Don't hide it, provide it

Martin Parr is fotograaf en bekend van zichzelf en iets meer van zijn werk voor Magnum. Magnum is een fotografencollectief dat zich voornamelijk richt op de minderbedeelden van de aardkloot. Martin Parr was in Amsterdam en gaf een lezing op de Fotoacademie. Ik was er niet bij, ik las het in de krant.

Parr zei onder meer dat de Nederlandse fotografie een goede naam heeft. Ik zou het niet weten, ik ben nooit voorgesteld.

Hij gaf een paar tips aan de toehorende studenten.

1. Wees obsessief, anders wordt het niets
2. Koester je vooroordelen en gebruik ze als beginpunt

Dat zijn goede tips van Meneer Parr. Alleen gelden ze niet slechts voor de fotografie maar zijn ze van toepassing op alle uitingsvormen van beeld, woord en geluid.

Eigenlijk zegt hij dat je van jezelf moet uit gaan en niet vanuit het publiek moet werken. Als de subculturele wereld van loggers zich dit nu eens ter harte neemt, dan wordt het misschien weer wat.

Begin maar aan je autobiografie en vergeet de mooischrijverij. De mindere beelden komen vanzelf, je bent het meest bekend met jezelf. Of had je jezelf anders voorgesteld?

Instortingsgevaar

Ruim een jaar geleden begon de renovatie en we renoveren nog steeds. Als ze in dit tempo doorgaan dan kunnen ze, als ze klaar zijn, weer beginnen met waar ze zijn begonnen. Waarmee ze zijn begonnen is tegen die tijd wel weer aan vernieuwing toe.

De vernieuwing van het interieur is geëindigd. Niet dat het klaar is, ik ben ermee gestopt. In de hal en keuken wacht de stoere betonvloer nog steeds op een deken en ook de ramen zijn al een jaar jasloos. In de woonkamer staat nog steeds mijn halve slaapkamer. Misschien moet ik de muur tussen de slaapkamer en de woonkamer ook wegbreken, dan is het gewoon één efficiënt ingericht geheel. Eén grote ruimte, zoals je wel in Amerikaanse films uit de jaren zeventig ziet. Nuances breng je aan door kleur en verlichting, verlichting door ruimte en overzicht.

Toen we naar Groningen gingen, kwam ze me ophalen. Ooit was het mijn grootste verlangen. Ik liet haar naar boven komen. Je kunt maar één keer een slechte eerste indruk maken. Is de staat van een woning synoniem voor haar bewoner? De tafel die als bureau dienst doet, trok haar aandacht. "Hier gebeurt het dus," zei ze. "Hier is het gebeurd," verbeterde ik haar in gedachten.

Het balkon is wel weer schoon. Na het zandstralen hebben ze de brandweerspuit erop gezet. De vloer is mooi grijs, alle aangekoekte mos is verdwenen, de regenpijp en of het afvoerputje laten weer water door en door het balkonraam kun je naar buiten kijken. In het prachtig nazomerweer heb ik er zelfs gezeten, ontspannen in het avondzonnetje. De krant lezen en een muziekje vanuit de computer, de asbak binnen handbereik. Je went eraan buiten te roken.

Vorig jaar heb ik een woning op de Haarlemmer Houttuinen laten lopen, een studio voor minder dan anderhalve ton. Ik kon mijn spullen er niet in kwijt. Ik heb er spijt van - nu ik weet wat ik niet nodig heb.

Alles went. Behalve het verlangen. Het leven is een eeuwig durende renovatie van zoeken. Tegen de tijd dat je hebt gevonden wat je zocht is het verlangen weer aan vernieuwing toe en kun je opnieuw beginnen met waar je bent begonnen.

Morning after pil

Dit soort dagen smaakt naar meer – waardoor het leven minder smaakt.

That was just your life

Met name (2)

Het boek van Ana is uit. Het werd vandaag per post geleverd. Morgen is de boekpresentatie - in besloten kring. Ik behoor tot de besloten kring. Het is fijn om ergens bij te horen.

"Je staat er ook in," zei Ana tegen me. Alleen dan niet bij naam genoemd. Zoals je ook in logs nooit namen moet noemen. Andere dierbaren hebben gewijzigde namen gekregen, bang als ze waren voor herkenning.

Ik las het boek vanavond in één keer uit. Ik kende het einde. Vorige week zaten we in een Japans eetcafé. Ze heeft me met stokjes leren eten.

Belly

Ik maak me zorgen over mijn buik, hij blijft maar groeien. Ik trek mijn shirt strak en laat haar de kogel zien. Ze legt haar handen erop.
"Misschien komt het van de drank," zegt ze.
Haar handen bewegen in cirkels over mijn buik.
"Hebbes."

Ze stopt een vinger in mijn navel.
"Gebrek aan drank dan, ik drink nog geen kwart van wat ik vroeger dronk," zeg ik terug.
"Je beweegt ook minder dan een kwart van vroeger. Toen je meer dronk deed je ook meer."
Oorzaak en gevolg.

Haar handen hebben mijn buik verwisseld voor die van haarzelf. Ze zet haar handen in haar zij, laat ze over haar maag naar het midden kruipen, dan dalen ze recht naar beneden en gaan terug naar de zijkant om net boven haar benen tot rust te komen. Ik steek een sigaret aan en leg de aansteker op tafel wanneer ik de rook uitblaas. Ze heeft me nooit verteld wat haar man doet. Ik confronteer haar ermee.

Ze pakt de aansteker op.
"Hij doet niets."
Er verschijnt een vlam. Ze draait aan het wieltje van de aansteker om de vlam groter te maken.
"Hij is de hele dag thuis."
Terwijl ze praat, kijkt ze naar de vlam.

Met vriendinnetjes speelde ik het spelletje met de lucifers. Je steekt in één beweging twee lucifers aan, je geeft er eentje weg en je houd er zelf eentje vast. De winnaar is degene die het laatst de lucifer loslaat.

"Ik werk en hij zit de hele dag thuis," zegt ze tegen de vlam.
"Rookt hij nog?" vraag ik.
Ze blaast de vlam uit.

Nieuwmarkt. Jij? (2)