30 November 2012

Mes en vork

De Chinese draak is vrolijk, wijs, vriendelijk en hulpvaardig. Over het karakter van de Koreaanse draak is geen informatie beschikbaar. De Koreaanse draak herken je aan het uiterlijk vertoon – mits ze zich vertoont.

Toonbaar was het beeld, ze stond zelfvoldaan gespiegeld te zijn in het evenzo vlekkeloze raam. Het beeld was minutieus schoongemaakt en verlost van vijftien jaar rookaanslag glommen haar barbieborsten je tegemoet. In tegenstelling tot wat de speelgoedfabrikant denkt houden niet alle mannen van grote borsten. Het beeld, een vintage pin-up ding dat ik vijftien jaar geleden kocht op de Zwarte Markt in Beverwijk, was nu niet meer bruin - maar zo blank als een tietenloze Japanse plank.

Na de ontsmetting kreeg het beeld tijdelijk een plek op de bovenste plank van de boekenplank die tijdelijk tegen de verste muur in de korte poot van de L-vormige woonkamer aanstond waarvan de drie onderliggende planken tijdelijk werden bevuild door studiemateriaal dat zijn tijdelijke dienst had bewezen.

Als er iets is dat een tijdelijke functie heeft dan is het wel studiemateriaal. Studieboeken van morgen zijn sinds gisteren achterhaald en wat anderen al weten haal je nooit meer in – wat overigens geen reden is om te stoppen met studeren. Verouderde kennis is ook kennis en van het verleden valt nog genoeg te leren. Nog steeds wordt er zonder condooms geneukt, om maar wat te noemen. Nog steeds wordt er geneukt, om nog maar eens wat te noemen. Ze hebben het nog steeds niet geleerd.

Het beeld stond op de boekenplank omdat het toch ergens moest staan, de oude woonplaats van het beeld bestond niet meer. En als het beeld op de grond zou staan zou ik het omver kunnen lopen, met alle gevolgen vandien. Het overjarig studiemateriaal kon ik ook nergens anders kwijt. De enig logische bestemming was de vuilcontainer maar dat was me een stap te ver - je kunt te ver gaan. Eens opgedane kennis zal uiteindelijk vanzelf vergaan.

Geen barbieborsten voor mij, liever Hindoestaanse kerriekorrels, Koreaanse mandarijntjes en Japanse planken. Hindoestanen maken de lekkerste roti, is mij verteld. Stelliger: hun roti is beter dan die van de Suri en van de Creolen. Ik weet niet of het waar is en waar die wijsheid vandaan komt, maar ik heb geen aanleiding om aan de integriteit van de boodschapper te twijfelen. In de huidige maatschappij is integriteit een groot goed, helaas al te vaak gestoeld op de siliconeninhoud van haar vertegenwoordiger. Stelligheid zegt meer over de voorkeur dan over het intellect. Stellige uitspraken moet je wantrouwen, net zoals mannen die met poppen spelen.

Een lekkere roti is meer dan ruimhartig met kruiden strooien. Kruiden zijn geen ingrediënten, kruiden is geen koken. Eten gaat ook over presentatie, over uitstraling, over intrinsiek gecombineerd met excentriek, over de schil en in de schaal. Een grote hoeveelheid is niet per definitie goed – zie de Suri-borsten en billen. Overdaad schaadt, met name in de hart- en schaamstreek. Stalin heeft gezegd: A single death is a tragedy, a million deaths is a statistic. Ik wist niet dat Stalin engels sprak.

Ook wist ik niet dat de belading van de boekenplank niet de juiste was. Was ik een goed belader geweest dan had ik wel in de havens gewerkt. ‘Eten als een bootwerker’ past wel bij me, zoals ‘eten als een boot en niet werken’ bij de roti-eters past. De zwaartekracht deed zijn ding. De boekenplank kantelde en landde met een knal op de vloer in de korte poot van de L-vormige woonkamer. Studieboeken, mappen, collegedictaten en examens waaierden uit over de grond, het beeld dook er bovenop, brak haar nek en versplinterde, sommige delen van de voormalige pin-up rolden naar de woonkamer toe waarvan de glimmende borstenpartij aan mijn voeten tot stilstand kwam.

Come to daddy, baby.

De boekenplank zelf mankeerde niets. Een robuust erfstuk uit de tijd dat er kwaliteitsmeubels werden gemaakt, ambachtsmensen hun vak verstonden en je trouwde met het meisje uit hetzelfde dorp dat met rood aangelopen wangen in het kerkkoor zong. Kleuren zijn een afleidingsmanoeuvre - echte vrouwen gebruiken geen make-up. Door het geroer met hun handen in de kerrie zijn de vingers van Hindoestaantjes geler dan die van de gemiddelde roker. Dat is dan weer het voordeel van een bruine huid. Heb je hun tandvlees weleens gezien?

Ik heb me laten vertellen dat achter het woeste, met agressieve kleuren beschilderd masker van de Koreaanse draak een engelengezichtje schuilt. En als je goed kijkt dan zie je dat de scherpe klauwen – meer een gevaar voor het eigen lijf dan voor de omgeving - eigenlijk lief gelakte nageltjes zijn.

03 November 2012

Human Nature



Afgelopen lente was ik in een art gallery.

De ingelijste foto's gingen voor een paar maandsalarissen over de toonbank. Flabbergasted vergat ik toen het boek van Araki te kopen.

Als hij ooit weer eens komt koop ik een ingelijste foto. Staat vast heel mooi op de witte muur.

02 November 2012

Akai Hana

akai hana, yasuji watanabe, photography, japanese, bondage,

Het afstruinen van het web, op zoek naar mooie plaatjes, is voorbij. Het afstruinen van het web is überhaupt voorbij.

Verstrooiing is versplintering. Er is teveel en er is teveel rotzooi.

Ik eindig steeds waar ik ooit ben begonnen. Dan ben je het waard om in de boekenkast te staan.

Daar komt bij dat ik natuurlijk wel een cadeau heb verdiend. En afscheidscadeaus koop je beter zelf.

01 November 2012

Schade



Nieuwe medewerkers krijgen een bloemetje. Zo breek je het ijs, zorg je ervoor dat nieuwe werknemers zich welkom voelen en maak je het gezellig op de afdeling want bloemen staan gezellig.

Het was een gezellige eerste werkdag.

Werknemers die weg gaan krijgen iets - als ze iets teruggeven. Een normaal mens trakteert op zijn laatste werkdag en krijgt daarvoor een ansichtkaart met verwensingen en een verplicht cadeau terug. Ik trakteerde niet op mijn laatste werkdag.

De laatste twee maanden werkte ik op een leegstaande vleugel in het gebouw. De laatste dag deed ik dat niet anders. Ik gun mijn oude team een ziekte tussen hun benen maar die kan ik ze niet geven.

Gelukkig kreeg ik daardoor ook niets terug.

Zo lang geslachtszieken bij elkaar blijven is de rest van de wereld veilig.