Niagara (6)

Natuurlijk is hij grof maar dat is het leven ook. Jammer dat de verkeerde er in stinkt, dat verdient ze niet. Ik mail haar nog wel een keer. Aan de andere kant, haar blonde haren verloochenen zich ook niet. Aardige meid, absoluut. Ik maak het nog wel een keer goed. Het leukst vind ik nog dat publiek dat nooit reageert nu wel van zich laat horen, al blijken de sites waarnaar de namen doorklikken nu ook niet echt uitnodigend en uitdagend genoeg voor een tweede bezoek. Eens te meer blijkt het belang van goed en rustig lezen, er worden teveel en te snel conclusies getrokken. Herlezend is de vertaling snel gemaakt, niet voor niets staat erboven de symboliek genoemd. Another fifhteen minutes of fame, ik heb me doodgelachen vandaag. Ik zat op een andere afdeling om wat externen te begeleiden. Vond ik ze de eerste keer dat ik ze ontmoette nog wel enige intelligentie uitstralen, vandaag is het honderdtachtig graden gedraaid. Wat een domboos. En de hele dag lullen, lullen en lullen. Ga verdomme aan het werk, uitzuigers. Het Chineesje vond ik eerst nog wel leuk, nu stoort haar gehinnik me na een ochtend vragen beantwoorden. Ze loopt wel uit zichzelf naar me toe, dat pleit dan nog in haar voordeel. Moet ze misschien in haar vrije tijd ook eens wat vaker gaan doen, opstaan en stukjes lopen. Waarom hebben de Chineesjes die ik de laatste tijd ontmoet allemaal vetribbels? Het is hier geen America for god’s sake. Ze heeft een met bammetjes gevuld broodtrommeltje bij zich. Oer-Hollands en onbegrijpelijk. Voorlopig houd ik mezelf gedeisd en gaat het spelletje door, kan ik me ondertussen rustig concentreren op volgende week. Want dat er wat gaat gebeuren staat vast, ik weet alleen nog niet wat. Het rooksignaal is afgegeven, slechts de vertaling laat op zich wachten. De journalistieke vier w’s, wie wat waar en waarom moeten nog worden ingevuld. Verder binnenlands nieuws. Ik heb de desktop gewijzigd en er dus een nieuwe obsessie voor in de plaats gekregen, of beter, erbij gekregen want zij blijft mijn hoop op verandering. Niet per se met haar, dat is eigenlijk onmogelijk, wel is ze jong genoeg om me mee te nemen in een stuk van haar leven, als katalysator, als richtingaanwijzer, misschien wel als stuur. Zaak is on speaking terms te blijven, hoewel we na een jaar speachless zo de draad weer op blijken te kunnen pakken. Jammer dat je jezelf niet kunt zien zoals anderen je zien. Wat is mijn unique selling point? In gezelschap vraag je niet om complimenten, complimenten krijg je. Of je vraagt en krijgt te horen wat je nu juist precies niet wilt horen. In de nacht van zondag op maandag ontvang ik er weer één, nu geheel in het Spaans. Ik spreek geen Spaans maar klanken verwoorden ook. Later die week liet ik het lezen en het werd vertaald. Ik had het goed begrepen. Ondertussen dwaal ik toch af naar nieuw blond voer. Ze blijkt ouder dan ik vermoedde, voorbij het pedofiele niveau. Waarom is zo’n meid alleen? Dat zouden ze zich ook van mij af kunnen vragen. Drie katten en een hond, dat is minder, ik ben allergisch voor katten. Nieuw huis, nieuwe baan, tijd om te stoppen met feesten. Iedereen heeft breekpunten, voor onwetenden onbegrijpelijke keerpunten in de levens van anderen, voor henzelf niet meer dan een logische stap in de verdere ontwikkeling. Met wat voor mongool zal ze ooit hebben samengewoond? Waarom is hij vertrokken? Waarom is zij vertrokken kun je ook vragen. Niemand in mijn omgeving begreep het vertrek van mijn bedgenote. Ook niet toen we jaren daarna nog steeds hetzelfde leven leidden, enig verschil waren de twee huizen in tegenstelling tot de het ervoor gehanteerde ene huis. Via een vriend die ik anderhalf jaar geleden voor het laatst sprak en waarmee ik vrijdag in het Patronaat had afgesproken hoorde ik dat ze was gaan samenwonen. Een verhuiskaart kon er niet meer af. Gooide ik zelf vorig jaar de deur dicht, snoeihard overigens, zij heeft de deur nu op slot gedraaid. Poppetje gezien, kastje gesloten.