Zaterdag ging ik naar de officiële opening van een winkel. De opening was om twee uur ’s middags. Ik was er om kwart over twee. Meestal is de opening later dan gepland.
Nu niet.
Het was er zo druk dat ik buiten moest staan. Met een gevoelstemperatuur van min 14 is dat geen pretje. Ik besloot in beweging te blijven en liep een rondje door de buurt, later zou het vast rustiger zijn. Zodoende kwam ik langs een sigarettenwinkel. Ik ging naar binnen en kocht sigaretten.
Hoeveel aanwijzingen heb je nodig om te concluderen dat je een buitenstaander bent?
Mijn eerste sigaret rookte ik ook bij min 14. Het legeronderdeel waarbij ik mijn dienstplicht vervulde was op oefening in Duitsland, midden in de winter. Daar ontstond de associatie tussen koude en sigaretten.
Blijkbaar heb ik het al tweeëntwintig jaar koud - min één jaar dan.
Toen ik terugkwam bij de winkel kon de deur open, er waren wat mensen weggegaan. Deur is een ander woord voor winkelopening.
Ik hoor niet bij de doelgroep van de winkel maar wel van de eigenaar. Je moet weten wat je rol is. Isolement is leuk als iedereen achter je aan zit. Maar er zit al jaren niemand achter me aan, daarom moet ik wel naar buiten - en nu naar binnen.
In de winkel waren veel kinderen, sommigen met ouders en anderen zonder. De kinderen die zonder ouders waren gekomen hebben ouders die ooit hier zijn gekomen omdat wij zelf te lui zijn om schoon te maken.
Het middel is erger dan de kwaal. Want wie ruimt de rotzooi in casu hun nageslacht op?
Ik heb geen vooroordelen, ik zie het slechts voor mijn eigen ogen gebeuren.
Ik wilde direct weer weggaan - je mag geen kinderen slaan - maar ik zag een opening. En daar deed ik het tenslotte voor.
Even later voerde ik een gesprek. De aanleiding voor het gesprek berustte op een misverstand. Veel levenswendingen berusten op misverstanden. De mens is echter te trots om dat toe te geven.
Nog later deed ik samen met een paar knee-high boots de afwas. Huiselijk is mijn rol. Zo moet het zijn. En zó moeten ze zijn.
Knee-high boots had thuis een vaatwasser. Bij de afwas leer je elkaar kennen.
Uiteindelijk ging ik als laatste weg. Zonder opening, maar met een bosje bloemen. Lekker huiselijk. Later dan gepland, maar toch.
