23 February 2011

I told you so (4)



Sinds ik geen auto meer heb, kom ik er eigenlijk niet meer. Latex ging op de bagagedrager, en recentelijk haalde ik een nieuwe kraan voor de wasmachine.

"Kalk," zei Buurman.
De kraan ging niet open. Als ik nog meer kracht zou zetten dan zou de muur meedraaien. Op zich zou ik dan water uit de douche van de buren kunnen tappen maar op de lange termijn leek me dat geen wenselijke optie. Toen haalde ik Buurman erbij. In gezelschap verdwijnt mijn agressie.

"Kalk," herhaalde ik.
Samen keken we naar de kraan die gespiegeld werd in de glimmende tegels erachter.
"Kan ik daar iets aan doen?" vroeg ik.
"Nee, daar kan je niets aan doen," zei Buurman, "dat gebeurt gewoon."

De gereedschapskist ging open en professioneel ontmande Buurman de kraan. Ik stond erbij en keek ernaar. Ook de muur en de glimmende tegeltjes gaven geen krimp. Toen alle ingewanden op een rij lagen, werd het vonnis gestreken. Even later zat ik op de fiets, de kraan paste in mijn broek.

Ik ben ontwaakt uit de slachtofferrol. En als je geen slachtoffer bent, dan ben je dader. Ongewezen vonnissen zijn te vrezen.

17 February 2011

Enkel

Krissie zit in het team van Fatima.
"Ik zou met mijn vriend een half jaar naar Australië gaan, maar het is uit dus dat gaat niet door," zegt Krissie.

Op haar bureau staan vier dozen van Multivlaai. Het is de laatste dag van Krissie, daarom trakteert ze.

"Er zijn ook meiden die alleen op reis gaan," zeg ik.
Janneke bijvoorbeeld heeft alleen een jaar door Australië gereisd.
"Ja, dat weet ik," zegt Krissie, "maar daar ben ik geen type voor. Ik wil samen."
Op slippers, vertelt ze er altijd bij.

Het jaarcontract wordt niet verlengd. Ook dat valt onder het natuurlijk verloop.
"En nu? Op reis?" had ik gevraagd, en ik pakte een stuk appelkruimel.

Krissie is geen type voor slippers. Krissie is een pop op enkellaarsjes. Mooie enkellaarsjes weliswaar, maar wie speelt er tegenwoordig nog met poppen?

"Dag Krissie," zeg ik.
Ik zie Fatima niet zitten.
"Dag," zegt Krissie.

Iedereen wil samen.

10 February 2011

Gothic

Ik aanraak de jas op plaatsen waar het niet strafbaar is.
"Hij is cool, hé?"

Ongeacht het feit dat ik haar haat – en ik haat haar, toevallig afgelopen nacht nog heb ik haar levend begraven – kan ik zeggen dat ze een fantastische jas draagt. De jas is mooi, stoer, stijlvol en geil. De jas is eigenlijk alles wat zij niet is maar wel probeert te zijn.

Omdat ik de beloning van de jas heb gehad, onderga ik gedwee het gesprek. Alles heeft zijn prijs.

Vriendschap is overgewaardeerd en volgt het aloude economisch principe: optimalisatie van de output gegeven de input, dan wel minimalisatie van de input gegeven de output. Dit geldt vanaf het moment dat je realiseert dat er niet wordt geneukt - want dan zijn er geen regels.

Volgens de Dikke van Dale is haat een gevoel van diepe afkeer voor iemand, gepaard met het verlangen om die persoon te zien ondergaan, al of niet ook om hem leed te doen.

Ik zie mezelf niet als een haatdragend persoon, maar bovenstaande definitie dwingt me ertoe mijn zelfbeeld te herzien. Er zijn nogal wat mensen waarvan ik de ondergang gepaard verlang.

Misschien moet ik haar ook herzien. Maar wat blijft er van haar over zonder jas?

09 February 2011

Fat people need love too

Dik is niet aantrekkelijk. Uitgezonderd enkele fetisjisten kunnen we dat zonder beperking der algemeenheid stellen. Ik ga Sheng geen varken noemen, het varken heb ik al te vaak als metafoor gebruikt. Sheng is eerder een dwergnijlpaard, dat dekt haar lading beter.

Sheng is weer vrijgezel. Voor haar was ook deze verlengde internetdate niet forever meant to be. En ze was nog wel zo gelukkig met hem, zeker in het begin. Ze leken zo goed bij elkaar te passen.

De ironie wil dat Sheng mij verwijt alleen digitaal het achterste van mijn tong te laten zien, terwijl het dezelfde digitale wereld is waar zij haar potentiële geliefden vandaan haalt. De vraag dringt zich op hoe ze dat doet, maar ook wat zij daar laat zien. Door juist minder te laten zien?

Sheng is onzeker. Waar de datende mens zich verschuilt achter - het gebrek aan - kleding en make-up verschuilt Sheng zich achter haar mond. Dat kan handig zijn, met name wanneer het awkward wordt, maar de datende mens weet wanneer ze haar mond moet dichthouden. Sheng doet dat niet, Sheng ratelt door. En als haar mond al sluit dan praat haar lichaam verder. Handen en houding blijven bezig maar missen de pointe zoals bodytalk dat doet. De mogelijkheid haar mond te sluiten is even nutteloos als de rits van het rokje dat ze draagt.

Dwergnijlpaarden zijn solitair levende wezens, alleen als de hormonen opspelen gaan ze de boer op. Beeldtechnisch is het niet meer dan logisch dat ze de digitale kennismaking verkiest boven, pak hem beet, een toevallige ontmoeting op de boerderij. Waar de kans van slagen groter is, is evident. Boer zoekt vrouw.

Digitaal zeg je niet wie je bent, maar je vertelt hoe je zou willen zijn. Je bent ondernemend en actief, en je hebt daarnaast een drukke baan met teveel vrije tijd. Met vakantie ga je reizen maar kijken hoe het gras in de achtertuin groeit is dichterbij huis. Je houdt van hobby’s en staat gezellig onder sociale controle van familie, vrienden en vriendinnen. En ’s avonds na het sporten ben je cultureel in het centrum van de stad in je pyjama op de bank voor de televisie.

Pas na meerdere ontmoetingen vergeet je de zelfgecreëerde schijn en weet je wat voor eend je in de badkuip hebt. Een lelijk eendje is geen zwaan. Sprookjes zijn bedoeld voor kinderen, om hun hoofdjes met hoop en moraal te vullen. Of heb je ooit bij de Chinees een portie Peking Zwaan besteld? Vervuilde data legt een bom onder een bij elkaar gematchte date. Een bom is geen Chinees vuurwerk.

Bij dwergnijlpaarden is het vrouwtje dominant. Als het mannetje iets doet wat haar niet aanstaat, begint ze gelijk te slaan. Dát is het aantrekkelijke van Sheng. Maar dat zie je digitaal dan weer niet terug.