Etiquette

"Moet jij hier ook heen?"
Ze laat de uitnodiging zien. Dezelfde uitnodiging als die ik ontving. Ik antwoord bevestigend en vraag of we in gala worden verwacht.
"Staat dat er dan?"
Nee, dat staat er niet. Triomfantelijk kijkt ze me aan.
"Nou dan. Dus je kunt gewoon je bergschoenen aantrekken."

Het is heet binnen, een bruiloftsfeest bij dertig graden. Ik heb een zwart shirt aangetrokken om zich openbarende zweetplekken te verbergen. De zaal is oké, de meiden achter de bar nog beter. De in de echt verbonden zijn het best. Allebei in een wit zomerjurkje met spaghettibandjes. Twee elfjes. Verliefd. Verschrikkelijk verliefd, zoals ik zelden heb gezien. Nee sterker, zo zag ik het nooit eerder. Zo is het bedoeld en niet anders.

Het varken ziet me als eerste. Een hart van goud maar wel een varken. Ze biedt haar bezweet gezicht aan en ik zoen haar wangen.
"Wat is het warm, hè?"
Ze ziet mijn zoekende blik en ze vertelt me wie er allemaal zijn. Allemaal, voor mij te tellen met de vingers van één hand. Ik zeg een naam.
"Die zit buiten. Ze is zwanger, wist je dat?"
Sinds gisteren. Iemand die dezelfde uitnodiging als ik ontving deelde die doodschop al uit. Sommigen scheppen er een behagen in. Ik heb afgeleerd terug te schoppen.

Het varken loopt terug naar de dansvloer, ik kijk de trog rond en keur het vlees. Elfje spot me en loopt met uitgestrekte armen op me af. Zoenen, een hug voor onze geschiedenis. Ze roept het andere elfje erbij. Toen ze het hadden besloten kwam ik ze tegen. Laveloos, alledrie, ik was mezelf ook weer eens tegengekomen, die nacht. Ze kwamen naast me zitten en ik legde mijn hand tussen haar benen. Ze liet hem liggen. Ik vraag waar de envelop heen moet. Ze wijzen. Op een tafel bij de garderobe staat een uit karton gesneden roze hart met een gleuf aan de bovenkant. Mijn envelop is te groot.

Na een tussenstop bij de bar loop ik naar het terras. Ik streel haar buik en vraag hoe lang.
"Vierenhalve maand."
Je hoeft geen rekenaar te zijn om de volgende vraag niet te stellen.
"En we hebben een huis gekocht."
In haar studentenwoning kun je inderdaad geen kind grootbrengen. Haar studentenwoning met het te kleine bed, haar studentenwoning zonder koffie. Haar studentenwoning waar ik een nieuw leven zag. Helaas zag zij het anders. Het liep al tegen de ochtend toen ze in bed ging liggen. Ik pakte mijn jas, alle drank was op.
"Je moet wel blijven."

Toen ik wakker werd stak ik een sigaret op.
"Is dat altijd het eerste dat je doet wanneer je wakker wordt?"
Ik trok het dekbed over haar heen en zweeg.
"Ik rook alleen ’s avonds. Overdag niet."
Na twee dagen belde ik haar op.
"Euh, het is niet de bedoeling dat je gaat bellen. Dat is de etiquette."
Etiquette? Wist ik veel. Ik vraag naar de nieuwe woning.
"Vanuit je werk kun je het zien. Zestig vierkante meter woonoppervlak maar met een tuin van zeventig vierkante meter."
Ik was toch al niet van plan om op bezoek te gaan.
"Hoe gaat het met jou dan?"
Ja, hoe gaat het eigenlijk? Ik kijk naar mijn lege glas, zeg dat ik dorst heb en loop naar binnen, naar de bar. Wanneer ik weer buiten kom is ze bij de aanstaande vader gaan zitten.

Het varken is achter me aangelopen en bietst een sigaret. Ik geef haar een vuurtje, steek er zelf ook één op en loop terug naar binnen. Nieuwe ronde. Bij de tafel waar het gastenboek ligt, zie ik een bekende staan. Nieuwe kansen. Zoenen, geen hug. Ze vertelt dat ze het haar van de elfjes heeft gedaan. Ik zeg dat ik het nog nooit met een kapster heb gedaan. Ze wijst naar haar oren. Ik knik begrijpend. Ja, de muziek staat hard. Ik buig me voorover naar haar geverfde lokken en zeg dat ik nooit naar de kapper ga.

Naast het gastenboek ligt een lippenstift. De kapster schudt haar hoofd wanneer ik een pen pak en ze stopt de lippenstift in mijn hand.
"Je moet een zoen achterlaten."
Ik breek geen spel, kleur mijn lippen en zoen in het boek. Ze geeft een voorgezeept doekje aan en ik veeg mijn lippen af. Met mijn rechterhand maak ik het drinkgebaar.
"Rosé."
Ik loop naar de bar, stop mijn hand in mijn broekzak en leg mijn geslacht terug op zijn plaats. Best wel geil, lippenstift.

"Wat is het warm, hè?"
Ze zou haar jasje kunnen uittrekken.
"Ik heb eronder alleen een beha aan."
Vrouwenlogica. Ik stel voor naar buiten te gaan. Op het terras is het aangenaam. Ze kent hier nog minder mensen dan ik dus we zullen het vanavond met elkaar moeten doen. Ik wijs wat mensen aan en noem wat namen, soms ondersteund door een anekdote. Vader loopt langs en ik druk stevig zijn hand.
"Wat een herrie daarbinnen, ik hoor helemaal niks meer."
Ik zei ook niks. Ze pakt haar mobiele telefoon en laat de foto’s zien.
"Negen jaar alweer."
Statistisch gezien over drie jaar dus ook ontmaagd. Ik complimenteer haar met haar genen, het is een mooie dochter. Ze vertelt dat ze vanavond bij hem is, dat ze nog steeds goed contact hebben. Welk soort contact verzin ik er zelf maar bij.
"Heb jij eigenlijk een vriendin?"
Haar cowboylaarzen strelen mijn kuiten. Dorstig weertje, ik pak onze lege glazen en loop maar weer naar binnen, naar de bar. Waarom is er geen buitentap?

Bij de bar kom ik Broer tegen. Ik ken Broer uit het café waar ik met Elfje werkte. Broer draagt een T-shirt met Slayer erop en steekt zijn getatoeëerde arm naar me uit. Definitely geen gala.
"Alles goed, Pik?"
Ja, Pik. Welk gedrocht hoort eigenlijk bij jou?
"Twee al. Ja jongen, het groeit als kool allemaal."
Oh, het gaat over zijn kinderen. Die lul van jou dus ook.
"Wat is ze mooi, hè? Ik kan wel janken jongen. Wie had dit ooit gedacht?"

Ik heb veel gedacht over Elfje, misschien wel teveel. Niet denken maar doen en bla. Ik wist bij voorbaat dat ik kansloos was en dat is niet vanwege haar seksuele voorkeur. Toen ik de Muze de mijne noemde, was de gedachte haar zwager te worden geen spreekwoordelijke slagroom op de taart maar minstens zo belangrijk als de taart zelf. Ik belde haar op om het nummer van de Muze te vragen. Ze antwoordde met een schaterlach en schreeuwde "ze hebben geneukt!" door het huis. Theatermaakster van de goede soort. Ze is verliefd op een vrouw, klaar. En wat voor één. Misschien moet ik voortaan naar pottencafé’s gaan. Ze zoende graag. Zin om te zoenen? Afzakken naar de Cooldown en scoren. Ik moet denken aan oudejaarsnacht, we werkten met drie man, zij was er met haar vriendinnen als klant. Op één avond met alledrie gezoend. Ze zoende lekker. Het was mijn Four Roses periode.
"Maar ik heb er geen eentje geneukt," vertelde ze me later.

De nog betere achter de bar zet mijn bestelling neer en ik neem afscheid van Broer.
"Spreek je later, Pik."
Ja, Pik. Met twee gevulde glazen loop ik terug naar de kapster. Bij het rondje rechts van de dansvloer ontwaar ik de Muze. We maken oogcontact en ik knik naar haar. Ze neemt me op van boven naar beneden, daar blijft haar blik iets langer hangen. Een glimlach verschijnt op haar gezicht. Ik heb inderdaad mijn bergschoenen aangetrokken.