Very close friend

Een verhaal moet een plot hebben. Een verhaal heeft een begin, een verhaal heeft een eind en een verhaal heeft een weg van dat begin naar dat eind. Waarom we juist op díe weg in het verhaal lopen, is de plot van het verhaal. Een ander woord voor plot is pointe. Een verhaal zonder plot is pointless.

Het blauwe hemdje zei dat ze nog een andere afspraak had. Ze zou bij een vriendin gaan eten. Dat zei ze nadat ik had gevraagd waarom ze was gestopt met roken. Dat had ik een uur daarvoor ook al gevraagd.

Een antwoord vergeten is geen desinteresse maar enthousiasme.

Ik werd naar het Amstelstation getrokken. Daar kwam ik niet geheel toevallig een andere oude bekende tegen. Daarom liep ik maar weer terug naar het terras. De plotseling doorgebroken zon had publiek en personeel verrast, het terras was volgelopen. Overal stond glaswerk, behalve op de bar. Met twee dienbladen vol met lege glazen liep ik naar binnen.

Twee examens op één dag is te veel voor een man van vijfenveertig jaar oud. Als je voor de eerste keer met iemand mee naar huis gaat, is de seks dan een examen?

Alsof elke zin raak moet zijn.

"Zal ik ze meteen even omspoelen?" vroeg ik.
Ik maakte ruimte op de bar om de dienbladen neer te zetten.
"Geen bekenden buiten?" hijgde het meisje achter de bar.
Je kunt een hoop dingen beweren over meisjes achter een bar maar niet dat ze niet blond zijn.

Ik keek het terras rond en nadacht over mijn leven. Dat overkomt iedereen wel eens. Je ziet twee vogels broodkruimels oppikken van de straat, je luistert op maandagochtend naar het geluid van de stofzuiger van de buren of je staat in de rij voor de kassa bij het Kruidvat die zo lang is dat je buiten moet gaan staan en je vraagt jezelf af: Hoe ben ik hier gekomen, waar ga ik naartoe en dan vooral waarom? Een leven zonder waarom is worthless.

Kim zegt gewoon van te voren dat ze nog een andere afspraak heeft – zoals het hoort.

Een geel meisje dat steeds haar gewicht van het ene been naar het andere been verplaatste deed haar haar los. Ze werd omringd door twee jongens met hippe kapsels. Ze was geïnteresseerd. Ik zocht ondertussen naar de kipfilet. Gele meisjes hebben van nature niet de borstjes dat haar subtiel gesneden groene overhemd het publiek vertelde.

Mensen verdwijnen omdat ze iets beters hebben te doen. Mensen verdwijnen omdat je niet meer interessant bent, omdat ze genoeg van je hebben. Zoals je in bed je rug toekeert als je van je linkerzij op je rechterzij gaat liggen. Verzadiging leidt tot afkeer, medelijden tot walging.

En als ze dan met lege handen thuiskomen, hoor je ze zeggen: "Tja, de vis wilde niet bijten." Schatje, je kunt gewoon niet vissen. En het is vrij kortzichtig om de vis daarvan de schuld te geven.

Aan een terrastafeltje bij de waterkant zat een Minoes. De zonnebril op haar neus was groter dan de inhoud van haar blouse. Haar gezelschap was opgestaan en keek naar de smartphone in zijn hand. Ze deed haar tas open en haalde twee schoenen tevoorschijn. De hakken gingen uit en verdwenen in de tas, de pijnlijke voetjes nestelden zich in het platte zaaddodend materiaal. Waarmee het raadsel is opgelost waarom vrouwen van die grote tassen meezeulen. De borrel was gedaan, ze was niet meer geïnteresseerd.

Mijn leven kent een begin - een snelle geboorte tussen een taxideur en de ingang van het ziekenhuis - en een eind - alzheimerend in een verzorgingstehuis met allochtone lesbische verpleegsters. Een allochtoon is iemand van niet-Westerse afkomst, een lesbische verpleegster is iemand die graag een andere verpleegster in bad doet. Aangezien ik geen verpleegster ben, mag ik niet in bad. Eén keer per week doen ze het raam open, zodat de kamer kan luchten. De overige dagen bloesemt mijn urinegeur.

Nee, dit was het ook niet. Ik liep naar de waterkant en nam opnieuw afscheid van de oude bekende. Het leek er in zoverre op dat het een vertrouwd gevoel opriep, maar de mens moet waken voor sentimenten. Het verleden doet zich mooier voor dan dat het in werkelijkheid is.

Voordat de telefoon het begaf

Een telefoon is niet bedoeld om foto’s mee te maken. Een telefoon is bedoeld om mee te bellen, of om gebeld te worden.

Maar je kunt er foto’s mee maken. En omdat het kan doe je dat.

In dit geval was het de laatste stuiptrekking.

Het begon met het geluid. Dat deed het niet. Niet handig als je gebeld wordt want dan neem je niet op. Waarom zou je? Er is tenslotte niet gebeld.

Daarna bleek zelf bellen ook niet meer mogelijk. Niet handig want wat is een telefoon waarmee je niet kunt bellen?

Einde oefening derhalve. Hij heeft vijf jaar geleefd.

Gelukkig heb ik nog een oude Nokia, van twaalf jaar oud.

Een oude Nokia begeeft het nooit. Je kunt er alleen geen foto’s mee maken. Je kunt ermee bellen en sms-en. Misschien daarom.

Ontvriend

Na vijf seconden wist ik dat we geen liefde gingen maken. Toch deed ze haar jasje uit. Ze droeg een fel blauw hemdje. Toen mocht ik naar haar middel en borsten kijken.

Ik haat daten.

De intentie was dat we een borrel gingen drinken. Maar als je een borrel hebt gedronken wil je liefde maken. Ik wel. Daarin verschil ik van de rest van de borrelaars.

Ik vond het jammer dat het geen date was. Ze is mooi. Goed geconserveerd. Blond geverfd haar. Strak in de lak. Zonder opsmuk, sterke verhalen of andere pretenties.

Zo tref je ze niet vaak. En zeker niet rond de veertig.

Het was geen date. Ze was aan het netwerken. Helaas voor haar heb ik geen netwerk. Ik heb drie websites en een virtuele vriendin. Offline ben ik niets.

Volgens haar ben ik vrij simpel. En depressief.

Op het grote scherm kon je naar het EK voetbal kijken. Ik zag flarden van een blonde Poolse. Puur.

We spraken over het stoppen met roken. Ze ging naar de wc. Toen mocht ik naar haar kontje kijken. Ze wil wel kinderen - mits met de juiste man.

Buiten stak Kim een sigaret op. Ik wist niet dat Kim hier kwam. Ik wist niet dat Kim rookte.

Het was niet de intentie liefde te maken. Daarom deed ik alle dingen die je niet op een date doet. Ik zei: Je bent oud geworden. En ik dronk drie bier op elk wijntje dat zij dronk. Als ik sprak kwam er speeksel op tafel.

Was ik maar simpel. Simpele mensen kennen geen depressies. Simpele mensen planten voort.

Unsane @ Winston

Alles wat ik tijdens een concert bedenk, ben ik de volgende dag weer vergeten. Is het niet interessant genoeg om te onthouden?

Winston is een donker, claustrofobisch hol. Achter de bar staat een zwart hemdje in een groene legerbroek. Als ze haar armen strekt om een biertje te tappen kruipt het hemdje omhoog en wordt de opening van haar bilspleet zichtbaar.

Dat onthoud ik dan weer wel. Oorlog zal nooit meer hetzelfde zijn.

Na het optreden hangt Chris Spencer aan de bar. Hij rookt een marlboro light. Hier mag je roken, er hangt zelfs een sigarettenautomaat. Ik ga naast hem staan en roep het hemdje.

"Twee jägermeister," zeg ik, terwijl ik twee vingers opsteek.
"English please," zegt het hemd.
"Two jägermeister."
Ik steek voor de zekerheid weer twee vingers op.

Iedere blowende kut wordt maar achter een bar neergezet. Waarschijnlijk vanwege het niveau van het publiek.

Het hemdje zet de twee gevulde glaasjes neer. Ik geef er één aan Spencer.
"Great gig. Thanks."

Zonder de drank af te rekenen maar mét een nieuwe hoody verlaat ik het pand. Dat was nodig ook want de vorige is versleten. Alles slijt.

Chinese thee is gratis niet meer gratis

Voor de verandering maar weer eens gegeten voor een concert ;-)