Een verhaal op commando is moeilijk. Te schrijven of te vertellen. Veel verhalen, maar of ze het waard zijn te vertellen weet ik niet. Wat vorige week leuk was is nu al weer over. Wat een half jaar geleden leuk was gaat nooit meer over.
Tegenover je zitten zou makkelijker zijn. Je gezicht vertelt of het verhaal moet doorgaan of een wending moet nemen. Of moet stoppen. De interactie van communicatie. Je geeft aan, je vult aan. Je raakt aan.
Wanneer je weet van de problemen van de ander, de strijd van de ander, dan lijken je eigen verhalen zo niet - belangrijk. Wat is er interessant aan wat ik vertel wanneer ik weet wat er zich in je hoofd afspeelt? Aan wat er zich in je baarmoeder niet - afspeelt?
Of het goed gaat? Wat is goed is altijd mijn tegenvraag. Ik heb het druk, weinig tijd om te denken. Ik heb gekozen voor deze levenswijze, mijn manier om te vluchten. Wanneer ik ga denken gaat het fout. Ik kan maar beter bezig zijn.
Het is stil aan het worden. De wereld wordt kleiner en kleiner, zoals ik ook schreef op mijn eigen log. Wekenlang begon elk stuk dat ik wilde schrijven met die zin. Gevolgd door eenzaamheid, narcistisch geleuter en misplaatste jaloezie. In mijn nieuwe stukken val ik steeds vaker in herhaling, andere woordkeuze en zinsopbouw, hetzelfde verhaal. Ik denk steeds vaker dat ik alles heb gezegd. Mijn wereldbeeld is duidelijk. Mijn zelfbeeld ook. Daar heeft het schrijven aan meegeholpen. Zet het maar op papier en lees je eigen woorden. Ja, het klopt wel wat er staat. Jij - jullie - hebben daar ook aan meegeholpen. De spiegel. Weerkaatsing.
Een stukje lifelog dan maar? Het werk gaat goed, ik ben een van de steunpilaren van het team, lig goed bij het management. Stervensdruk maar so what. Ik vind werken leuk. Communicatietrainingen gedaan. Het zijn spelletjes, dat wist ik al maar nu ken ik ook de spelregels. Ik pas me aan en speel het spelletje mee. Goed vol te houden gedurende de acht uur betaalde arbeid, daarna moet ik heel snel weg. Vraagtechnieken, luistertechnieken. Het even - tot - tien - tellen leerde ik in de kroeg al. Nu noemen ze het anders, het komt allemaal op hetzelfde neer. De ander laten uitrazen, begrip tonen, meebewegen. Een fijn stukje zelfverloochening. Ik heb afgeleerd meteen vol in de tegenaanval te gaan. Mijn norse, ongeïnteresseerde blik werkte als een rode lap op de spreekwoordelijke stier. Zo lelijk zijn de meeste ook, anders was ik wel geïnteresseerd geweest. Mensen die ik leuk vind en ongelijk hebben, geef ik gelijk.
Het gaat goed, ik haal mijn pensioen er wel. Wil je daar je pensioen halen is een andere kwestie. Haal ik mijn pensioen? Heb ik wat te willen? Wanneer ik daar over nadenk draai ik alweer door. Ik moet regelmaat hebben, anders zou ik mijn bed niet meer uitkomen. Of niet meer achter de computer vandaan komen. Ik moet een reden hebben om op te staan en de deur uit te gaan. Het bedrag dat elke maand wordt gestort is een goede reden.
We zijn allemaal hoeren, we gebruiken andere lichaamsdelen maar het komt op hetzelfde neer.
Het café is minder. De sfeer is weg. Het broederschap is weg. Voorheen werd ik ernaar toe gezogen, nu is het ook werk geworden. Gewoon werk, een avondje een café runnen. U vraagt, ik draai. Ik draai op routine mijn avonden, flirt niet meer. Drink een stuk minder, dat ook. Onlosmakelijk met elkaar verbonden. De slet die een echte slet bleek te zijn, alleen mocht ik het niet zeggen. Zeg de waarheid en mensen worden kwaad. Ik deed het vroeger bij mijn ouders. Mijn vader nooit meer gezien, mijn moeder naar een inrichting. Wat woorden niet allemaal kunnen aanrichten. Schelden doet geen zeer leert elke kleuter wanneer hij of zij wordt gepest. Ik zeg niet dat ik slim ben, wel dat de rest dom is.
Ik dacht dat ik speciaal was, niemand is onvervangbaar. Iedereen zijn eigen agenda zonder inkijkfunctie. Mijn belang is niet het belang van de ander. Individuen, allemaal op zoek naar eigen gewin. Ik heb van het soleren een vak gemaakt, ik kan overleven. Maar overleven is geen leven.
Verhalen wil je horen. Je gaat ze horen. Met op de achtergrond het water van de ouderkerkerplas. Op commando. Het gaat nooit meer over.