In het dagelijkse leven, als we werk daaronder verstaan, ben ik dus een aantal verdiepingen verplaatst. Dit even voor het overzicht. Overzicht is belangrijk, want dan weet je waar je staat. Zonder overzicht zou je kunnen verdwalen, door de bos bomen het niet meer zien zitten en in een ravijn storten. Dat is het allemaal niet waard.
Een collega die twintig verdiepingen en drie salarisschalen hoger zit, plaatste op facebook een foto van het uitzicht vanaf zijn werkplek. Je zag de Watergraafsmeer, Amsterdam-Oost, Zeeburg en Diemen. Wel zo overzichtelijk, maar ik heb het niet zo op hoge salarisschalen. Na jaren ploeteren heb je het eindelijk gemaakt, je hebt een plaats bovenin de toren. Je komt op je werk en je start facebook op. Dan ben je niet vierkant geslaagd maar ronduit mislukt.
Er schijnen vrouwen te zijn die het lekker vinden, zo’n hoge man. Ze trouwen op haar verzoek na gemeenschap in goederen.
De collega en ik hebben weinig contact. Maar zoals gezegd hebben we facebook. Op facebook onderhoud je contact met mensen waarmee je geen contact hebt.
Het is een mooie toren, dat mag ook gezegd, maar wel hoog. Erg hoog. Ik heb het niet zo op hoge torens, niet meer. Vroeger wel, maar nu niet meer. Ik krijg al last van hoogtevrees als ik naar filmpjes kijk van grote hoogtes, laat staan dat ik in werkelijkheid mijn sluitspier onder controle houd.
Youtube staat vol met filmpjes die zijn geschoten vanaf grote hoogte. Waaghalzen beklimmen bouwkranen en televisietorens, ze lopen langs bergrichels of kruipen zonder touwen langs een stuwdam omhoog. Vroeger steeg ik ook tot grote hoogte, maar dat was vroeger. Het verschil tussen de kindertijd en de volwassenheid is dat kinderen geen vroeger hebben.
Janine schijnt bij het klimmen haar nieuwe vriend te hebben ontmoet. Klimmen is een manier om je vertrouwen in de mensen terug te krijgen, bijvoorbeeld nadat je bent bedrogen, mishandeld of gewoon voor slet bent uitgemaakt. Terwijl je klimt ben je gezekerd en iemand die beneden staat is je zekering. Daarop moet je vertrouwen en na het klimmen ben je dan genezen. Janine zit ook op facebook maar ik heb geen contact met Janine.
Om mezelf te laten lijden kijk ik naar de filmpjes die zijn geschoten vanaf grote hoogte. Tintelingen doortrekken mijn benen, mijn buik trekt samen en ik wil wegkijken. Maar ik kijk niet weg, ik kijk recht vooruit. Zelfs veilig achter het bureau, met beide voeten op de grond, begint het in mijn hoofd te draaien en het voelt alsof ik geen benen meer heb. Ik vind het onbegrijpelijk maar tegelijkertijd ook fascinerend. Plaatjes kijken, meer is het niet, en dan zo'n reactie kunnen oproepen. Solistische sadomasochistische spelletjes voor als vrouwen en kaarsen niet voorradig zijn.
Je verwacht dat hoogtevrees verdwijnt naarmate je ouder wordt, of op haar minst afzwakt. Je kweekt tenslotte eelt en je verwerft een hoger beleggings- en incasseringsvermogen. Jammer, maar helaas. In de praktijk verhevigen de angsten naarmate de leeftijd vordert. Het afstompen en afvlakken, de clichématige en gevoelsmatige ontwikkeling van de tekortkomingen, het is allemaal juist precies anders.
Hoogtevrees is geen ziekte, het is een begoocheling, je gaat er dan ook niet mee naar de dokter. Begoocheling is niet erg, driekwart van de wereld gelooft in geesten en loopt verdwaasd in het rond. Zo zei ik bijvoorbeeld tegen Janine dat ze een slet was. Ze twijfelde tussen schreeuwen en slaan. Toen heb ik maar een knoop voor haar doorgehakt. Er is bij hoogtevrees maar één echt probleem.
Als je de top eenmaal hebt bereikt, dan is er maar één weg over.