Een strakke spijkerbroek met een leren jasje maakt nog geen rock ’n roll. Zeker niet als een sjaal volleerd gestyleerd rond de nek is gedrapeerd en de haren erboven reclametechnisch verantwoord een plekje op de schouders hebben gekregen.
De spijkerbroek is nieuw en ook het jasje is nieuw. Dat zie je aan alle kanten. We krijgen dan ook alle kanten te zien - nieuwe kleding moet je laten zien. Ze bekijkt zichzelf in de spiegeling van het raam - haar heupen en rondingen, de overdaad en het gebrek daaraan. Twintig graden Celsius is normaal in de herfst.
Als laatste binnenkomen en als eerste weggaan is ook normaal. De lunch is extern en duurt van twaalf tot twee en dat is ook normaal. Ze komt niet om te werken, ze gaat naar haar werkgever om te flaneren, om de mobiele telefoons op te laden, om de Starbucks coffee te drinken die ze op het station heeft gekocht en om de yoghurt op te eten die ze thuis in een plastic bak met vers fruit heeft vermengd. Ik vul de jaarlijkse enquête in die medewerkerstevredenheid peilt. Ik ben iets minder positief gestemd dan vorig jaar. Vorig jaar was een dieptepunt.
Ze stopt oordopjes die zijn verbonden met één van de mobiele telefoons in haar oren. Ze bekijkt haar gezicht in de spiegeling van de mobiele telefoon. Ze doet haar kin een stukje naar beneden, waardoor ze de puntjes op haar voorhoofd ziet. Ze houdt de kin omhoog, zodat ze de inhoud van haar neusgaten ziet. Het hoofd helt over naar links en het hoofd helt over naar rechts. En dit alles zonder dat beide ogen het spiegelend scherm verlaten. Ongegeneerd. En als ze jou betrapt terwijl je ernaar kijkt krijg je een blik toegeworpen die zegt dat jij degene bent die zich moet schamen. Shame is the shadow of love, zegt Polly Jean.
Ik begrijp het wel. De mens is ijdel. Dat wordt er van kinds af in geramd. Wat ben je al groot, wat ben je mooi. En wat heb je mooi haar. Draai eens een rondje, laat je nieuwe jurkje maar zien. Buiten bereik van het ouderlijk oog wordt de pirouette voor de spiegel herhaalt. IJdelheid wordt onzekerheid als bevestiging ontbreekt, waarna het accent op uiterlijk vertoon vergroot en een negatieve spiraal ontwaakt waaraan de spiegel en anorexia hun bestaansrecht ontlenen. Een vinger in je keel stoppen is als masturberen. Je speelt met jezelf.
Nieuwe kleding is opwindend, natuurlijk laat je je nieuwe kleding zien. Om te laten zien dat je originaliteit mist. Om te laten zien dat je persoonlijkheid mist. Om te laten zien dat je geen smaak hebt. Je bent nog altijd het meisje dat graag met poppen speelt. Door het afsluiten van je gehoor sluit je je af van de wereld. Natuurlijk sluit je je af van de wereld. Ouder en niets wijzer ben je zelf die pop geworden - nooit geleerd om met iemand anders te spelen.
Iemand moet lachen. Ik weet niet waarom, er is niets om te lachen. Het is lachen naar het woord, het is iemand die hardop haha zegt. Een driekwart legging is praktisch als je driekwart benen hebt. Bij het Lichtjesfeest vieren Hindoes de overwinning van de gelukzaligheid over de onwetendheid. Je kunt een breinaald in het ene oor naar binnen en via het andere oor naar buiten steken zónder de hersens te raken. In een aantal gevallen maakt dat geen verschil.