30 January 2007

Niagara (6)

Natuurlijk is hij grof maar dat is het leven ook. Jammer dat de verkeerde er in stinkt, dat verdient ze niet. Ik mail haar nog wel een keer. Aan de andere kant, haar blonde haren verloochenen zich ook niet. Aardige meid, absoluut. Ik maak het nog wel een keer goed. Het leukst vind ik nog dat publiek dat nooit reageert nu wel van zich laat horen, al blijken de sites waarnaar de namen doorklikken nu ook niet echt uitnodigend en uitdagend genoeg voor een tweede bezoek. Eens te meer blijkt het belang van goed en rustig lezen, er worden teveel en te snel conclusies getrokken. Herlezend is de vertaling snel gemaakt, niet voor niets staat erboven de symboliek genoemd. Another fifhteen minutes of fame, ik heb me doodgelachen vandaag. Ik zat op een andere afdeling om wat externen te begeleiden. Vond ik ze de eerste keer dat ik ze ontmoette nog wel enige intelligentie uitstralen, vandaag is het honderdtachtig graden gedraaid. Wat een domboos. En de hele dag lullen, lullen en lullen. Ga verdomme aan het werk, uitzuigers. Het Chineesje vond ik eerst nog wel leuk, nu stoort haar gehinnik me na een ochtend vragen beantwoorden. Ze loopt wel uit zichzelf naar me toe, dat pleit dan nog in haar voordeel. Moet ze misschien in haar vrije tijd ook eens wat vaker gaan doen, opstaan en stukjes lopen. Waarom hebben de Chineesjes die ik de laatste tijd ontmoet allemaal vetribbels? Het is hier geen America for god’s sake. Ze heeft een met bammetjes gevuld broodtrommeltje bij zich. Oer-Hollands en onbegrijpelijk. Voorlopig houd ik mezelf gedeisd en gaat het spelletje door, kan ik me ondertussen rustig concentreren op volgende week. Want dat er wat gaat gebeuren staat vast, ik weet alleen nog niet wat. Het rooksignaal is afgegeven, slechts de vertaling laat op zich wachten. De journalistieke vier w’s, wie wat waar en waarom moeten nog worden ingevuld. Verder binnenlands nieuws. Ik heb de desktop gewijzigd en er dus een nieuwe obsessie voor in de plaats gekregen, of beter, erbij gekregen want zij blijft mijn hoop op verandering. Niet per se met haar, dat is eigenlijk onmogelijk, wel is ze jong genoeg om me mee te nemen in een stuk van haar leven, als katalysator, als richtingaanwijzer, misschien wel als stuur. Zaak is on speaking terms te blijven, hoewel we na een jaar speachless zo de draad weer op blijken te kunnen pakken. Jammer dat je jezelf niet kunt zien zoals anderen je zien. Wat is mijn unique selling point? In gezelschap vraag je niet om complimenten, complimenten krijg je. Of je vraagt en krijgt te horen wat je nu juist precies niet wilt horen. In de nacht van zondag op maandag ontvang ik er weer één, nu geheel in het Spaans. Ik spreek geen Spaans maar klanken verwoorden ook. Later die week liet ik het lezen en het werd vertaald. Ik had het goed begrepen. Ondertussen dwaal ik toch af naar nieuw blond voer. Ze blijkt ouder dan ik vermoedde, voorbij het pedofiele niveau. Waarom is zo’n meid alleen? Dat zouden ze zich ook van mij af kunnen vragen. Drie katten en een hond, dat is minder, ik ben allergisch voor katten. Nieuw huis, nieuwe baan, tijd om te stoppen met feesten. Iedereen heeft breekpunten, voor onwetenden onbegrijpelijke keerpunten in de levens van anderen, voor henzelf niet meer dan een logische stap in de verdere ontwikkeling. Met wat voor mongool zal ze ooit hebben samengewoond? Waarom is hij vertrokken? Waarom is zij vertrokken kun je ook vragen. Niemand in mijn omgeving begreep het vertrek van mijn bedgenote. Ook niet toen we jaren daarna nog steeds hetzelfde leven leidden, enig verschil waren de twee huizen in tegenstelling tot de het ervoor gehanteerde ene huis. Via een vriend die ik anderhalf jaar geleden voor het laatst sprak en waarmee ik vrijdag in het Patronaat had afgesproken hoorde ik dat ze was gaan samenwonen. Een verhuiskaart kon er niet meer af. Gooide ik zelf vorig jaar de deur dicht, snoeihard overigens, zij heeft de deur nu op slot gedraaid. Poppetje gezien, kastje gesloten.

20 January 2007

Comic sans black

Voeg mij toe als vriend. Op hyves, op lastfm, op de messenger, op de weblogs. Online heb je overal vrienden, netwerken schieten als paddestoelen uit de grond. Ze gedijen goed bij het gebrek aan winter en deze overdaad aan herfst. Het woord vrienden volgt de jaargetijden in betekenisloosheid, niet meer dan het duiden van een tijdperk, verworden tot een geuzenaam uit vroeger tijden.

"Kom je ook, ik verveel me." We zitten er met twaalf aanwezigen. Dat was vroeger wel anders. Huidige onvrede veroorzaakt een bedrieglijk verlangen naar eerder beleefd geluk. Vroeger is niet per se beter, vroeger was anders. Honderd aanwezigen was geen uitzondering, honderd aanwezigen is het technische maximum. Niet iedereen heeft de mogelijkheid om de stad in te gaan op zoek naar contact, gebonden, om wat voor reden dan ook. Nooit naar vragen, je moet niet teveel willen weten. Kennis heeft soms een averechtse werking, het brengt je slechts verder van het einddoel. Gemeenschappelijke interesse’s? Niet nodig. Laten we ons samen gaan vervelen, dan zijn we niet meer alleen. De verveling is gemeenschappelijkheid genoeg.

De plannen voor mijn verjaardag kan ik even snel afschrijven als dat ik ze bedacht. Verplichte aanwezigheid bij een avondschool staat tapas en wijn in de weg, ik heb mijn sollicitatie eraan opgehangen. Plannen maken, stel jezelf een beloning in het vooruitzicht, een veel gehoord advies van de pseudopsycho’s waarvan ik weet dat ze het beste met me voorhebben. Maakte ik eerder nooit plannen vanwege schimmige verantwoordelijkheden, nu komt het monster van verplichtingen alsnog om de hoek kijken en zet me terug op mijn plaats. Werk heeft het altijd gewonnen van vrienden. Werk heeft het altijd gewonnen van mezelf.

Er ligt een gat waarvan ik niet weet hoe het op te vullen. Het is niet het gemis van de kroeg zelf, kroegen en haar bezoekers zijn inwisselbaar, in de horeca heb je kennissen, geen jaargetijden. Het is het gat van de reuring, er gebeurt iets en je hoeft er zelf niets voor te doen. Het jezelf laten vermaken in plaats van jezelf té vermaken. Het is de reden dat ik het achter een bar zo prettig vond, de beste plaats waar een toeschouwer zich maar kan bevinden. Kijken naar en meeleven met de levens van anderen, de anderen altijd in een roes van alcohol zodat remmingen verdwijnen en ze meer van zichzelf laten zien dan dat ze nuchter zouden doen. En dan ’s nachts, na het werk, aan de stamtafel met een borrel, mezelf realiseren dat mijn leven nog niet zo beperkt is, bevestigd door wat die avond aan mijn geestesoog voorbij is getrokken.

Iedereen houdt de schijn op. Wat laat je zien? Wat willen ze zien? Zorg dat je er leuk uitziet, dan vinden ze je vast wel aardig. Schijn bedriegt. De zwangeren vallen met bakken tegelijk uit de hemel, het vrouwzijn teruggebracht tot haar essentie van ontvangen en uitspugen. Zoeken is zinloos, je loopt ergens tegenaan. Wanneer je bent bijgekomen van de klap vervolg je de weg. Iedereen bedriegt. Maak van de nood een deugd, trek het negatieve naar jezelf toe. Ik schaf mijn verjaardag af, het zal niet meer gevierd worden. Je bent jezelf geen verantwoording schuldig, zorg voor een schoon geweten.

Breng structuur aan, sta op tijd op, nog een fijn advies. Het eerste dat ik doe in mijn weekend is de dag en de nacht omdraaien. Natuurlijk kom ik ook. "Ben je nieuw hier?" Nee, ancien. Terug van de weg kwijt geweest.

Het toeven tussen de twaalf aanwezigen is niet anders. De relatie is daar, het huis is daar, je noemt jezelf gesetteld. Is dit het dan? Ja, dat is het dan. Huisje, boompje, beestje. Man, baan, huis. Niet zeiken en gaan leven. Dit is het. De mens is een ontevreden instituut en altijd op zoek naar meer en beter. Meer is er niet. Beter is er niet. Ja, je kunt mij bellen natuurlijk. Je kunt me toevoegen aan je vrienden.

16 January 2007

Niagara (5)

Wennen, op maandagavond weer onderwijs volgen. Ik had liever de woensdagavond maar democratisch besluit leverde de maandag. Dan ben je er maar van af, zoiets. Het bizarre is dat van de acht newbies die ik twee maanden terug opleidde er hier ook vier zijn komen zitten. Kindjes, zouden jullie niet eerst eens een tijdje gaan werken? Kom maar terug als je een brief zonder spelfouten kunt afleveren, een brief waaruit duidelijk wordt dat je weet waarover je praat. Vooralsnog is jullie enig gepraat het gezeik over het eten in het bedrijfsrestaurant, de tegenwerking bij het vrije dagen opnemen, jullie aanloopschalen en de verplichte overwerkacties. Klote verwende jeugd. Waarom dat zo is? Omdat ik het zeg. Ja, zo zou je het ook kunnen doen en het is niet echt fout maar het is ook niet goed en daarom moet je het doen zoals ik zeg dat het moet. Moeilijk hè, gezag? Zeker nooit een corrigerende tik ontvangen, thuis? Altijd gelijk gekregen zeker, dan waren je ouders tenminste van het gezeik af. Probleem is dat je hier met mij te maken hebt en ik zeik gewoon door. Ja, dat is ook papier maar niet het juiste papier. Ja, dat is een brief maar niet de goede brief. Ja, dat is een excelsheet maar niet het juiste excelsheet. Ja, dat is een berekening maar niet de juiste berekening. Waarom niet? Omdat je niet kunt rekenen. Je kunt knopjes indrukken maar knopjes indrukken op een rekenmachine is geen rekenen. Knopjes indrukken is een mobiele telefoon, knopjes indrukken is multiple choice. Knopjes indrukken is raden, gokken, niet weten. En ik weet. Daarom leidde ik jullie op en ondanks het een week lang uitdragen van één en dezelfde boodschap is er geen moer van blijven hangen. Ja, we hebben internet hier maar dat is om bedrijfsgerelateerde zaken op te zoeken, niet om te kijken hoe laat je trein vanavond vertraging heeft. Ja, we hebben stroom hier maar dat is voor onze apparatuur, niet om je mobiele telefoon op te laden. Kun je trouwens even het geluid van dat voornoemde apparaatje uitzetten? Het lijkt hier wel een gokhal met al dat gepiep. Je komt hier om te werken, niet om te telefoneren. Je moet toch bereikbaar zijn? Waarom? Om te horen dat je moeder er nog zo’n gedrocht net als jij heeft uitgepoept? O, je hebt een vriendin. Het meisje dat nu je broertje ligt te ontmaagden noem jij je vriendin? Of ik altijd zo grof ben? Nee hoor, gewoon, alleen wanneer ik zin heb. Er is een postloper uitgeschopt, misschien kun je daar solliciteren, nee, je hoeft je diploma’s niet te laten zien, je leert er werken, precies wat je uit je schoolboekjes niet hebt geleerd. Je leert er brieven in enveloppen doen. Nee, die gaan er niet vanzelf in. Kijk maar goed, dat kun je zien hoe een brief eruit ziet. Of je een voorschot kunt krijgen? Ja, eindelijk kan ik met ja antwoorden. Ik geef je een voorschot op het niet verlengen van je contract.

10 January 2007

Niagara (4)

Zondagnacht sms. Wat doet die therapeut met haar? ’s Avonds de nieuwjaarsborrel. Vier uur ’s middags is ook ’s avonds. De eerste vliegt naar binnen, de tweede ook. Bij de derde wordt er tegen me gesproken. Bij de vierde volgen de nieuwjaarszoenen. Het is acht januari en ik besluit oud en nieuw te gaan vieren. Mijn computer staat nog aan. Zaterdag de 26e blijkt vrijdag de 26e te zijn en dat geeft problemen. Dan gaan we toch met ons tweeën? Ja, dat zouden we kunnen doen. Just like the ol’ days. Met twee man geeft minder problemen. Directiesecretaresse één ruilt met directiesecretaresse twee. Ik heb met mindere goden gesprekken gevoerd. De jongen van het geluid ken ik ook, met nummer twee daal ik af naar de kelder om illegaal te gaan roken. Ze heeft een zoontje van vier jaar oud en drinkt rode wijn. Nog eentje dan. Ze draagt een om onbegrijpelijke reden modieuze driekwart broek. Met laarzen, dat dan weer wel. Ik selecteer ze erop. De om wel begrijpelijke redenen lesbische keek me verrast aan toen ik het zei. Welke dan? Dat kon ik niet uitleggen, je moet erbij zijn. Van Japan schuif ik door naar de voormalige Sovjet-Unie. Meisjes met een vrouwenblik, krachtig, op een andere manier ongenaakbaar dan de Oosterse schonen. Meer armoede, minder eten, pezige lichamen. Geleefde, verweerde koppen. Bij de Jappen zie je nooit of ze dichter bij de twintig of bij de veertig zitten. In de kroeg zat ik er hooguit twee jaar naast. Het meisje van de catering draagt een zwart pak. Ze is mooi. Ik raak haar aan en zeg wat ik denk. Open communicatie. Ze kleurt. Hoe heet je? Geen leuke naam, een naam die meisjes op chatboxen aannemen, je kunt er leuke woordspelingen mee maken. Zou ze een computer hebben? Leidinggevend kijkt me misprijzend aan. Dat doe je toch niet? Waarom niet? In het rookhok staat vier keer een ton per jaar. Dat is exclusief auto en chauffeur. De twee kutjes erbij ken ik. Ze kijken me betrapt aan. Ik kijk ze weg en blijf over met vier ton exclusief. Ik neem de lege glazen mee terug naar de bar. Weer die misprijzende blik. Ik krijg de drang zijn bezoek aan de tandarts te vervroegen. Gered door vriendje van. Ik vraag hoe het met háár is. Hij is nog niet eerder zo gelukkig geweest. Dat is mooi en we proosten. Met de laatste ronde glazen lopen we naar onze werkplek om onze jassen op te halen. Ik laat ze mijn website zien en zet de computer uit. Surrogaat werkt met Doof. Daar gaan we weer. Wanneer ik overstap op de Jack Daniels komt er spuug mee bij mijn bestelling. De begeleider ontbreekt en ik ga in de fout. Ik ben nu dronken, laten we een keer nuchter afspreken. Dat vindt ze goed. Ik mail je morgen. Nee, ik mail jou wel. De volgende dag is niet goed. Ik heb niet gemaild. Weer eentje met een trauma erbij. Ik voel geen schaamte meer. Is dit de oplossing afstand te creëren? Ik begrijp niet wat ze ooit in me hebben gezien. Waarschijnlijk vragen zij dat zichzelf nu ook af. We gaan als laatste weg. Alweer. Alleen de hoek van de bar waar wij staan moet nog worden schoongemaakt, Surrogaat is al bezig met de kassa. Ladderzat. Leuk meisje voor je. Bij de Burger King drinken we koffie. Nee, teveel vlees, te weinig pijn. Hoeveel krijg je van me? Vooroordelen stijgen met de dronkenschap, grenzen vervagen omgekeerd evenredig. Laat maar zitten.

04 January 2007

Niagara (3)

De eerste drank van het jaar. Dronken mensen zijn ook mensen. Ik wacht van half zeven tot zeven, om half zeven hadden we afgesproken. De barkeeper herkent me. Zeven uur is drie jäger verder. Ik ben al dronken wanneer ze binnenkomt. Gelukkig nieuwjaar en bla. Aan de bar staat een alcoholica die hetzelfde drinkt als ik. Glimt de vitrinekast al? Ik ben mijn 06 vergeten mee te nemen, ik had haast vanochtend. Ik heb mijn baard eraf gehaald, geschoren word ik serieuzer genomen. Zij, die mij ooit inwerkten, vertel ik nu het slechte nieuws. Ergens heb ik iets goed gedaan, maar wat weet ik niet. Niet getrouwd, dat waarschijnlijk. Geen hypotheek, geen kruipend ongedierte. Moeder van een tweeling komt naar de hoek van de bar. We zoenen. Een zinloos gesprek volgt. "Ze komt vanwege jou." Omdat ik vrij ben, of omdat ik leuk ben? "Ze vindt je leuk." Ik haar niet. Nog twee bier. En een jäger. En voor jou ook. Hij zet er drie neer. Ik gooi er twee naar binnen. Het is 2007.

01 January 2007

Niagara (2)

Op oudejaarsdag heb ik uitgeslapen tot vier uur ’s middags. Kill Bill 1 & 2 lagen klaar voor de avond. Ik wil geen jaaroverzichten zien. Van te lang slapen kun je hoofdpijn krijgen. Bij de ochtendkoffie at ik twee appelflappen, ik had geen oliebollen. Om vijf uur ging de telefoon en ik nam op wat ik anders nooit doe. Ze ging naar een feest in Hoofddorp en haar opa was dood. We zouden elkaar volgend jaar wel weerzien. Het terugbrengen van de dvd’s heeft geen haast. Gister zou ik de dvd-speler aansluiten maar toen besloot ik dat vandaag maar te doen. Om zes uur heb ik eieren met spek gemaakt. Tijdens het bakken stak ik mijn hand op naar de dochter van de buurman die langsliep. Mijn vader heb ik nu zes jaar niet gesproken. Na het ontbijten belde ik met tegenzin mijn moeder. Gedurende de hele avond hoorde ik het geluid van sirene’s. Op het moment van jaarwisseling stond ik mijn afwas te doen. Het gasfornuis glimt nu weer. Ik zette Slayer op en draaide net zo lang aan de volumeknop totdat ik het geluid van het vuurwerk niet meer hoorde. Om half één liep ik de galerij op maar er was niemand buiten. Toen heb ik weer koffie gezet en nog twee appelflappen opgewarmd. Op web streep log werden om 00.00 uur drie berichten gelogd, op blogger, livejournal, punt en wordpress heb ik niet gekeken. Binnen een half uur ontvang ik twee keer een bericht met eenzelfde tekst. Het is de enige overeenkomst met vorig jaar. Ik houd me in en stuur niets terug. De dvd-speler staat nog steeds onuitgepakt op de bank. Ik heb geen haast.