Assepoester

Toen ze binnenkwam vroeg ze direct: "Waar is jouw slaapkamer?"
Ik wees naar een openstaande deur.
Ze liep de kamer in, dook op het bed en vroeg: "Mag ik blijven slapen?"

Kerstmis is een familiefeest.

"Vroeger had ik ook zulk lang haar," zei ik toen we aan tafel zaten.
Ze keek naar de blonde sprieten op mijn hoofd. Het was moeilijk voor te stellen.
"Je bent lelijk," zei ze.

De waarheid mag gezegd worden, maar het hoeft niet.

Maya

Nog eentje, en dan is het afgelopen met de boeken. Het is hier een funeral procession en geen boekenclub.

Het is weer die tijd van het jaar dat de jaarlijstjes je om de oren vliegen. Ik doe daarom ook maar wat uitspraken.

Ondanks alle Murakami's die ik las, is mijn favoriete boek van dit jaar Tirza. Tirza is uit 2006 maar dat doet er niet toe, ik las het pas afgelopen zomer.

Zo is de beste plaat die ik dit jaar hoorde van Lee Jung Hwa uit 1969, de beste film die ik zag Tokyo.sora uit 2002 (een mozaïekvertelling a la Strawberry Shortcakes) en is de beste winter van het jaar de winter van 2003.

Ik durf zelfs te stellen dat 2003 het beste jaar van mijn leven zal zijn.

Misschien moet ik een log bijhouden, dan had ik kunnen teruglezen waarom ik denk dat het zo is. Exen worden steeds lelijker naarmate de tijd verstrijkt, depressies daarentegen alleen maar mooier.

Problem, teacher?

Nee, dan Murakami.

In die merkwaardig gecompliceerde staat van hopeloosheid verspeelde ik diverse maanden zonder één stap in een nieuwe richting te zetten.

Ik had de afgelopen maanden mijn baan en de huur kunnen opzeggen en naar de Filipijnen kunnen vliegen om daar in de zoveelste overstroming te verdrinken. Ik had me kunnen inschrijven op de VU voor een studie waar je later geen zak aan hebt. Ook had ik de afgelopen maanden in bed kunnen blijven liggen - ware het niet dat ik al een jaar zonder bed slaap en dat schijnt slecht voor je rug te zijn - het zou toch geen verschil maken.

Ik had de afgelopen maanden minstens drie studieboeken kunnen samenvatten, uittrekselen en uit mijn hoofd leren. En dan had ik in januari de bijbehorende examens kunnen doen.

In plaats daarvan verkoos ik boeken te lezen.

Een Murakami, een ander boek, daarna weer een Murakami en daarna weer een ander boek en dan weer een Murakami en dan weer een ander boek etcebla. Zo bracht ik de afgelopen maanden door.

Om mijn concentratievermogen terug te vinden. Om mijn fantasie te prikkelen. Om weg te dromen. Om het zinloos surfen te stoppen. Hoewel zinloos, nog steeds vind ik wekelijks wel een download die op repeat gaat. Misschien om het gevoel weer terug te krijgen dat ik vroeger had als ik met een nieuwe voorraad de bibliotheek verliet.

‘Ik wil met je naar bed,’ zei ik.
‘Goed hoor,’ glimlachte ze.

Ik drijf niet mee op de hype die nu al een jaar rondwaart, Kim kocht vijf jaar geleden al Hard Boiled Wonderland voor me, nota bene vanwege de foto op de omslag. En dan nog durven beweren dat uiterlijk er niet toe doet.


quotes uit De jacht op het verloren schaap - Haruki Murakami

Shine on

De roodharige draagt een glimmende oranje broek. Ik loop in een rondje om haar heen en neem haar van alle kanten op.
"Ik heb ook een rode maar die glimt niet zo," zegt ze.
Ik mag hem even aanraken. Een collega bekijkt ons tafereel.
"Hij mag dat. Dat vindt hij fijn," zegt de oranje broek.

'Laat mij eerst komen,' fluisterde ze, op een toontje waarin een bevel verborgen zat. 'Met je mond. Daarna kun je gemakkelijker in me binnendringen. Nog niet klaarkomen. Ik vind het fijn om te worden geïrrigeerd.'

Eronder draagt ze laarzen waarop mijn vriendinnen in de beslotenheid van de slaapkamer nog niet durven lopen. Kim liep laatst ook al op van die dingen. De meisjes verdwijnen, de milfen verschijnen. Het is mijn tweede erectie van de dag. Mijn eerste erectie kreeg ik in de metro.

'Nu moet je in me komen,' fluisterde ze met hetzelfde bazige stemmetje. Ze was nauw, trok samen, verzette zich, kreunde, totdat het me eindelijk lukte. Ik had het gevoel dat mijn geslacht werd gebroken door dat kloppende inwendige dat het wurgde. Maar het was een verrukkelijke pijn, een duizeling waarin ik bevend wegzonk. Ik kwam vrijwel meteen klaar.'

En dat op je nuchtere maag. Het stormt en regent, over irrigeren gesproken, en ik neem de metro. In de trein en in de metro heb ik altijd een boek bij me. Dit boek kreeg ik in Noord in mijn handen gedrukt. Ik moest het lezen. Gehoorzaam als ik ben lees ik het boek.

'Je komt te snel,' las mevrouw Arlette me de les, terwijl ze aan mijn haar trok, 'je moet leren je in te houden als je me wilt laten genieten.'

"Wat doe je vrijdag?" vraagt de roodharige.
Ik heb geen plannen voor vrijdag. Ik was van plan om vrijdag naar Noord te gaan maar Noord krijgt al visite. Ik heb het niet zo op visite. Je weet nooit wanneer ze weggaan en wat ze achterlaten als ze eenmaal weggaan. De laatste visite bijvoorbeeld bleef vijf jaar en liet twee kinderen achter.

Ook daarom koesterde ik wrok tegen Kuriko. Door haar waren de illusies, die het leven tot iets meer maken dan een aaneenschakeling van routinematige handelingen, voor mij uitgedoofd. Af en toe voelde ik me een oude man.

Het is een slecht geschreven boek. Een origineel onderwerp of een spannend gegeven betekent niet dat je je kritische oog moet sluiten. Ik sluit mijn kritische oog nooit. Haal de laarzen van de voeten en je houdt twee stinkende en zwetende klompen vlees over.

'We zijn het volmaakte paar: de sadiste en de masochist.'

quotes uit Het ongrijpbare meisje - Mario Vargas Llosa

Betaald

Aftakeling

Hysterie was altijd mijn grootste angst. Je begint niets tegen mensen die met een hysterische aanval hun ongenoegen kenbaar maken. Maar er was geen hysterie.

Drie jaar was ik niet bij mijn tandarts geweest. Mijn moeder woont tussen de tandarts en het treinstation in. Om een ontmoeting uit te sluiten liep ik met een omweg bij de tandarts vandaan naar het treinstation. Dat is het lot tarten.

Er was een korte shock. Er werd getrild. Er kwamen tranen. Samen met de naschokken duurde het geheel niet meer dan een paar minuten. In die periode zoog ik aan een sigaret en genoot ik van een stralende najaarszon. Daarna ontstond iets dat zowaar leek op een gesprek.

Bijna drie jaar nu heb ik niets van me laten horen. Ik reageer niet op brieven, ik reageer niet op de telefoon. Daar heb ik zo mijn redenen voor. Dat is vrij pijnlijk voor een ouder. Zeker omdat mijn broer hetzelfde heeft gedaan. Met hem heb ik overigens ook geen contact, laat dat duidelijk zijn.

Ik houd van duidelijkheid. Behalve bij meisjes. Ik houd van warrige meisjes.

De tandarts aanschouwde drie jaar koffie- en nicotineaanslag. Routinehandelingen kun je met een gerust hart aan mij overlaten. Hij maakte twee röntgenfoto's.
"Je tandvlees is hard achteruitgegaan de afgelopen jaren," zei de tandarts.
Hij schreef een verwijsbrief voor een specialist.
"Ik loop erop," zei ik.

Vijftien minuten lang stond ik schrap voor de escalatie, maar het escaleerde niet. De psychiaters hebben goed werk verricht, dacht ik bij mezelf. De pillen werken ook goed, zei mijn moeder erbij.
"Ga je echt niet even mee?" vroeg ze.
"Nee," zei ik.
Verwachtingen moet je in de kiem smoren. Samen met de verwachting verdwijnt de hoop.

Het laatste middagmaal

"Ben je alleen?" vraagt spijkerrokje.
Ik sta bij de kassa, zij sluit achter me aan.
"Ja, en ook eenzaam," zeg ik.

Het is de laatste dag van Bernadette. Hoe ik dat weet doet niet er toe, net zomin als dat het leven er toe doet.

"Ik heb twintig minuten voor je," zegt spijkerrokje.
Twintig minuten is genoeg om iemand voor de rest van zijn leven te tekenen.

De caissière wenst me eet smakelijk.
"Dank je, jij ook," zeg ik tegen de caissière.
Vorige week zag ik de caissière zonder de verplichte bedrijfskleding, in privétenue.

Terwijl spijkerrokje afrekent haal ik drinken. Karnemelk voor haar, melk voor mezelf. Melk en karnemelk zijn gratis, net zoals verveling en haat. Ze worden ook vaak in één adem genoemd - haat ontstaat waar de verveling toeslaat.

Huisvredebreuk

Er vloog een vogeltje door het kleine raam aan de balkonkant van mijn huis naar binnen. Dat raam staat altijd open. Desondanks had ik het vogeltje geen toestemming gegeven om mijn huis te betreden. Het vogeltje ging op de vensterbank zitten.
"Ga weg, vogeltje," zei ik.

Het vogeltje liep de gehele lengte van de vensterbank af terwijl het met zijn snaveltje tegen het grote raam aantikte. Het vogeltje had een gele buik en een blauwe kop. Ik ging naar google. Google zei dat het een koolmees was.
"Ga weg, koolmees," zei ik.

Het maakte geen indruk. De ingang weet iedereen te vinden, maar de uitgang ho maar. Ik deed de balkondeur open. In plaats van het balkon op te lopen, liep de koolmees de lengte van de vensterbank in omgekeerde richting terug. Het zat weer waar het was begonnen.

"Luister koolmees," zei ik, "iedereen is eenzaam en iedereen zoekt een beetje warmte maar je kunt niet zomaar een willekeurig huis binnenvliegen in de hoop daar de winter door te brengen. Daarbij ben je mijn type niet. Dáár is het gat van de balkondeur."

Ik wees naar de balkondeur. De koolmees keek me aan. Doof was het dus niet, al heb ik geen idee waar de oren van een koolmees zitten. Ik zag ze in elk geval niet. De koolmees verroerde zich niet. Eigenlijk was dit een klus voor de animalcops maar die hebben we niet in Amstelveen.

Ik liep naar de keuken en keerde terug met een handdoek. Een onbekende koolmees pak je niet zomaar met je blote handen aan. Voordat je het in de gaten hebt word je beloond met een overdraagbare ziekte. Met beide handen vormde ik een holletje in de handdoek en ik pakte de koolmees op. De koolmees stribbelde niet tegen. Een echt sletje.

Met het pakketje in mijn handen liep ik naar het balkon. Daar opende ik mijn handen. De handdoek opende mee en viel aan weerszijden over mijn beide armen.
"En nu wegwezen," zei ik.

Zonder op of om te kijken vloog de koolmees weg. Er kon geen bedankje van af.

They're coming to take me away

Nestdrang

Het laatste weekend van oktober gaat de zomertijd over in de wintertijd. De klok wordt een uur teruggezet en je kunt een uur langer slapen - als je dat zou ambiëren. Je kunt ook een uur minder slapen, naar buiten gaan en de tuin winterklaar maken of je slaapt dezelfde tijd als je gewend bent omdat de kinderen naar de wc moeten.

De wintertijd is de originele, echte tijd; de zomertijd is gemanipuleerde tijd. De zomertijd is ooit ingevoerd om het aanwezige daglicht beter te laten overeenstemmen met de tijd dat mensen wakker zijn. Of het beoogde energiebesparend effect daarvan in de huidige 24-uurs-interneteconomie realistisch is, is discutabel.

In het laatste weekend van oktober 2011 slaap ik een uur langer en ik droom over Sheng - of ik droomde over Sheng en ik sliep een uur langer, daarover zijn de geleerden het niet eens.

De meeste dromen zijn krankzinnige films. Je wordt wakker en er valt geen touw vast te knopen aan wat je daarvoor hebt meegemaakt. Je ligt in bed, dat is prettig, maar verder? Waar is de droom gebleven? Hoe loopt het af? En hoe laat is het eigenlijk? Automatisch kijk je naar de wekker, omdat je dat altijd doet als je wakker wordt.

Eerder heb ik verteld dat ik met Sheng liefde heb gemaakt. Dat is niet waar. Toen ik Sheng leuk vond, vond Sheng mij niet leuk en toen Sheng mij leuk vond, vond ik Sheng niet leuk. Verliefd en verlegen, teveel drank en te vet. Uiterlijke oneffenheden verdwijnen omgekeerd evenredig met de mate van alcoholconsumptie. Dronkaards spreken geen waarheid maar literaire vrijheid.

Sommige dromen herhalen zich. Ik herken omgevingen, situaties en omstandigheden zonder ze ooit in het echte leven te hebben meegemaakt. Terugkerende elementen uit mijn onderbewustzijn zijn het studentenhuis, een lift zonder wanden, de vrije val en verdrinken. Ook ex-vriendinnen hebben de neiging mijn dromen te ontsieren. Het is een gezellige boel daar, in mijn onderbewustzijn.

Sheng sprak. Ik kon haar stem horen. Ze hield mijn gezicht vast met beide handen. Ze sprak zacht zonder te fluisteren en duidelijk. Haar haar was kort, net als toen, terwijl ze het tegenwoordig lang draagt. Ik zei niets terug en we zwegen. Ze had de condities geformuleerd, haar eisen waaronder de liefde kon worden gemaakt. Daarna duwde ze mij van zich af, rolde naar de zijkant van het bed en stond op.

In het laatste weekend van oktober wordt de manipulatie van de daglichtbeleving gecorrigeerd. Het afwezige daglicht stemt weer overeen met de tijd dat de mens wordt geacht te slapen. In de nacht van zaterdag 29 oktober op zondag 30 oktober slaap ik een uur langer en ik droom. Mijn dromen zijn dermate realistisch dat ik in mijn dromen bijvoorbeeld naar de wc moet - en ga. In films zie je zelden tot nooit iemand naar de wc gaan. Maar films zijn dan ook gemanipuleerd. Dromen zitten dichter bij de wintertijd.

Au

Follow me

Op Utrecht-Centraal kwam ik de broek van Kim tegen. Zonder pumps maar met laarzen ditmaal – zonder Koreaanse maar met Thaise inhoud.

Sommige mensen volgen de beurskoersen, anderen volgen twitteraars.

Ik volg broeken de trein in.

Met de kennis van nu

De nacht van drie op vier oktober was er een van de slapeloze soort. De vertrouwde onruststoker, de nacht van zondag op maandag, werd verruild voor de nacht van maandag op dinsdag.

Om de tijd te doden schreef ik een virtueel log. Je moet toch wat.

Gewoonlijk gaat slapeloosheid gepaard met herinneringen. Beter is het om de herinneringen te bundelen. Overzicht creëert rust.

Nooit eerder had ik het gevoel dat ik het zo goed verwoordde. Nooit eerder waren de oneliners zo krachtig, treffend en tijdloos. Nooit eerder vloeiden alinea's en levens zo vlekkeloos in elkaar over.

Frustratie over de nacht sloeg om in euforie over de geschiedenis.

Uiteindelijk moet ik in slaap zijn gevallen, want ik werd wakker. Vlak voordat de wekker de ochtend aankondigde.

Van het log kon ik me niets meer herinneren.

Collateral damage

Wat je bezit, kun je verliezen. Je geheugen, je vrouw, je harde schijf, je bent ze kwijt voordat je het in het gaten hebt.

Maar ook wat je niet bezit, kun je verliezen. Wilde haren en dierbaren zitten niet in je broekzak maar verdwijnen als je even met je ogen knippert. Ze doen dit vaak samen, niet meer dierbaar zonder wild haar.

Dierbaarheid heeft de bedrieglijkheid van verse vis in de brandende zon. Het glimt verleidelijk maar als je dichterbij komt, begint het onomkeerbaar te stinken.

Toenadering slecht muren die je beter had kunnen laten staan.

Mise en place

Feeling miserable is no reason to act miserable.

Do you want company, sir?

Je kunt de auto pakken en naar familie rijden. Of je kunt iemand bellen, een bekende die in de buurt woont, en vragen of je daar de avond mag doorbrengen.

Er wonen vier collega´s in de buurt, een collega is min of meer een bekende.

Je kunt de straat op gaan, zoals veel buren in paniek deden. Een gemeenschappelijk probleem brengt mensen samen. Je kunt ook alle kaarsen en waxinelichtjes die je hebt tevoorschijn halen, wat ik deed.

Ik raakte niet in paniek maar trof zorgvuldig voorbereidingen. Het schemerde, over een uur zou het donker zijn. Hoe lang zou het duren? Ik had geen idee.

Tijdens de voorbereidingen begon ik me te verheugen op de avond. Het zou een zinvolle avond worden.

Een boek, stilte, rust, op het geroezemoes van de mensen buiten na. En een keertje vroeg naar bed. De kaarsen in de woonkamer gaven voldoende licht om bij te lezen. Het leek kerst, maar dan zonder kaarten en boom. De woning zag er zowaar gezellig uit.

Na tien bladzijden was de stroomstoring voorbij. Ik zette de computer aan en bekeek de schade.

Te laat doofde ik de kaarsen. Weer een verloren avond.

Flat Earth News

Er gebeurt niets en er gaat niets gebeuren. Dat is al jaren zo en dat zal ook jaren zo blijven. Toch hangt er iets in de lucht, iets onheilspellend. Het voelt als de misplaatste voorbode als je een weg oversteekt. Je weet dat je niet wordt aangereden want je kijkt naar links en naar rechts en weer naar links, en toch blijft het gevoel dat je kunt worden aangereden.

De grootte van de ringen in de oren van Sabrina neemt toe naarmate de week vordert. Op maandag en dinsdag ringetjes die ook in de neus niet misstaan, op woensdag iets grotere die een normaal mens om zijn vinger doet en op donderdag grote zilveren ringen die je eerder ziet op plaatsen waarvoor je er moet betalen. Op vrijdag werkt Sabrina niet en doet ze iets anders, waarschijnlijk uithijgen en de overige schade herstellen.

Kim draagt schoenen die ik normaliter zie op websites waarvan ik liever niet zeg dat ik ze bezoek. De kleur van het schoeisel is in overeenstemming met de broek die ze erboven draagt, beschaafd en onopvallend. Ik was me er niet van bewust dat de schoenen in deze kleur te krijgen zijn, maar tegenwoordig is natuurlijk alles leverbaar. De onderkant van de broek hangt juist boven de enkel, voor de finesse moet je moeite doen. Mijn geoefend oog ziet het maar voor de rest van de wereld is ze veilig. Ze moet nog wel even oefenen in het lopen. Haar klassieke houding gaat verloren in haar pogingen op de been te blijven. De ironie, beter draag je deze schoenen liggend.

Eigenlijk haat ik Sabrina. Ik haat Sabrina omdat ze zo perfect is. Sabrina kan alles. En alles dat ze doet ziet er zo simpel uit, alsof het haar totaal geen moeite kost. Haar vingers dansen over het toetsenbord. De toetsen worden niet ingedrukt, ze worden gestreeld. In no time worden lege documenten en rekensheets gevuld - gevuld door Sabrina's strelingen. Het geluid van Sabrina's dansende vingers is een geluid dat niemand anders uit een toetsenbord haalt. Het is een opwindend geluid. Onder Sabrina's vingers verandert het toetsenbord in de soundcloud van een pornofilm.

Bernadette loopt op schoenen die je juist bij Kim zou verwachten. Het zijn open schoentjes met een klein hakje en er loopt een smal bandje over de wreef. Waar het bandje met de schoen verbonden is zit een minuscule gesp, het verfijnd klassieke waar Kim patent op heeft. Bij Kim bevordert het haar uitstraling, bij Bernadette daarentegen is het zaaddodend. De schoentjes zijn rood en dat is het enige dat recht doet aan Bernadette’s stoere zijn. Het verfijnde vloekt met haar robuuste vrouwelijkheid. Sterke vrouwen vloeken niet. Boven de rode schoentjes draagt ze een witte skinny jeans, daar weer boven een donkerblauw synthetisch shirt met A-lijn. Shirts met A-lijn zijn uitgevonden voor meisjes met weinig borst en veel heup. Ook bij Bernadette heeft het vertekend zelfbeeld toegeslagen.

Sabrina heeft lang haar. Het leuke van meisjes met lang haar is, is dat ze gedachteloos met hun vingers met hun haar spelen. Ze draaien krulletjes, ze trekken het strak en houden het onder hun neus of ze draaien het om hun neus heen of ze stoppen het in hun mond. Soms gaan beide handen tegelijk naar de hals, schuiven door naar de nek en veroorzaken met een synchrone achterwaartse beweging een waterval van haren. Die beweging bewijst de erotische lading van de hals. En dan weet ik meteen welke dag van de week het is.

Het is jammer dat niemand meer over verliefdheid spreekt. Vroeger spraken we over verliefdheid, want het was spannend en onbekend, je wist niet wat er gebeurde. Nu zwijgen we over verliefdheid. Om het spannend te houden, omdat het niet bekend mag worden. Want als je verliefdheid openbaart is de spanning eraf. Omdat je weet wat er gaat gebeuren.

Radioactief materiaal (2)

Daarna

Daarna liep ik naar de boekenwinkel. Ik had niet gepland een boek te kopen, maar toen ik eenmaal in het winkelcentrum was kreeg ik die behoefte. Het is fijn om je behoefte zo snel te kunnen bevredigen.

"Is het een cadeautje?" vroeg het meisje achter de afrekenbalie.
"Nee," zei ik.
"O," zei ze, "is het voor uzelf?"
"Ja," zei ik.
Het bleef even stil.
"Om te lezen," voegde ik er toen maar aan toe.

Reflection

Als je niet schiet, dan kun je niet doden

Het is op het moment dat Y opstaat van tafel, het dienblad pakt en zich omdraait als ze mij ziet zitten. Mijn mond zit vol met lunch. Ik doe mijn hand omhoog zoals je je hand opsteekt in het verkeer wanneer iemand je voorrang verleent.

De mond van Y zegt hoi maar is leeg. Er komt geen geluid, er is geen tekst, er is alleen een blik. De blik in haar ogen is vervuld van een verbazingwekkende angst.

Waar is Y bang voor? Of is de vraag voor wie?

Je kunt bang zijn omdat er ooit iets is gebeurd, een traumatische angst. Je kunt bang zijn omdat er iets gaat gebeuren, angst voor het onbekende. En je kunt bang zijn omdat je iets te verbergen hebt, iets waarover je je schuldig voelt en waarover je verantwoording verschuldigd bent als het uitkomt, de angst voor de confrontatie.

Heb ik Y een trauma bezorgd? Of ga ik Y een trauma bezorgen? Of confronteer ik Y ergens mee? En waarmee dan?

Ze buigt haar hoofd zoals Japanners dat doen als ze wegloopt, de angst die uit haar ogen spoot blijft als een onweerswolk hangen aan de overkant van mijn tafel.

Ik stop meer lunch in mijn mond. Vijf jaar geleden zou ik er achteraan zijn gegaan. Maar het is geen vijf jaar geleden, het is heden. En dus doe ik niets.

Appel

De vrijdagavond was biutiful.

No words/No thoughts (2)

Veertien jaar geen Swans en nu twee keer binnen een jaar. Oke, in die veertien jaar zag ik vier maal Gira solo maar Gira solo is geen Swans, Gira solo dat is Gira solo.

Helaas kwam ik bekenden tegen waardoor de noodzaak erover te gaan aandachtshoeren in een log is verdwenen.

Waarmee aangetoond dat bloggen is voor mensen die hun verhaal niet kwijt kunnen of mensen die niets te vertellen hebben.

Drugstoerisme

Op dinsdagavond ben ik voor het eerst sinds acht maanden in de kroeg. Om te vieren dat er weer een personeelslid zonder gerechtelijke procedure van de loonlijst verdwijnt biedt het management een afscheidsborrel aan. De Chinese moeder van het autistisch kind is eruit gewerkt. Er wordt gecommuniceerd dat ze weggaat, de waarheid is dat ze weg moet. Ik heb geen zin in deze borrel, er zit geen enkele collega bij waarmee ik een gesprek wens te voeren, maar omdat ik de Chinese te vriend wil te houden ga ik er heen.

Als ik om vijf uur naar de Omval loop besef ik dat ik geen idee heb wat ik de afgelopen acht maanden 's avonds heb gedaan. En dan zeggen ze dat drank je geheugen aantast.

"Kijk eens wie we daar hebben," roept het barmeisje.
"Ik kom voor de borrel van de Chinese," zeg ik.
Alsof ik een reden nodig heb om hier naar binnen te lopen. De andere barmeisjes komen bij me staan en we zoenen.
"Dat is lang geleden," zeggen ze om de beurt.
"Wat zijn jullie borstjes groot geworden," zeg ik.
Het barmeisje zet ongevraagd bier op de bar. Mijn collega's zijn er allemaal al, ze staan in een kring om de Chinese heen.
"Remco is weg. En op de afdeling waar ik nu werk ga ik geen nieuwe vrienden maken," leg ik ongevraagd mijn afwezigheid uit.
"Wat vind je niet leuk aan ze? Het ziet er toch gezellig uit?" zegt het barmeisje.
"Een groep mensen die staan te praten wekt al snel de indruk van gezelligheid en intimiteit. Als je beter kijkt dan zie je beleefdheid en oppervlakkigheid. Dat zou jij ondertussen mogen weten," zeg ik tegen het barmeisje.

Ik blijf met de barmeisjes praten totdat de plicht ze roept, daarna ga ik aan een tafel hangen achter de kring van mensen.
"Jij bent populair hier," hoor ik als ik langs de kring loop.
Een paar jaar lang zat ik hier elke dinsdagavond met Remco. Regelmaat is goed voor de mens.
"Hier wel."

Niemand is rouwig om het vertrek van de Chinese. Ze krijgt een minimale speech - bedankt voor alles, succes met het vinden van een nieuwe baan en misschien tot ziens - en een tas met cadeaus die zijn vergaard van moeizaam ingezameld geld. Iedereen praat over zichzelf, voornamelijk over geplande of reeds genoten vakanties, niemand praat over de Chinese en het gemak waarmee mensen naar buiten worden gewerkt. Voordat ze weggaat komt de Chinese bij me staan.

"Ik heb de indruk dat je bent overrompeld door het machtsvertoon van het management, je hebt het ze niet moeilijk gemaakt," zeg ik tegen haar.
"Ik kan er nu niet over praten," zegt de Chinese, "kom je snel bij ons eten?"
Mission accomplished.

Er is regen in aantocht en de meeste genodigden, inclusief het feestvarken zelf, vertrekken. Het is half negen en ik heb de hongerklop overleefd. Er blijven een slijmjurk en een jurkje bij de manager hangen, ik hang nog steeds aan de tafel achter wat een kring van mensen was. De kroeg voelt vertrouwd aan. Ik moet altijd weer wennen aan plaatsen die ooit vertrouwd waren en waar ik een tijd niet ben geweest, net zoals bij mensen die ooit vertrouwd waren en die ik een tijd niet heb gesproken of gezien. Alles is vreemd en de mensen zijn vreemdelingen geworden.

"Is dit alles nog?" vraagt de manager aan zijn twee toehoorders.
De jurken en hun doel zitten aan de koffie, ik blijf bier bestellen.
"En Erwin," zegt het jurkje en wijst naar mij.
De manager draait zich om. Het liefst zou hij mij dezelfde route laten lopen als die hij voor de Chinese heeft uitgestippeld, helaas voor hem werken mijn prestaties en examencijfers niet mee. Ik vermoed dat de slijmjurk het volgende slachtoffer wordt. De manager draait terug naar het jurkje, de slijmjurk begint tegen mij te praten.

Even later komt de regen met bakken tegelijk naar beneden. De koffie verandert in koppen thee, alleen ik blijf trouw aan de tap. De anderen wachten tot het droog wordt, ik wacht totdat er iemand in de fout gaat. Tegen tien uur vind ik het mooi geweest, deze mensen zijn te dom om in de fout te gaan.

Ik ben het drinken niet verleerd, dat is het leerpunt van vanavond. Nu dat geheugen nog.

Tien vrolijke verhalen (3)

Twee keer eerder heb ik een maand niets gelogd. Waarschijnlijk was ik verdwaald op het web en kon ik mijn eigen log niet meer vinden, of was ik verwaald in mijn huis en kon ik de computer niet meer vinden, of noopte een computercrash mij tot buitenechtelijke activiteiten en probeerde ik daar het leven te vinden.

Het was eenentwintig maart. Om half één stond ik achter Bernadette én Kim tegelijk bij de ingang van het restaurant. De Koreaanse verloor op makeup. Later op de afdeling zag ik een bekende kont: Na twee maanden niet-werkgerelateerde stage was Fatima weer terug. Libido is afhankelijk van degene die voor je staat.

Bij de Chinees zat een Barbara. Het gezicht van een Barbara herken je aan de oogopslag en aan de vorm van de lippen met de naar beneden gerichte mondhoeken. Ze droeg een rood overhemd, een gebleekte spijkerbroek en glimmende zwarte sneakers. De kleur van het overhemd vloekte bij het laatste restje leven in haar toch al niet zonnig gezicht.

Op de markt kwam ik een oud-collega tegen. Altijd als ik een vrije dag op neem loop ik een rondje over de markt. Toen ik haar leerde kennen vond ik haar wel aardig maar toen we moesten samenwerken niet meer.
"Jee, wat ben jij oud geworden zeg!" zei de oud-collega.
We vinden mensen niet aardig omdat ze ons de waarheid vertellen.

Bij de maandelijkse lunchafspraak met Kamerplant schoven twee collega’s aan.
"Je wilt niet alleen met me gezien worden," zei ik.
"Ha ha ha," deed Kamerplant.
De twee collega’s voerden het woord, ik zei niets. Buiten stond de Marokkaanse met de met dikke zwarte lijnen omrande ogen te roken. Ik beweer niet dat ik liever buiten was gaan staan, want ook daar zou ik niet spreken.

In de mailbox lag een uitnodiging voor een feest. Ik wees de uitnodiging af. Er waren examens, en studeren en feesten gaan niet samen – wel als je twintig jaar oud bent, niet als je boven de veertig zit. Boven de veertig moet je sowieso niet feesten, boven de veertig moet je beschouwen. Nadere beschouwing van de examens leerde dat ik beter had kunnen gaan feesten.

In Noord was het ook al geen feest dus we spraken af. Het is belangrijk dat je iets gemeenschappelijks hebt.

Ik pakte een boek uit de kast. Eerder hadden we over het boek gesproken.
"Mag ik die van je lenen?"
Doordeweekse avonden zullen op latere leeftijd alleen doordeweekse avonden zijn.
Dat is de beste zin uit het boek.

Op facebook vond ik foto's van Kim, opmerkelijk genoeg via mijn eigen Kim. Mijn relatie met Kim kenmerkt zich door een krankzinnige rode draad van toevalligheden. Dat ik haar mijn erfgenaam maak hoort daar niet bij, evenals het gebrek aan toekomstperspectief. Als je over de dood nadenkt denk je niet meer aan de toekomst.

We liepen naar de buurtturk voor bier, worst en sigaretten.
"Wil je nooit meer zulke mails sturen?"
"Het was vier uur ’s nachts."
In Norwegian Wood zegt Naoko het tegenovergestelde van wat ze eigenlijk wil te zeggen. Het lukt haar niet de juiste woorden te vinden.

Zwolle - Deventer - Zwolle (5)

Lina is geen Naoko. Lina spreekt Chinees, Engels, Duits en Nederlands, Naoko spreekt alleen Japans.
"Negen jaar geleden," zegt Lina.
"Knap hoor," zeg ik voor de tweede of derde keer en grijp naar mijn broekzak.

Lina spreekt beter Nederlands dan menigeen die hier is geboren.

"Wat rook jij veel," zegt Lina.
Per hoofd van de bevolking zijn Chinezen de grootste rokers ter wereld.
"We zijn buiten, hier kan het."
"Rook jij thuis in de tuin?"
"Ik heb geen tuin, ik heb een balkon."

Ik spreid mijn armen en doe een poging om aan de hand van de breedte van de steeg waarin we ons bevinden de grootte van mijn balkon te duiden.

"Moet jij van jouw vrouw op het balkon roken?"
"Ik heb geen vrouw."

Lina duwt haar haar achter haar oor. Vrijwel direct valt het terug en besluit halverwege haar gezicht te blijven hangen. De wind die we op de boot voelden heeft in deze steeg in Deventer geen bereik.

Zwolle - Deventer - Zwolle (4)

We gaan aan wal voor een speurtocht. Ik krijg een nummer en een blauw petje aangereikt en zoek een team met dezelfde combinatie. In mijn team blijken twee Chinezen te zitten. De eerste ken ik al, de tweede niet. Mijn speurtocht is daarmee geslaagd. Ik distantieer mezelf van het team en ga achteraan lopen als de groep de stad binnenwandelt.

Toen ik nog in het leger zat liep ik bij patrouilles ook altijd achteraan. Ik was de sluitpost. Ik bewaakte de achterdeur en hield tevens alles wat er voor mij gebeurde in de gaten. Meer dan eens raapte ik op wat anderen hadden laten vallen. Sluitpost klinkt wat negatief maar de sluitpost is de ruggengraat van de patrouille.

Ik raap Lina op, ze gaat naast me lopen.

Zwolle - Deventer - Zwolle (3)

De entree naar de boot wordt verziekt door vier muzikanten die brassband spelen. Het is een origineel idee om je gasten op deze manier te verwelkomen, komisch zelfs, maar doe dat niet om negen uur 's morgens. Met de entree zet je de toon voor wat er komen gaat, muziek en grappen zijn plaats- en tijdgebonden.

Ik loop de boot op en word bij de ingang tegenhouden door een verpleegster. Zo ziet ze er in ieder geval uit, in haar witte pakje, alleen de stethoscoop en het rode kruis ontbreken. Voor de verandering kijk ik naar haar borsten.
"Naam?"

Boven haar rechterborst zit een naamplaatje. Ik herken haar naam alszijnde één van de directiesecretaresses die de routebeschrijving heeft gemaild. De verpleegster buigt over een tafel en gaat met haar vinger langs de uitgestalde waar. Na luttele seconden houdt ze haar vinger stil.
"Hier!" zegt ze, en ze kijkt erbij als een kind dat een prijs wint bij het touwtje trek op de kermis.

Zwolle - Deventer - Zwolle (2)

Het zou makkelijker zijn er foto's van te plaatsen. Er zijn namelijk foto's van. De meisjes in de witte kleding maakten foto's. Maar ik heb de foto's niet gekregen.

Misschien zijn ze vergeten mij toe te voegen aan de dislist, de meisjes in het wit. Of misschien ben ik niet fotogeniek genoeg, volgens de meisjes in het wit.

De meisjes in het wit droegen allemaal een roze sjaal, zodat je ze goed kon onderscheiden van de rest van de aanwezigen. Roze en wit waren ze, en vrolijk. Daar is ook vast een foto van.

Het zou niet alleen makkelijker zijn de foto's te plaatsen, het zou ook meer verduidelijken. Maar ik heb ze niet gekregen, de foto's, daarom schrijf ik het op.

Zwolle - Deventer - Zwolle

De hele dag gevaren met Bernadette. Jammer van die 178 anderen die erbij waren.

What goes up must come down

Er staan vier mooie taarten in de vensterbank, luxer en exclusiever dan de multivlaai die je verwacht bij de loonschaal van dit type medewerker. Ze was vorige week jarig, ze trakteert vandaag.

Voor haar verjaardag heeft ze van haar vriend een motorjack gekregen. En ze gaat op motorrijles.

Vrouwen in een motorjack vind ik stoer genoeg, laat die motor maar zitten. Een aangetrouwde vriendin reed zichzelf ooit een dwarsleasie, ze slipte op een rechte weg zonder medeweggebruikers of obstakels in de buurt. Ik heb geen contact meer met haar dus ik weet niet of ze ooit weer heeft kunnen lopen.

Het geheel van bureau’s, kasten en mensen maakt een rommelige indruk. De afdeling zit een week in zijn gereorganiseerde vorm en het enthousiasme straalt niet echt van de mensen af. Ik praat met wat oud-collega’s. Gelaten vertellen ze over de devaluatie van de werkzaamheden.

De Marokkaanse met de met dikke lijnen omrande zwarte ogen vind het publiek dat bij de vier taarten staat erg interessant, het draaivermogen van haar nek wordt ten volle benut.

Ik mis het, mijn oude afdeling.

De Marokkaanse beantwoordt woordeloos de vraag wat het dan precies is, dat ik mis.

Inspiration is dead

Te makkelijk.

Bakvis

Ze zat op een paaltje bij de uitgang van de supermarkt. Kort, paars leren jasje, strakke spijkerbroek. Naast haar stond iemand die waarschijnlijk een vriendin was.

Ze likten allebei aan een ijsje.

Ze zat wijdbeens, zodat je vol in haar kruis keek als je de supermarkt uitkwam. Dat deed ik dan ook toen ik naar buiten liep. Het was onvermijdelijk.

Met de rode Dirk-tassen in mijn handen naderde ik het stel.

Mijn blik gleed omhoog naarmate ik dichterbij kwam. De broeksband, het jasje, het gezicht en uiteindelijk de ogen. Daar bleef ik hangen. Ze keek me aan.

Ik bleef haar aankijken, wachtend op een glimlach. Zij bleef terugkijken.

Ik bleef haar aankijken totdat ik ze was gepasseerd.
"Gatverdamme," hoorde ik toen vanachter mijn rug.

Eens te meer besef ik dat ik een oude man ben geworden.

Radioactief materiaal

We hebben een beller!

Toch ook weer het einde van een tijdperk, zo'n eerste mobiele telefoonnummer. Iedereen gaat dood.

De provider was te lang niet voorzien van eten en als je niet eet dan ga je dood. Gelukkig heeft mijn werkgever een konijnenhok.

"Dus jullie trekken zonder pardon de stekker eruit?" was mijn overbodige vraag. Over voeding gesproken.

Hi? Bye!

Het telefoonnummer kan verwijderd. Als dat al niet was gedaan.

I haven't got a clue so here's a picture of my amplifier

Spring snow

Omdat ik al geruime tijd niet was aangeraakt ging ik met een vage klacht naar de dokter. Zo was ik verzekerd van aandacht.

Dokter is nieuw. Dokter heeft sproeten en lichtblauwe ogen. De lichtblauwe ogen keken me vol verwachting aan. Het was tien over acht ’s morgens, ik was de eerste patiënt.

"Er zit geen gevoel meer in," begon ik mijn verhaal en ik strekte mijn handen uit op tafel. Bij de dokter moet je een open houding aannemen.
"Of eigenlijk wel gevoel maar geen kracht. Het tintelt."
Als je jezelf niet open stelt gebeurt er niets.

Met mijn rechterhand wees ik de plaats des onheil aan. Dokter volgde de richting die ik aangaf en keek. Toen dacht ze even na.
"Ontkleed het bovenlichaam maar," zei Dokter.
"Trek uit" is geiler maar met klachten over geilheid ga je niet naar de dokter.

Dokter droeg laarzen, dat dan weer wel. Ik heb een stoere nieuwe dokter.

De vorige dokter is met pensioen. In de vierentwintig jaar dat hij mijn huisarts was, ben ik tien keer bij hem geweest. Vier keer om mijn oren te laten uitspuiten, drie keer na een oogontsteking, twee keer tegen mijn hooikoorts en één keer omdat ik gek was geworden.

Ik ging staan en ontkleedde het bovenlichaam. Een walm verse deodorant vulde de spreekkamer. Laarzen klakten op vers laminaat en Dokter stond naast me. Niet alleen Dokter is nieuw, ook het gebouw is nieuw. Samen met de vorige huisarts verdween letterlijk de praktijk.

Dokter pakte mijn linkerarm. Die ging omhoog en omlaag, naar binnen en naar buiten, werd gebogen en uitgerekt. Ik hield mijn buik in – eindelijk fysiek contact. Overgewicht praten we wel een andere keer. Ze kneedde mijn vingers, trok eraan, maakte een vuist.
"Kleed u zich maar weer aan."
Waar kwam dat u opeens vandaan? Zo groot is hij nou ook weer niet.

Dokter ging weer zitten, ik bekleedde het bovenlichaam en ging ook weer zitten. Ik spreidde opnieuw mijn handen op tafel. De handen van Dokter kwamen ernaast.
"Sluit de ogen," zei Dokter.
Ze waren ringloos.

Terugkijkend was de tijd dat ik gek was geworden beter dan de huidige tijd. Dynamischer, leerzamer, spannender. Op het moment zelf realiseer je het niet, je wilt alleen maar uit die gekte vandaan. Later concludeer je dat het allemaal zo beroerd niet was. Ware winnaars bagatelliseren de overwinning. Alles is een wedstrijd maar het is niet leuk om te winnen. Wat is het doel na het behalen van de overwinning? Misplaatste winnaars kloppen zichzelf op de borst. Het zijn de mislukkelingen van de samenleving.

"Zeg maar ja als je iets voelt," zei Dokter.
Geen tijd voor grappen, ik moest zeker weten of mijn zenuwstelsel was aangetast. Soms voelde ik wat, soms voelde ik niets, soms deed Dokter niets. Toen er een tijd niets was gebeurd opende ik mijn ogen. Dokter las in een boek.

Ik heb wel eens gehoord van huisartsen die de klacht googelen terwijl de patiënt tegenover hen zit. Denken ze dat de patiënt dat thuis ook niet heeft gedaan? Maar als de patiënt zelf ook heeft gegoogeld, waarom gaat hij dan naar de huisarts? Om er achter te komen wie het beste kan googelen? Ik heb niet gegoogeld. Mensen maken de fout te zoeken naar een ziekte bij het symptoom, in plaats van naar een symptoom bij de ziekte.

In de spreekkamer staat geen computer. Er staat een grote kast, vol met boeken. Verder is de spreekkamer steriel. Misschien moet ik de volgende keer een plant meenemen. Planten brengen je huis tot leven. Krijg je na een verhuizing niet standaard een overdosis aan planten van het huisverwarmend publiek?

Het gaat niet om het doel, het gaat om de reis – dit psychologisch cliché kennen we ondertussen. En die reis heet het leven. Er zijn genoeg mensen die leven zonder doel, ik voel me daarin niet alleen. Overleven is geen doel maar instinct. Het verschil tussen mens en dier is dat de mens zich dat realiseert.

Toen ik gek was geworden was ik open. Vanaf het moment dat ik was genezen was en bleef ik gesloten. Het is prettig om grenzen te kunnen duiden. Grenzen doen je beseffen wat je plaats is. Gekken en mislukkelingen kennen hun plaats niet.

Dokter bladerde en las. Ik heb een rotsvast vertrouwen in geneeskundigen. Bij artsen, chirurgen en tandartsen heb ik geen last van weerspannige overgave. Op een gegeven moment wees ze een plaatje aan.
"Ik denk dat dit het is."
Het plaatje stond in een oud studieboek, er waren aantekeningen door de tekst geschreven.

Dokter sprak en verklaarde, haar wijsvinger bewoog over het plaatje. Ik kon er mee leven.

Connotatie

Eén maart is complimentendag. Volgens de wiki is één maart ook automutilatiedag maar daar wil ik het nu niet over hebben. Obesitas is ook automutilatie, om maar een voorbeeld te noemen. Het moet wel noemenswaardig zijn.

In het bedrijfsrestaurant kwam ik Kamerplant tegen. Kamerplant kan en doet niet veel, maar ze is wel handig en door haar fysieke aanwezigheid een sfeerverhogend aspect. Zittend op haar bureau, staand voor de kast of liggend in de vensterbank, ik kan er uren naar kijken. Als je het maar op tijd water geeft dan heb je er jarenlang plezier van.

"Héééé!" deed Kamerplant.
Ze liep er - zoals gewoonlijk - goed gekleed bij. Tijd voor een compliment.
"Deze jurk staat je borsten ontzettend goed," zei ik tegen Kamerplant.

Kamerplant lolde.

Ik leerde Kamerplant kennen bij een of andere interne vaardigheidstraining. In die tijd verzorgde mijn werkgever nogal wat van die trainingen - opleidingsbudget is aftrekbaar van de winst voor belasting. De werkgever had last van mijn onaangepast gedrag, daarom moest ik er naartoe. Kamerplant wist niet zo goed wat voor werk ze wilde doen, daarom moest zij er naartoe. Ze moest op zoek naar haar talent. Ik was niet op zoek naar mijn talent, ik wilde slechts leren het op de juiste manier te gebruiken.

Bij de vaardigheidstraining kregen we pen en papier en moesten we alles opschrijven waar we goed in waren.
"Ik heb niet zoveel opgeschreven," zei Kamerplant toen ze aan de beurt was.
"Je hebt niet zoveel opgeschreven," zei de vaardigheidstrainee.
"Nee," zei Kamerplant.
"Maar kun je iets opnoemen waar je goed in bent?" vroeg de vaardigheidstrainee.
"Ik ben goed in bed," zei Kamerplant toen.

Ik lolde.

Sindsdien mail ik met Kamerplant. Kamerplant is getrouwd met een trucker. Een trucker is altijd blij als hij weer thuis is.

"Kijk uit tegen wie je het zegt," zei Kamerplant toen ze eindelijk was uitgelold, "je hebt zo een dreun te pakken."
Of een ontslagbrief, dacht ik er achteraan. Er lopen hier nogal wat tere zieltjes rond. Eén seksueel getinte opmerking of mail en via de manager, personeelszaken en de beveiliging mag je oneervol door de achterdeur naar buiten. Vooral laten lopen dus.

"Alles goed?" vroeg ik terwijl we naar de uitgang liepen.
Nog meer natuurlijk verloop. De kamerplant moet weg van de afdeling, terug naar de woning.
"Over een maand hoor ik het officieel met papieren enzo maar ze hebben het gisteren al verteld."
Reorganisatorisch begrijpelijk, er is op de werkvloer veel verborgen werkloosheid en zij is er één van. Bedrijfstechnisch discutabel. De beste motor voor je bedrijf is een leuk en handig wijf.
"We blijven wel mailen, hé?" eindigde ze.

Na de lunch ging ik buiten staan roken. De Marokkaanse met de met dikke zwarte lijnen omrande ogen keek me lang aan - langer dan nodig. Zoekt ze een plant? Ze blies rook uit in mijn richting.

Onaangepast gedrag. Ik zal het maar als een compliment opvatten.

I told you so (4)

Sinds ik geen auto meer heb, kom ik er eigenlijk niet meer. Latex ging op de bagagedrager, en recentelijk haalde ik een nieuwe kraan voor de wasmachine.

"Kalk," zei Buurman.
De kraan ging niet open. Als ik nog meer kracht zou zetten dan zou de muur meedraaien. Op zich zou ik dan water uit de douche van de buren kunnen tappen maar op de lange termijn leek me dat geen wenselijke optie. Toen haalde ik Buurman erbij. In gezelschap verdwijnt mijn agressie.

"Kalk," herhaalde ik.
Samen keken we naar de kraan die gespiegeld werd in de glimmende tegels erachter.
"Kan ik daar iets aan doen?" vroeg ik.
"Nee, daar kan je niets aan doen," zei Buurman, "dat gebeurt gewoon."

De gereedschapskist ging open en professioneel ontmande Buurman de kraan. Ik stond erbij en keek ernaar. Ook de muur en de glimmende tegeltjes gaven geen krimp. Toen alle ingewanden op een rij lagen, werd het vonnis gestreken. Even later zat ik op de fiets, de kraan paste in mijn broek.

Ik ben ontwaakt uit de slachtofferrol. En als je geen slachtoffer bent, dan ben je dader. Ongewezen vonnissen zijn te vrezen.

Enkel

Krissie zit in het team van Fatima.
"Ik zou met mijn vriend een half jaar naar Australië gaan, maar het is uit dus dat gaat niet door," zegt Krissie.

Op haar bureau staan vier dozen van Multivlaai. Het is de laatste dag van Krissie, daarom trakteert ze.

"Er zijn ook meiden die alleen op reis gaan," zeg ik.
Janneke bijvoorbeeld heeft alleen een jaar door Australië gereisd.
"Ja, dat weet ik," zegt Krissie, "maar daar ben ik geen type voor. Ik wil samen."
Op slippers, vertelt ze er altijd bij.

Het jaarcontract wordt niet verlengd. Ook dat valt onder het natuurlijk verloop.
"En nu? Op reis?" had ik gevraagd, en ik pakte een stuk appelkruimel.

Krissie is geen type voor slippers. Krissie is een pop op enkellaarsjes. Mooie enkellaarsjes weliswaar, maar wie speelt er tegenwoordig nog met poppen?

"Dag Krissie," zeg ik.
Ik zie Fatima niet zitten.
"Dag," zegt Krissie.

Iedereen wil samen.

Gothic

Ik aanraak de jas op plaatsen waar het niet strafbaar is.
"Hij is cool, hé?"

Ongeacht het feit dat ik haar haat – en ik haat haar, toevallig afgelopen nacht nog heb ik haar levend begraven – kan ik zeggen dat ze een fantastische jas draagt. De jas is mooi, stoer, stijlvol en geil. De jas is eigenlijk alles wat zij niet is maar wel probeert te zijn.

Omdat ik de beloning van de jas heb gehad, onderga ik gedwee het gesprek. Alles heeft zijn prijs.

Vriendschap is overgewaardeerd en volgt het aloude economisch principe: optimalisatie van de output gegeven de input, dan wel minimalisatie van de input gegeven de output. Dit geldt vanaf het moment dat je realiseert dat er niet wordt geneukt - want dan zijn er geen regels.

Volgens de Dikke van Dale is haat een gevoel van diepe afkeer voor iemand, gepaard met het verlangen om die persoon te zien ondergaan, al of niet ook om hem leed te doen.

Ik zie mezelf niet als een haatdragend persoon, maar bovenstaande definitie dwingt me ertoe mijn zelfbeeld te herzien. Er zijn nogal wat mensen waarvan ik de ondergang gepaard verlang.

Misschien moet ik haar ook herzien. Maar wat blijft er van haar over zonder jas?

Fat people need love too

Dik is niet aantrekkelijk. Uitgezonderd enkele fetisjisten kunnen we dat zonder beperking der algemeenheid stellen. Ik ga Sheng geen varken noemen, het varken heb ik al te vaak als metafoor gebruikt. Sheng is eerder een dwergnijlpaard, dat dekt haar lading beter.

Sheng is weer vrijgezel. Voor haar was ook deze verlengde internetdate niet forever meant to be. En ze was nog wel zo gelukkig met hem, zeker in het begin. Ze leken zo goed bij elkaar te passen.

De ironie wil dat Sheng mij verwijt alleen digitaal het achterste van mijn tong te laten zien, terwijl het dezelfde digitale wereld is waar zij haar potentiële geliefden vandaan haalt. De vraag dringt zich op hoe ze dat doet, maar ook wat zij daar laat zien. Door juist minder te laten zien?

Sheng is onzeker. Waar de datende mens zich verschuilt achter - het gebrek aan - kleding en make-up verschuilt Sheng zich achter haar mond. Dat kan handig zijn, met name wanneer het awkward wordt, maar de datende mens weet wanneer ze haar mond moet dichthouden. Sheng doet dat niet, Sheng ratelt door. En als haar mond al sluit dan praat haar lichaam verder. Handen en houding blijven bezig maar missen de pointe zoals bodytalk dat doet. De mogelijkheid haar mond te sluiten is even nutteloos als de rits van het rokje dat ze draagt.

Dwergnijlpaarden zijn solitair levende wezens, alleen als de hormonen opspelen gaan ze de boer op. Beeldtechnisch is het niet meer dan logisch dat ze de digitale kennismaking verkiest boven, pak hem beet, een toevallige ontmoeting op de boerderij. Waar de kans van slagen groter is, is evident. Boer zoekt vrouw.

Digitaal zeg je niet wie je bent, maar je vertelt hoe je zou willen zijn. Je bent ondernemend en actief, en je hebt daarnaast een drukke baan met teveel vrije tijd. Met vakantie ga je reizen maar kijken hoe het gras in de achtertuin groeit is dichterbij huis. Je houdt van hobby’s en staat gezellig onder sociale controle van familie, vrienden en vriendinnen. En ’s avonds na het sporten ben je cultureel in het centrum van de stad in je pyjama op de bank voor de televisie.

Pas na meerdere ontmoetingen vergeet je de zelfgecreëerde schijn en weet je wat voor eend je in de badkuip hebt. Een lelijk eendje is geen zwaan. Sprookjes zijn bedoeld voor kinderen, om hun hoofdjes met hoop en moraal te vullen. Of heb je ooit bij de Chinees een portie Peking Zwaan besteld? Vervuilde data legt een bom onder een bij elkaar gematchte date. Een bom is geen Chinees vuurwerk.

Bij dwergnijlpaarden is het vrouwtje dominant. Als het mannetje iets doet wat haar niet aanstaat, begint ze gelijk te slaan. Dát is het aantrekkelijke van Sheng. Maar dat zie je digitaal dan weer niet terug.

Ingebeelde liefde

Ik denk niet aan je.
Ik denk niet aan waar je bent.
Ik denk niet aan wat je doet.
En al helemaal niet met wie.

Leve de doden (3)

Om kwart over twaalf kwam de eerste sirene langs. Om half één de tweede en om kwart voor twee de derde. Vanaf de parkeerplaats achter mijn huis kwam een harde knal. Ik hoorde geen gegil of gehuil, wat me teleurstelde. 2011 was begonnen.

Om twaalf uur was ik aan het internetten. Om één uur sloot ik de laptop aan op de televisie en keek ik een gedownloade film. Aan het begin van de film zat ik in de hoek van de bank. Na een kwartier zat ik in het midden van de bank en halverwege de film ging ik op de bank liggen.

Op tafel stond verse koffie, op de enveloppen met kerstkaarten lagen koude appelflappen. Ik kan de hele dag koffie drinken. De hele dag koffie drinken is niet gezond maar het is minder ongezond dan de hele dag alcohol drinken. Op eerste kerstdag dronk ik bijvoorbeeld een halve fles whisky. Ik was meteen genezen van de slapeloosheid die me sinds begin december uit mijn slaap houdt.

Op eerste kerstdag zit je bij je familie. Dat hoort zo, ongeacht of je gelooft of niet. Mijn familie bestond uit een Brit, twee Koreanen en een Turkse. Het is frappant dat achter een plattelandsjongen als ik zo’n mondiale bloedband schuilt. Familie heb je niet voor het kiezen, die heb je en daar moet je het maar mee doen. Na het eten speelden we het spel Risk, over mondiaal gesproken. Ik had er geen zin an maar omdat er niets te neuken viel stemde ik toe. Je weet maar nooit wie je tegenkomt op het slagveld. Ik had beginnersgeluk en won het eerste spelletje. Toen begon ik aan de whisky. Oorlog is troostmeisjes en drank.

In eerste instantie weet ik de slapeloosheid aan mijn mentale gesteldheid, later aan het juist ontbreken daarvan. Na de kerstdagen trok ik een matras van het bed en legde deze in de woonkamer op de grond. Ik kon weer slapen. Alcohol forceert doorbraken.

De film die ik nieuwjaarsnacht keek had ik gedownload omdat hij voorkwam in de jaarlijst van een gerenommeerde journalist. Lijstjes vatten het jaar samen, wat er in het lijstje staat is representatief en goed. Journalisten wijzen ons de weg. De film had de Nederlandse bioscopen niet gehaald. Ik vermoed dat de journalist door het plaatsen van de film in zijn lijst een statement wilde maken. Ik noem geen namen, om ook een statement te maken.

De film was redelijk krankzinnig. In het begin was de film nog wel te volgen maar later viel er geen touw aan vast te knopen. Ik denk dat de regisseur zelf tijdens de montage ook de weg is kwijtgeraakt. Waarom het publiek behagen? Als je zelf maar lol hebt.

Lijstjes maak je aan het eind van het oude jaar. Of aan het begin van het nieuwe jaar, dat kan ook. Omdat je aan het eind van het jaar te druk was om een lijstje te maken, of als je wilt wachten op de lijstjes van andere mensen voordat je jouw eigen lijstje bekend maakt. Omdat je eerst de mening van anderen wilt weten voordat je jouw eigen mening bekend maakt. Een eigen mening die geen mening is.

Om half drie was de film afgelopen. Ik pakte de stapel kerstkaarten onder de appelflappen vandaan en deed het kerstkaartenspelletje. Ik bekijk het handschrift op de envelop en raad wie mij een gelukkig nieuwjaar toewenst. Het is een vrij eenvoudig spel, ware het niet dat steeds meer afzenders gebruik maken van stickervellen. Leg een stickervel op de printer, selecteer het volledig adressenbestand en kies print. Klaarblijkelijk bevind ik mezelf in één adressenbestand. Van beide andere kerstkaarten had ik de handschriften fout. Een slechte oogst derhalve. Oorlog voeren, daar ben ik wel beter in geworden.

Het was drie uur. De sirene's zwegen. Twee vuurwerkdoden en dertien gewonden, las ik later op het internet. Alles wordt minder. Job Cohen heeft gelijk, we zijn een stelletje amateurs - de beste uitspraak van het afgelopen jaar. Of was hij van vorig jaar? Tijd om mezelf te positioneren, om mijn eigen lijstje te maken. Wat uit 2010 moet worden bewaard voor het nageslacht? Wie en wat hebben het afgelopen jaar gemaakt tot wat het niet is geworden?

Ik heb gewacht met mijn lijstje omdat er maar één naam op staat. En één naam, dat is geen lijst. Eén naam, dat is alles.

Leve de doden (2)

Waarom ik niet meer langskom? Om te beginnen word ik al depressief als ik de trein instap. En dat ligt niet aan de trein maar dat ligt aan waar de trein naar toe gaat. Hoe dichterbij ik kom, hoe benauwder ik het krijg. Nee, dat is niet overdreven, ik krijg bijna geen adem. Als ik denk aan dat claustrofobisch gat, dan stik ik.

Ik wil het gezeur niet meer, het gejank, het gezeik, ik ben het allemaal zat.

Ik wil niet weten wat voor weer het is, ik wil niet weten wat er op televisie was. Ik wil niet horen wat er in de krant staat, ik lees zelf een krant. Ik wil niet weten wat de buurvrouw zei, of wat de andere buurvrouw zei, of wat de leuke huismeester zei. De huismeester is toch aardig? O, de huismeester is nu niet meer aardig?

Ik wil niet weten hoe het is met die en hoe het is met die. Ik wil niet horen wat er mankeert aan die en wat er mankeert aan die. Aan iedereen mankeert iets, behalve aan jullie. Kijk verdomme naar jezelf. En hou op met alles twee keer te vertellen, ik ben niet doof. En hou op met alles twee keer te vertellen, ik ben niet doof.

Ik wil niet weten wat die tante zei. Ik wil niet weten welke nicht gescheiden is, welke neef hertrouwd is, welke oom er dood is. Ja, ik ben in één nichtje geïnteresseerd, maar die houdt dan weer niet van rokers. Ja, ik rook weer. Als een ketter. Ik heb wat in te halen.

Ik wil de verhalen niet meer. Ik wil het drama niet meer. De ene aandoening nog erger dan de andere. Ik wil niet weten wat de huisarts zei, ik wil niet weten wat zijn assistente zei. Ik wil niet weten wat ze in het ziekenhuis zeiden. Ik wil niet weten wat de man die jullie naar het ziekenhuis bracht, zei. O, hij zei juist niets?

En mijn oude vrienden dan? Waarom beginnen jullie daar over? Wat er is met mijn oude vrienden? Ik heb geen idee wat er met ze is. Ik heb er niets meer mee. Ik heb ze niets meer te vertellen zoals ik jullie niets meer heb te vertellen en zij hebben mij niets meer te vertellen zoals jullie mij niets meer te vertellen hebben. Ik ben niet meer geïnteresseerd in hun levens, hun koophuizen, hun tuinen, hun auto’s, hun kinderen.

Jullie hebben contact met mijn vrienden? Wat leuk voor jullie. Wel zo handig, jullie wonen tenslotte allemaal in hetzelfde gat. Ik ben niet geïnteresseerd in het wekelijks hoogtepunt van het verenigingsleven. Een vereniging is leuk voor de mensen die lid zijn van de vereniging, daarom zitten ze ook bij de vereniging. Een vereniging is niet leuk voor mensen die geen lid zijn van de vereniging, want dat is precies de reden dat ze geen lid zijn geworden van de vereniging.

Ik werd de afgelopen jaren nog wel uitgenodigd voor hun verjaardagen, voor de zomerbarbecue, maar als je maar lang genoeg je gezicht niet laat zien dan houdt ook dat vanzelf op.

Vroeger nam ik altijd een slaapzak mee en duurden de barbecues tot de volgende ochtend. De kinderen werden alweer wakker terwijl wij nog buiten zaten. En opeens was dat over. Opeens zat ik in de laatste trein naar Amsterdam. En het jaar daarna zat ik vier treinen daarvoor. En het jaar daarna bleef ik thuis.

Er is geen vriendschap meer. Er is alleen maar verveling. Mateloze verveling. En mezelf vervelen, dat doe ik wel als ik alleen ben.

Beleefdheidsbezoekjes en beleefdheidstelefoontjes. Ik wil het niet meer. Ik kan het niet meer. Het zijn geen telefoontjes en bezoekjes uit interesse, nee, het is een verplichting. Bellen en bezoeken omdat dat zo hoort. Omdat iedereen dat doet. Omdat we zo zijn opgevoed. En ik denk dat jullie dáár een fout hebben gemaakt. Je belt en je bezoekt. Maar waarom? Waarom doen omdat het moet? Waar is de gezelligheid? Waar is de warmte? Waar is de liefde? Was dit ooit thuis?

Contact is een gevoelloze, routineuze handeling waarvan ik hoop dat het zo snel mogelijk voorbij is.

Ik wil jullie eenzaamheid niet zien. Ik wil jullie aftakeling niet zien. Ik weet wat mijn voorland is, dat is namelijk precies hetzelfde. Mijn hersens zullen afsterven, mijn botten zullen ontkalken, mijn lichaam zal kromtrekken. Maar dat betekent niet dat ik daar nú al mee geconfronteerd wens te worden. Ook ik zal aftakelen, eenzaam, zonder geliefde, zonder getuige. Maar ik val er niemand mee lastig. Ik heb de berg en de kloof al uitgezocht, niemand zal me vinden. Ik val, and that’s all.

Wij zijn geen familie meer. Er is alleen maar irritatie. Grenzeloze irritatie.

Ik heb een tip voor jullie. Doe alsof ik dood ben. Het werkt. Echt.

Ik spreek uit ervaring.