Het zaterdaghulpje lijkt zo weggelopen uit een Visual Kei bandje. Eighties geblondeerd maar uitgegroeid zwart haar, zwarte strepen rond haar ogen en een piercing in het midden van haar onderlip. Ik vraag mijn maat. "Dat wordt moeilijk, het is allemaal donker." Daarom wil ik lichte, altijd tegendraads doen. "Iedereen gaat naar het feest." Daarom ga ik niet. Hij stuurt het verkoopstertje naar het andere filiaal. "Heb je haast? Tien minuten, hooguit." Nee, ik heb geen haast. Er wacht niemand, ik wacht zelf.
Er komt een groot personeelsfeest, mijn date zegt af. "Ik zit in India." Vriendinnen gaan voor, zeker de emotioneel instabiele, ze zijn beter voor haar zelfbeeld. Rijp voor de bevruchting, ze stelt zich open, ze fladdert verder en scheurt ongemerkt de oude wond open. De vleeswond blijkt rotter dan de kadavers in het land van bestemming. Vriendinnen gaan voor, ongeacht herkomst en claim. Ik loop niet weg en dat weet ze. "Het gaat om de kwaliteit, niet om de kwantiteit." Opgedreund, een slap excuus van haar vorige dumper. Het zit diep, behalve bij hem.
En wat als ik nu eens behoefte heb aan meer kwantiteit? Wat als ik jou nu eens vaker zou willen zien? Elke avond een tien, hoeveel zijn het er? Gemiddeld elke maand een keer, laten we het afronden op twaalf keer per jaar. Twaalf keer goud, ja, dat zeker. Maar dat goud verliest snel de glans. Nadeel is ook dat na elke gouden plak een nieuwe gouden plak wordt verwacht. Minder is niet goed genoeg.
De vriendin in kwestie heeft ondersteuning nodig, ze gaat voor het eerst sinds haar adoptie terug naar haar geboorteland, terug naar haar ouders. "Ze is er nu klaar voor." Alle moeite die mensen doen om hun ouders te vinden, terwijl ik zelf juist zoveel moeite doe om van ze af te komen. Het is niet ongelijk verdeeld in de wereld, we hakken de wereld zelf in ongelijke stukken.
We zullen nooit samen op de bank kunnen hangen, we zullen ons nooit samen kunnen vervelen want elke ontmoeting is een piek. Voor mij sowieso, ik zie niemand anders meer. Ik ga alleen naar concerten, ik ga alleen naar de film, ik ga alleen in het Vondelpark liggen, mijn hoofd leeg, de camera bij de hand. Maar zelfs de camera kan niet vastleggen wat mijn hoofd weigert vast te houden en laat lopen.
Wat ga ik in mijn eentje tussen tienduizend mensen doen? "Dronken worden. Dat zou je met mij erbij ook hebben gedaan." Ja, maar dan was jij er om mij te beschermen. Niet tegen mezelf, maar tegen de anderen. "Trek iets donkers aan. En ga niet met de fiets maar kom lopend." Niet alleen op de wereld. Alleen in de wereld.
Na twintig minuten is de piercing terug. Ze zitten als gegoten.