Bij Dirk zag ik Karel staan. Ze stond met haar fiets aan de hand. De fiets had voor- én achterop een kinderzitje.
"Twee Kareltjes?" vroeg ik aan het achterhoofd.
Karel draaide zich om.
"Hééé!" deed Karel.
Altijd hoor ik hééé als ik een oude bekende tegenkom. Ik zeg nooit hééé. Ik noem iemand bij zijn of haar naam. Omdat ik zijn of haar naam weet. Blijkbaar weten ze mijn naam niet meer. Dat is niet erg. Het is pas erg als je je eigen naam niet meer weet.
"Hallo Karel," zei ik. Ik wilde Karel zoenen maar dat had ik tien jaar geleden moeten doen.
Karel was stoer en vrouw en zocht toenadering. De ex van Karel was een vaste klant van mij. Dan blijf je ervan af. Niet lang daarna ging Karel met een andere barkeeper. Te laat kom ik erachter wat loyaliteit is en wat niet.
"Je ziet er goed uit," zei ik daarom maar.
Ze zag er echt goed uit. Nog steeds stoer en - bewezen - vrouw. En nog steeds dezelfde eyeliner rond haar ogen.
"Dank je," zei Karel, en ze keek naar de grond.
Daarmee was alles wel gezegd.