De wekker gaat om zeven uur ’s morgens. Ik heb vakantie, ik hoef niet te werken, ik hoef helemaal niets, toch sta ik vroeg op. Om negen uur heb ik een afspraak met een meisje dat de woningbouwvereniging vertegenwoordigt. Ze heeft mijn handtekening nodig en als 70% van de bewoners zijn handtekening heeft gezet dan gaat de woningbouwvereniging allemaal dingen in de woningen veranderen.
Vreemd dat ze daar een handtekeningenactie voor nodig hebben. Zij zijn de eigenaar, ze bepalen wat er gebeurt.
- U krijgt een nieuwe wc-pot.
- Maar ik wil helemaal geen nieuwe wc-pot.
Ik lig nooit dwars bij veranderingen vanuit de woningbouwvereniging, alleen bij de jaarlijkse huurverhoging, dan wil ik nog weleens in de pen kruipen.
Om half negen gaat de telefoon. Ik sta me te scheren, immers ik heb een afspraak met een meisje, al is het niet zo’n type afspraak, ik wil niet als onverzorgd geregistreerd worden. De telefoon gaat zeven keer over, dan is het stil. Na het scheren bekijk ik het scherm van de telefoon, een onbekend nummer. Niets gemist.
Om negen uur ben ik op de afgesproken tijd op de afgesproken plaats. Ik kom nooit te laat op afspraken. Het meisje is er niet, of nog niet. Ik ben het gewend, meisjes komen altijd later als ik met ze afspreek. Ik wacht buiten, het is niet koud. In september is het nooit koud, september is een goede maand qua temperatuur. Om tien over negen vind ik het mooi geweest en ik ga terug naar huis. Ik zoek het telefoonnummer van het meisje op en bel haar. Volgens mij hadden wij om negen uur een afspraak.
'Ja klopt, ik ben wat later. Ik stond in de file. Mijn collega heeft geprobeerd je vanochtend te bellen.'
Twee minuten later ben ik in de modelwoning, het meisje is het model, de woning is aangepast volgens alle beoogde veranderingen. Het meisje laat me een voor een alle aanpassingen zien en geeft een mondelinge toelichting die ze hoogstwaarschijnlijk al tientallen keren heeft gegeven. Tien keer of meer per dag dezelfde riedel afsteken, ik benijd haar niet. Ik vind het allemaal prima, zoals gezegd ga ik niet dwarsliggen. Een half uur later zet ik mijn handtekening.
'We hebben nog niet genoeg handtekeningen.'
Mensen komen niet opdagen op de afspraak, kunnen de correspondentie van de woningbouwvereniging niet lezen, spreken geen Nederlands. Ze vertelt dat in een andere flat iedereen heeft getekend, dat daar de populatie anders is. Joh.
De bejaarden in mijn flat die tijdens en na corona zijn afgevoerd zijn vervangen door niet-Nederlands sprekende noodgevallen, standaard voorzien van krijsend nageslacht en een mediterraan kleurtje. Dat is geen vooroordeel, ik zie en registreer, zoals ik ook het toegenomen afval en de etensresten in de trappenhuizen registreer en de fatbikes, het speelgoed, de schoenen en de vuilniszakken op de galerij. Maar daar kan de woningbouwvereniging niets aan veranderen. Pas als er ratten zijn, dan komt de gemeentereiniging.
Ik laat het logisch vervolg onuitgesproken en dank het meisje voor de rondleiding en wens haar verder een fijne dag. Kleine moeite, groot plezier. Twee minuten later ben ik weer thuis. Wat te doen? Ik heb vakantie, ik hoef niet te werken, ik hoef helemaal niets. Misschien even een bezem over de galerij heen halen.