Alles wat ik tijdens een concert bedenk, ben ik de volgende dag weer vergeten. Is het niet interessant genoeg om te onthouden?
Winston is een donker, claustrofobisch hol. Achter de bar staat een zwart hemdje in een groene legerbroek. Als ze haar armen strekt om een biertje te tappen kruipt het hemdje omhoog en wordt de opening van haar bilspleet zichtbaar.
Dat onthoud ik dan weer wel. Oorlog zal nooit meer hetzelfde zijn.
Na het optreden hangt Chris Spencer aan de bar. Hij rookt een marlboro light. Hier mag je roken, er hangt zelfs een sigarettenautomaat. Ik ga naast hem staan en roep het hemdje.
"Twee jägermeister," zeg ik, terwijl ik twee vingers opsteek.
"English please," zegt het hemd.
"Two jägermeister."
Ik steek voor de zekerheid weer twee vingers op.
Iedere blowende kut wordt maar achter een bar neergezet. Waarschijnlijk vanwege het niveau van het publiek.
Het hemdje zet de twee gevulde glaasjes neer. Ik geef er één aan Spencer.
"Great gig. Thanks."
Zonder de drank af te rekenen maar mét een nieuwe hoody verlaat ik het pand. Dat was nodig ook want de vorige is versleten. Alles slijt.