Ze zit in de regen.
De deur blijft gesloten, de bodem van de fles komt in zicht. Kijk mij eens dramatisch passief zijn - en dat heet dan expressief.
Ze houdt van mannen die niet van haar houden. Ze insinueert wat er had kunnen gebeuren, overdrijft wat er niet is gebeurd en vermijdt op die manier te vertellen wat er werkelijk is gebeurd.
Als je echt naar binnen wilt dan forceer je de deur. Dat is passie, dat is expressie. In alcoholdampen zitten wachten is zwelgen in slachtofferschap.
Je zou het liefde kunnen noemen, zo'n primitieve daad, maar zelfs het intrappen van de deur is dramaturgisch niets anders dan het symbool van de megalomane egoïst - de illusie dat ze op jou zitten te wachten.
Het heeft niets met liefde te maken. Verlangen, een hunkering misschien, maar noem het geen liefde. De mening van de ander is niet van belang. Je dringt jezelf op, letterlijk.
Neem mij, ik ben ervoor gemaakt.
Ze besluit actie te ondernemen. Moet ik het een ezel kwalijk nemen als
hij mij schopt? Ze staat op, veegt de druppels van haar gezicht en loopt
naar de deur.
Ze opent de deur van de koelkast, pakt een volgende fles en gaat weer zitten. Genoeg actie voor de avond. Een lege fles is de zekerheid van een warm lichaam.
Als de ander naar jou had verlangd dan had je wel een sleutel gehad. Maar je hebt zijn sleutel niet, je weet niet hoe je bij hem naar binnen moet. En daarom zit je maar te wachten, buiten, in je zelfgeconstrueerde regenwolk.
Een tip voor de volgende keer als je gaat zitten wachten: Doe lippenstift op, trek een rokje en hoge hakken aan. Er lopen genoeg mannen langs die het liefde noemen.
En neem gerust nog een fles, het kleurt je leugens. Een kleurtje kunnen we wel gebruiken, met al die regen.