Ordinairy life

Er is alweer een nieuw project en alweer zit ik erbij. Voor Jan met de korte achternaam dit keer want ik heb een andere baan.
"Wat een kleine lettertjes," zegt de projectleidster als ze naar mijn A3 kijkt.
Als je een voorbeeldfunctie hebt, dan laat je zien hoe je kunt bezuinigen, op papier bijvoorbeeld. En hoe je excel uitprint.
"Maar voor de rest is alles aan mij groot," zeg ik.
Iedereen moet lachen. De projectleidster krijgt een kleur. Ik ben een grappenmaker. En dat om negen uur 's morgens.

Fátima deelt koffie uit.
"Je zat er net niet," zegt ze.
Dat klopt, ik zat er niet. Ik hing de lolbroek uit.
"Wat zal ik voor je halen?"
Een liefdesverklaring.
"Ik loop zelf wel."
Ze is Turks - zonder snor – en heeft een bos krullen waarmee ik vijf jaar samenwoonde. Maar dat is het niet. Integendeel, ik ben afgeknapt op krullen.
"Wat zal ik voor je halen?" herhaalt ze.
Is het hier zo warm of begint ze langzaam te koken?
"Ze heeft problemen met haar familie. Ze woont alleen in Amsterdam," vertelt de postloper. Generatieconflict van een cultureel achtergestelde. Je blijft als meisje bij je ouders wonen totdat een jongen je meeneemt - met toestemming van je ouders.
"Fokkit, ze is verdomme dertig," zeg ik.
Op haar CV ontdek ik een gat van vijf jaar. Wie uitdeelt moet ook incasseren.

Spijkerrokje heeft een nieuwtje.
Het woord nieuwtje zegt genoeg. Manlief had last van een gerichte zaadlozing.
"De televisie stond gewoon aan," zegt ze.
Een televisie in de slaapkamer is slecht voor de nachtrust.

Guess who’s back?
"Tijd niet gezien."
"Ik werk maar één dag in de week, dat wéét je toch?"
"Mooi," zeg ik.
Haar gezicht wordt steeds witter. Michael Jackson syndroom? Ze is naar de kapper geweest, dat zie je meteen. Maar dat gezicht, dat zie je niet meteen. Waar laat ze haar gezicht zo mishandelen? En nog meer: waarom? Liggen de halfbloedjes niet meer goed in de markt? Aziaatjes zijn mysterieus en spannend en sexy maar de nieuwe medelanders zijn vrouw en rijp.
"Dank je."
Eén dag in de week werken en dan deze laag plamuur moeten aanbrengen. Er zijn meiden die het op zaterdagavond met minder doen. Haar gemummificeerde wangen verraden een onwillige stroom bloed.

Ik lunch met de Chinese moeder van het autistisch kind.
Ik merkte niets, ik vond hem lief. Waarom merkte ik niets, waarom was hij zo rustig en waarom was hij niet bang?
"Hij voelt zich veilig bij grote mensen," zegt de Chinese moeder van het autistisch kind. "In een groep kinderen gaat het fout."
Een verbazingwekkend fenomeen.
Na de zomer geeft ze haar baan op, er is geen geschikte opvang voor het autistisch kind. "Misschien ga ik wel terug naar de horeca," zegt ze.
Ik zie een gat in mijn markt.

"Hoe is de diploma-uitreiking?" vraagt Jenny 's middags.
Soms gaan we 's middags koffie en chocomel drinken. Soms doe ik een hele middag over één boeking. Soms schrijf ik 's middags een log. Jenny had een herexamen en ze was een half jaar later klaar.
"Is het wel leuk?"
Ik vond het leuk, maar dat betekent niet dat een ander het ook leuk vindt. Mijn diploma-uitreiking was tijdens de ramadan. De Marokkaanse die we van de mail kennen, assisteerde. Na afloop stonden we te praten, buiten, in de brandende zon. Ik werd spontaan verliefd.
"Dat heb jij wel snel, hé?" zegt Jenny. 
De Marokkaanse heeft alles wat Jenny niet heeft. Slanke benen, puntlaarzen, een strakke jurk over het ingepakte lichaam en een hoofddoek. De jurk doet het tegenovergestelde van wat de hoofddoek moet doen: accentueren in plaats van bedekken. Aziaten gebruiken in de zomer een paraplu, om zichzelf te beschermen tegen de zon.

De rest van de middag werk ik op het nieuwe team. S heeft een vriend.
"Maar pas sinds twee maanden," voegt Homo er snel aan toe.
Homo is mijn nieuwe buurman in de fabriek. Ik begon direct over S - dan hadden we dat maar gehad.
"Is ze nog vrijgezel?" was mijn openingsvraag.
Het scheelt weer een uitnodiging voor mijn verjaardagsborrel.
"Via internet." Alweer.
Mijn probleem is niet haar probleem. Niet meer.

Lekker belangrijk

Er lag een briefje van TNT in de brievenbus. Een pakket was afgeleverd bij de buren. Waarom bezorgen ze niet 's avonds? Is 's avonds de kans dat iemand thuis is niet groter? Hoor je niemand over.

De buurman wenste me nog een gelukkig Nieuwjaar voordat hij het pakket overhandigde. Buurman is volledig afgekeurd en beunt de hele dag bij in één van de garages onder de flat. Buurman neemt pakketjes in ontvangst. Hoor je niemand over.

Iemand gelukkig Nieuwjaar wensen, op 21 januari. Hoor je me ook niet over. Beter een goede buur dan een hoge huur.

Het pakket was een ronde koker. De bestelling was voor de Apocalyps geplaatst. In de koker zat een keurig verpakte, een op posterformaat afgedrukte foto. Zemotion in tha house. Is het dan boeiend wat er nog meer gebeurt?

en zo ziet ze eruit

Borrelnootjes, maar dan zonder vulling

Het beperkte voorstellingsvermogen van de mens bepaalt zijn grens in onmogelijkheden.

Schreeuw het van de daken en je wordt niet gehoord. Ga smoezen en de omgeving spitst de oren. Wil je dat er geen informatie wordt verspreid, zeg dan niets.

Ze wacht al drie weken op het ongesteld zijn. En ze slaapt slecht. Heel slecht. Misschien is ze daarom nog niet ongesteld, omdat ze zo slecht slaapt. Denkt ze.

Ontkennen is oorzaak nummer één in psychisch verval.

In de kroeg kijk je naar de meisjes in de kroeg. Op het werk kijk je naar de meisjes op het werk. Ze bukt en het shirt onder haar vestje springt uit haar broek. Ze gaat staan, stopt het shirtje terug in de broek en bukt opnieuw. Dat het omgekeerde het geval kan zijn, komt niet in haar op. Smoesjes, de voorraad ligt op de onderste plank.

Een fantasie is een gewenste voorstelling van de werkelijkheid. Een illusie is een misplaatste voorstelling van de werkelijkheid.

Hij wordt aan zijn arm getrokken, moet mee naar de dansvloer. Bier klettert op haar rok, loopt via haar laarzen op de vloer. Hij danst niet, want zij heeft al gedanst.

Afbouw is geleidelijke afbraak. Doordat jij ouder wordt, worden de anderen jonger. Ouderen krijgen steeds meer haast, haast naar vervlogen interesse.

Iedereen zoekt contact, maar wie is het meest op zoek naar contact? Een oude man tussen jonge meisjes is best wel vet maar voornamelijk lachwekkend. Het nog steeds niet ongestelde omhulsel, rond en rijp, moet worden getoond. Kijk dan, kijk naar mij.

Zwangerschap is afbraak. Afbraak is slopen, niet ongesteld worden slopend. Kikkererwten zijn borrelnootjes, maar dan minder vet.

Grond moet na de oogst braak liggen, om te herstellen, om weer vruchtbaar te worden. Een cyclus vereist regelmaat. Routine is de middelmaat. Excessen ontstaan daar, waar de middelmaat ophoudt.

Achter de computer kijk je naar meisjes op de computer. Het meisje op de computer is het meisje van het werk. Ze is geïnteresseerd in mannen.

Snelheid is een mate van ongeduld.

Ze gaat bij hem zitten, brengt haar hoofd bij het zijne. Ze ruikt geparfumeerd, de krullen zijn nep. Fantaseren is dromen, de illusie is de nachtmerrie.

Hij laat de foto zien. Ze vindt het een suffe foto. Ze kent hem helemaal niet. Zegt ze. Ontkennen is leven in de illusie.

De overtreffende trap van onthaasten, is de dood.

Junk

Fatima dronk een sapje, ze was met de auto. Zou ze überhaupt wel eens dronken zijn?
"Wat doe je na het werk, 's avonds?" vroeg Fatima.
"De gordijnen dicht."
In Amsterdam wonen en dan met de auto naar het werk. Ze droeg de spijkerbroek met haar motorlaarzen. Ik had ‘s morgens één van de nieuwe overhemden aangetrokken.
"Spraakzaam type," zei Fatima.
In de herrie van DJ Kont was geen sprake van spreken.
"Niet praten maar poetsen," zei ik. Dat stond in mijn beoordeling. Zo’n type was ik.

Fatima stopte kauwgom in haar mond. Toen zag ik Manager.
"Manager!" riep ik te enthousiast.
Ze droeg iets rozigs, met rode laarsjes.
"Hallo," deed de mond van de manager. Ze keek blijer dan dat ze het zei. Manager is directeur geworden en leidt een andere divisie.
"Pinku!" zei ik. "En je haar! Je lijkt wel een meisje!"
Een hand ging door de frisse coupe. Ze bloosde en keek naar de grond. En dat heeft er tegenwoordig vijfhonderd onder zich. Verlegen, als een meisje inderdaad. Manager keek naar Fatima.
"De beste wensen," zei Manager.
Ze heeft een account bij LinkedIn, ik niet meer. Manager zwaaide en liep door.

Fatima had haar mobiele telefoon gepakt. Het had weinig zin om nu iemand te bellen. Een mobiele telefoon is ook niet om mee te bellen. Een mobiele telefoon is om anderen te laten zien dat jij er naar kijkt.
"Wat doe jij ‘s avonds, na het werk?" vroeg ik toen maar.
"Wat?" zei Fatima.
"Leuk."
Een serveerster hield een dienblad voor en ik gehoorzaamde. We zwegen en keken naar waar het gezellig was. Aan een tafel zaten de Chinezen te eten. Ik had geen trek in Chinees.

Vorige maand was ik bij één van de Chinezen thuis. Ze heeft een autistisch kind. Het was een leuk jochie, ik merkte geen verschil met andere kinderen. Later vroeg ze of ik bleef eten, maar dat wees ik af. Ik voelde me bezwaard en zei dat ook. Ik had niet in de gaten dat het eten al klaar was, dus toen gaf ze het mee naar huis. Dat hoort er zeker bij.

Uit het niets stond Kaal voor me. Kaal stak zijn hand uit.
"De beste wensen nog!" schreeuwde hij. Zijn schedel weerkaatste de discoverlichting van de dansvloer.
"Jij ook."
"Leuke vriendin heb je!"
Vriendin?
"We zagen haar op een feestje. Mijn vrouw spreekt ook Spaans."
Spaans?
"Nou ja, een beetje dan."
Ik ken wel een Spaanse.
"Via de fabriek kwamen we op jou. Dat is mijn vriendje, zei ze."
Vriendje.
"Echt een heel leuke vriendin!" schreeuwde Kaal.
"Leuk."
Dan moet ik maar snel de rente van het vriendje zijn gaan innen.
"Wat?" zei Kaal. Ik reageerde niet en Kaal wist even geen vervolg.
Y liep langs. Natuurlijk, ook dat nog.
"Hé," zei Y. "Heb je het gezellig?"
"De beste wensen nog!" schreeuwde Kaal opnieuw en vluchtte weg.
"Echt heel gezellig," zei Fatima.
"Wat?" zei Y.

Waar Kaal stond, stond nu ineens Homo. Hij stak een zweterige hand uit.
"Het allerbeste," zei Homo. Na afloop van de kerstborrel had hij van de overgebleven drank het pak appelsap meegenomen. Ik moet vriendelijk blijven, Homo heeft nog steeds contact met S.
"Het is voor het eerst dat ik jou in een overhemd zie."
Misschien ziet hij me liever zonder overhemd.
"Hoe was de appelsap?" vroeg ik. Appelsap is goed voor de zuurgraad van je zaad.
Homo keek naar het glas in zijn hand. Het was leeg.
"Ik ga weer. Prettige avond verder," zei Homo.
Spraakzame jongen, type niet praten maar prikken. De één stopt euro’s in een overhemd, de ander in zijn achterwerk.
"Doe de groeten aan S," zei ik.
"Wat?" zei Homo.

Y had zweetdruppels op haar voorhoofd.
"Heb je gedanst?" vroeg ik.
"Nee, die is er niet," zei Y.
"De muziek staat te hard," zei ik.
"Oude zak," zei Y.
De serveerster liep langs en ik bediende mijzelf. Y dronk witte wijn.
"Leuk, een wit overhemd met een zwart rokje," zei ik tegen de serveerster.
"Wat?" zei de serveerster.
"Proost!" zei ik, en hief het glas.
"Waar zijn je vrienden?" vroeg Y.
Vrienden.
Geen idee.
"Wat?" zei Y.
"Geen idee."
"Dan sms je toch even?"
"Mijn telefoon ligt boven."
"Dan ga je hem ophalen."
"Wil je van me af ofzo?"
"Ik ben al van je af."

Y keek naar Fatima.
Fatima draagt sinds kort een designbril. Ze wil geen meisje meer zijn. Afstuderen, auto, designbril - in die volgorde.
"Wat een mooie bril," zei Y.
"Wat?" zei Fatima.
De één stopt euro’s in zijn neus, een ander zet ze erop.
"Als de serveersters goed doorlopen, dan heb ik straks ook vier ogen," zei ik.
"Niet lullen maar vullen," kauwde Fatima.
Ze stopte de mobiele telefoon weg. We hadden genoeg gezien.
"Fijne avond nog," zei Fatima en vertrok, waarschijnlijk op zoek naar passende vulling.
Fijne avond. Prettige avond. Prettig weekend. Waarom zegt er niemand gewoon doei? Waarom moet het allemaal fijn en prettig zijn? Dat maak ik zelf wel uit.

De Chinezen waren uitgegeten en keken doelloos om zich heen. Toen ze mij zagen staan, zwaaiden ze. Ik zwaaide terug.
"Dat schiet nogal op, naar elkaar zwaaien."
"Heb jij geen hekel aan nieuwjaarswensen? Gelukkig nieuwjaar, de beste wensen, heb je een leuke kerst gehad? Rot op met je verwensingen, ze menen er niets van."
"Als je erbij wil horen dan moet je ook de dingen doen die erbij horen," zei Y.
Niet praten maar blaten.
"Wat?" zei Y.
"Vorige maand was ik bij één van die Chinezen - laat maar zitten."
"Oké. Ik ga," zei Y. "Doei."

Ik had me voorgenomen om Freud voortaan thuis te laten. Als zij dat nu ook zouden doen. Als zij nu eens, allemaal, voortaan thuis zouden blijven.
"Gelukkig nieuwjaar Y," zei ik, maar ze hoorde het niet meer.
Want zo'n type is ze.
De muziek ging uit en een pak nam het woord. De Chinezen kwamen bij me staan.
"Ik heb een kalender met chinese meisjes over," zei Jenny na het urbi et orbi van de directievoorzitter.
"Zal ik hem morgen voor je meenemen?"
Alsof de dag er ook maar iets toe doet.

Pig

Het ritueel op nieuwjaarsdag zijn de kerstkaarten. Wat er in de voorbije weken is binnengekomen en verzameld, wordt op 1 januari uitgepakt en genoten. Een handvol dit keer, wat altijd nog beter is dan een mondvol.

Als de kaarten binnenkomen, doe ik het handschriftspelletje. Dan heb ik een indruk wat me op nieuwjaarsdag te wachten staat. En op 1 januari maar kijken of de jackpot is gevallen.

Een paar opvallende afwezigen bewijzen dat burgerlijkheid zich niet consequent vertaalt. Gelukkig hebben we daar de sms voor. De gelukwenssmsjes vind ik leuker dan de kaarten. Geeft minder rotzooi ook.

Anyway: dit is de leukste van dit jaar. Of van vorig jaar dus. Geen dertien halen, twaalf betalen in een dozijn gratis bij een zak oliebollenpoedersuiker, nee, een echte Hallmark. Aan de binnenzijde van de kaart staat een heel verhaal - wat ik hier niet herhaal. Opdat wij niet zullen vergeten - worden.