij niet moeilijk. In plaats van mensen te ontmoeten ben ik boeken gaan lezen. Je leest en je visualiseert. Japanse meisjes met sigaretjes. Het is om gek van te worden. Murakami to the rescue.

Op bladzijde 279 van De jacht op het verloren schaap (11e druk - 2011) geeft de hoofdpersoon de drie pakjes sigaretten die hij nog bezit, weg. "Ik ben gestopt met roken," zegt hij erbij. En op bladzijde 283 lezen we hem denken: "... er zat niets anders op dan de tanden op elkaar te zetten."

Dát heb ik nodig.

Who's afraid of Oriental Girls?

Op de tweede verdieping lag Jihyun op de grond. Als je geblesseerd bent dan kan je niet mee doen.

Ik stond erbij en ik keek ernaar. Daarna liep ik rechtdoor naar de toiletten en waste mijn handen.

Toen ik terugkwam, was Jihyun opgestaan. Ze had haar rechtervoet tegen de trapleuning gezet en strekte haar rechterbeen. Met beide handen pakte ze haar rechtervoet en ze bracht haar neus naar haar knie.

Rek- en strekoefeningen helpen blessures voorkomen.

The downward spiral

Mijn leidinggevende vroeg me of ik overspannen ben. Dat deed ze nadat ze daarvoor aan me had gevraagd of het wel goed met me gaat. Terwijl ik nadacht over een gevat antwoord op haar vraag - insinuerende vragen veeg je met een grap uit een gesprek vandaan - vroeg ik me af of ze de vraag stelde uit bezorgdheid over mijn gezondheid of uit bezorgdheid over de gezondheid van de rest van de collega's die mijn gedrag niet meer trekken of die ik anderszins uit de roulatie dreig te schoppen. Zelf vind ik mijn gedrag wel meevallen. Mijn verbale incontinentie blijft aan de veilige kant van het toelaatbare en ik heb mijn handen of de achterwaartse kopstoot nog niet gebruikt.

(Mijn achterwaartse kopstoot is inmiddels berucht. Je loopt met een groepje mensen op een rijtje - zorg ervoor dat je vooraan of bijna vooraan loopt - en plotseling doe je een stap achteruit en je gooit je hoofd naar achteren. Als een rij vallende dominosteentjes botsen de mensen achter je tegen elkaar aan. Bloedneuzen en consternatie alom, hilariteit voor jezelf. Mensen zouden sowieso meer tijd voor zichzelf moeten hebben.)

Overspannen? Alsof er geen belangrijkere zaken zijn. Is Y de mooiste nu Bernadette is vertrokken? Of is Y slechts een obsessie die bij elk bijvoeglijk naamwoord de overtreffende trap krijgt toebedeeld? Mensen worden meer eigenschappen toegedicht dan waarop ze volgens het geconstateerde superlatief recht hebben. Is Y echt wel de liefste, leukste, slimste, stoerste en geilste die hier rondloopt? Of is Y slechts iemand die me aan iemand anders doet denken, aan iemand waarop ze erg lijkt, aan iemand van vroeger, toen het leven nog overzichtelijk en zonder problemen was en de mensen nog vrij en aantrekkelijk waren? Om met het laatste te eindigen: de geilste? Nee.

Vrouwen met twee kinderen kun je een hoop dingen noemen, maar geil is het gezeul met die twee sirenes per definitie niet.

Als ik niets zeg worden mensen zenuwachtig. Ze vragen zich af wat ik denk en de gelaatsuitdrukking die mijn zwijgen begeleidt impliceert weinig goeds. Ze hechten waarde aan wat ik zeg, althans, zo heb ik dat de afgelopen jaren ervaren. Een andere ervaring die ik heb opgedaan, niet alleen de afgelopen jaren maar eigenlijk al mijn hele leven, is dat ik beter kan zwijgen. Goed luisteren, juist interpreteren en afrondend concluderen is niet aan iedereen besteed. Het gebrek aan nuance in mijn uitlatingen jaagt mensen de gordijnen in en met mensen die in gordijnen gaan hangen valt geen normaal gesprek te voeren. Zulke mensen horen in een dierentuin, of in een circus. Dan kunnen ze vrijuit klimmen en zwieren, totdat ze een keer misgrijpen, vallen en hun nek breken.

Ik praat en iemand anders breekt zijn nek. Iets dat te mooi is om waar te zijn, is dat ook.

Toen de stilte te lang duurde en ik nog niets gevat had verzonnen begon ik lukraak te praten. Ik gaf een onsamenhangend lang antwoord waarbij mijn stem steeds zwakker werd. Ik bleef evenwel doorpraten - ik maak graag mijn verhaal af, een verhaal zonder afloop is als een verkrachting zonder orgasme: je hebt je punt gemaakt maar niemand incluis jijzelf weet eigenlijk meer waarom - en mijn stem werd zachter en zachter. Voordat ik was uitgesproken was mijn stem volledig verdwenen. Mijn mond bewoog wel maar er kwam geen geluid meer uit. Als je goed luisterde dan hoorde je, heel ver weg, misschien wat gekraak en gebrom. Maar wie luistert er tegenwoordig nog echt goed? Zonder stem kun je praten als een man op een brug, gehoord en begrepen worden zal je niet.

Declameren of herhalen wat anderen zeggen in maximaal 140 tekens, dat is effectief communiceren in het tweede decennium van de 21e eeuw.

Terwijl ik mijn antwoord fulmineerde nam de leidinggevende steeds een andere houding aan. Ze leunde naar voren, dan weer naar achteren, steunde op haar ellebogen, zat dan weer met haar armen over elkaar, strekte haar benen onder tafel en strekte ze daarna onder de stoel waarop ze zat. Dat alles bleef zich maar herhalen. Was ze zenuwachtig? Schrok ze van mijn verhaal? Of, beter, schrok ze van mij? Of moest ze gewoon nodig naar de wc? De lichaamshouding vertelt veel over de gesprekspartner c.q. toehoorder - niet alle lichaamshoudingen en ook niet altijd maar meestal kan je er wel informatie uit destilleren. Open of afstandelijk, begripvol of afwijzend, opgewonden of frigide, je haalt er altijd wel iets uit. Maar nu niet. Aan de bewegingen tegenover me was geen touw vast te knopen.

Dat vond zij waarschijnlijk van mijn antwoord. Of van mij. Dat kan ik dan nog wel begrijpen. Ik begrijp er zelf ook steeds minder van.

Hydra

Je bent een wandelende film - dáárom.

Ik wil kijken.
Kijken.
Kijken.
Kijken.

Blijven kijken.

De tragiek is dat ik nooit het einde zal kennen.

Een Russische hoer

Olga is nieuw in de stad.
"Ze is mooier dan Mayumi," zegt de Thai.
Olga kent hier niemand en ze moet nieuwe mensen leren kennen.
"En ze spreekt goed Nederlands."
De Thai heeft mij hiervoor uitverkoren. Een opmerkelijke keuze, gezien de omvang van mijn sociale contacten.

Doordat de naam van Mayumi valt ben ik even in de war.
"Je overvalt me," zeg ik.
"Kan je om zes uur vanavond?" negeert de Thai mijn opmerking, "ze heeft vanavond tijd."
"Zes uur vanavond," zeg ik.
"Ik drink één drankje mee en daarna moeten jullie maar zien. Ze heeft een kamer vlakbij."

In een bruin café onder het WTC wacht ik ze op.
"Ze is helemaal niet mooier dan Mayumi," zeg ik tegen niemand in het bijzonder.
"Het is hier te rumoerig," zegt de Thai, "we gaan naar het café hiernaast, daar kunnen we praten."
In een rumoerig café valt het niet op als je tegen jezelf praat. De Thai draait zich om en loopt naar het café hiernaast. Olga, die achter haar staat, blijft staan en geeft me een slap handje. Met haar witte gezicht en rode haar lijkt ze een beetje op Krissie.

Krissie kwam ik maandag tegen toen ze op weg was naar de nieuwjaarsreceptie. Ze droeg hoge laarzen en een zwart shirt met ter hoogte van haar borstjes grote fluorescerende letters erop. Daardoor word je blik eerst naar de letters op het shirt getrokken, daarna pas kijk je naar haar gezicht. Sommige meisjes hebben die bevestiging nodig.
"Kom je ook naar het feest?" vroeg Krissie.
"Nee," zei ik.

In het café hiernaast is meer personeel dan klant. We gaan zitten op lage, ongemakkelijke stoelen. De Thai en Olga bestellen een prosecco, ik bestel een biertje. Ik zit met mijn rug naar de zaal en kijk tegen een koeling aan van twee meter breed. De koeling is gevuld met flessen wijn en champagne, elk plateau in de koeling geeft een andere temperatuur aan. Een hoerenkast van pretentieuze druiven.

Olga vertelt over haar nieuwe werk en over haar oude werk en over haar studie en hoe ze aan haar kamer is gekomen. Ik snap niets van de verhalen maar ze spreekt wel vlekkeloos Nederlands.
"Hoe lang ben je al in Nederland?" vraag ik.
"Negen jaar," zegt Olga.
Dat is grappig. Lina, de Chinese van afgelopen zomer, was hier ook negen jaar en toonde dezelfde beheersing van onze taal. Het verschil is echter dat je het bij Lina verwacht, een universitair geschoolde Chinees die met een Nederlander trouwt, niet bij een Russische die hier ooit is binnengekomen om een jaar op een HBO rond te hangen.

Ik complimenteer Olga met haar kennis van de Nederlandse taal.
"Zo moeilijk is het niet," zegt Olga, "alleen d en dt vind ik wel moeilijk."
"Daar heeft heel Nederland last van," zeg ik.
Olga vraagt wat voor werk ik doe.
"Ik werk op het actuariaat."
Ze kijkt me aan alsof ze naar een aquarium zonder vissen erin kijkt. Omdat ze niet reageert ga ik maar verder.
"Ik houd me bezig met de voorzieningen, die heb je nodig voor de bepaling van de solvabiliteit. Solvabiliteit is de mate waarin je als bedrijf aan je financiële verplichtingen kunt voldoen."
Olga telt nog steeds de vissen in het aquarium.

Ik heb er een hekel aan om over mijn werk te praten. Als barkeeper was dat een stuk makkelijker.
"Ik ben barkeeper."
"Oh wat leuk. Waar?"
Naam van de kroeg.
"Dan kom ik zaterdag bij je langs. Is dat goed?"
Barkeeper is zo makkelijk.

Ik wenste Krissie veel plezier en liep naar de koffiemachines. Daar stond Melanie. Ze had zich omgekleed. Een blouse met glittertjes, zwart rokje, glimmende panty en hakken.
"Is dat je danspakje?" vroeg ik.
"Ja," zei Melanie, "kom je ook dansen?"
Wat een nieuwjaarsreceptie is voor het management, is een dansfeest voor de medewerkers.
"Ik heb mijn danspak niet bij me," antwoordde ik.
"Dat hoeft toch ook niet," zei Melanie.
"Maar ik heb wel mijn bedpak bij me."
"Je hebt niet eens een bed," zei Melanie.
Daar had ze gelijk in. Waarschijnlijk heeft zij thuis een danspaal.

Uit de tas van Olga flikkert licht op. Olga pakt haar telefoon uit haar tas en kijkt naar het scherm. Een telefoon is een school vissen waarvan er altijd wel eentje bijt. Olga gaat staan, pakt haar tas op en loopt naar de toiletten.
"Is het jouw type niet?" vraagt de Thai.
Ik drink mijn bier op.
"Gisteren droeg ze een heel kort rokje," zegt de Thai, "tot hier."
Met haar hand wijst ze hier aan.
"Die is negen jaar geleden niet hier gekomen om te studeren," zeg ik.
"Ze is net gescheiden," zegt de Thai.

Een meisje van de bediening loopt langs en pakt onze lege glazen. Doordat we zo laag zitten kijk ik recht in haar kruis. Ik houd helemaal niet van korte rokjes.
"Bestel nog maar wat voor jullie," zegt de Thai, "dan ga ik weg."
"Mag ik nog een biertje en een prosecco?" vraag ik aan het kruis.
Als Olga terugkomt van de toiletten trekt ze direct haar jas aan.

Het is niet de Thai maar Olga die na het eerste drankje weggaat.
"Ik moet nu gaan. Ik heb het zó druk en ik moet vanavond nog zó veel doen," zegt ze.
Ongevraagd vertelt ze wat ze vanavond dan allemaal nog moet doen. Weer snap ik niets van wat ze zegt. Zij had het al gezien.