Nee, dan Murakami.
In die merkwaardig gecompliceerde staat van hopeloosheid verspeelde ik diverse maanden zonder één stap in een nieuwe richting te zetten.
Ik had de afgelopen maanden mijn baan en de huur kunnen opzeggen en naar de Filipijnen kunnen vliegen om daar in de zoveelste overstroming te verdrinken. Ik had me kunnen inschrijven op de VU voor een studie waar je later geen zak aan hebt. Ook had ik de afgelopen maanden in bed kunnen blijven liggen - ware het niet dat ik al een jaar zonder bed slaap en dat schijnt slecht voor je rug te zijn - het zou toch geen verschil maken.
Ik had de afgelopen maanden minstens drie studieboeken kunnen samenvatten, uittrekselen en uit mijn hoofd leren. En dan had ik in januari de bijbehorende examens kunnen doen.
In plaats daarvan verkoos ik boeken te lezen.
Een Murakami, een ander boek, daarna weer een Murakami en daarna weer een ander boek en dan weer een Murakami en dan weer een ander boek etcebla. Zo bracht ik de afgelopen maanden door.
Om mijn concentratievermogen terug te vinden. Om mijn fantasie te prikkelen. Om weg te dromen. Om het zinloos surfen te stoppen. Hoewel zinloos, nog steeds vind ik wekelijks wel een download die op repeat gaat. Misschien om het gevoel weer terug te krijgen dat ik vroeger had als ik met een nieuwe voorraad de bibliotheek verliet.
‘Ik wil met je naar bed,’ zei ik.
‘Goed hoor,’ glimlachte ze.
Ik drijf niet mee op de hype die nu al een jaar rondwaart, Kim kocht vijf jaar geleden al Hard Boiled Wonderland voor me, nota bene vanwege de foto op de omslag. En dan nog durven beweren dat uiterlijk er niet toe doet.
quotes uit De jacht op het verloren schaap - Haruki Murakami