Overal wordt gepraat. Heb je een leuke vakantie gehad of ga je nog op vakantie?
De collega’s van Bernadette zijn vroeg vandaag, Bernadette is er zelf niet bij. Ze zitten aan het begin van de zaal, niet in het gebruikelijke derde kwartier. Gisteren droeg ze een fleurige, overwegend rode jurk. Toen begreep ik waarom ik altijd heb gedacht dat ze Japans was. Het is niet haar huidskleur of stijl gitzwarte haar, het is haar houding. Statig, met een kaarsrechte rug, het uitdrukkingsloze gelaat erboven, niet overdreven netjes of overdressed, wel tot in de puntjes verzorgd. Als haar gezicht draait naar een gesprekspartner dan draait haar lichaam mee. Ik moet aan Julie denken, zij heeft ook een geforceerd rechte rug - al denk ik niet dat Bernadette kalfslederen korsetten draagt.
Overal wordt geklaagd. Het was slecht weer of het wordt slecht weer.
Ik schuif aan bij een stel dat is uitgegeten, in zoverre, de borden zijn leeg, wat de verwachting wekt dat ze snel zullen vertrekken. Verwachtingspatronen, altijd lastig. Echtscheidingsproblematiek dwarrelt mijn kant op. Wat ooit een man was vertelt hoe kapot hij is als hij de kinderen weer heeft afgezet bij zijn ex. Hij kan daarna niets anders doen dan op de bank liggen en huilen. Hij heeft een levensgrote foto van zijn kinderen ingelijst en tegen de muur gezet, midden in de woonkamer. Hij laat de foto gelukkig niet zien. Als mensen over foto’s beginnen dan is het de bedoeling dat je kijkt en luistert. Dit zijn levens waarnaar ik niet wil kijken, dit zijn levens die ik wil vertrappen. Zelfbeklag gepersonifieerd in een vale polo en een gekreukte zomerbroek. Je bent niets dus je gaat trouwen. Je bent nog steeds niets dus je neemt een kind. Je bent nog steeds niets dus je neemt nog een kind. Je bent nog steeds niets dus je vrouw wil scheiden. Je bent niets dus je stemt toe. Conclusie: Je was niets en je bent niets geworden. Wat is het verschil? Je hebt niets verloren. Bekijk het van de positieve kant: kinderen moeten geen loser als voorbeeld. De zelfbewuste moeder zet ze sterker in de maatschappij dan jij met je milieuvervuilende verzameling drukinkt aan de muur. Misschien is dat de oplossing voor jou: tegen de muur zetten. De collega waartegen hij denkt te praten blijkt ook een ex te hebben. Ze waren gelukkig nog niet aan kinderen begonnen. Ze waren gelukkig getrouwd.
Overal gaat het over geld. Het was te duur of ze zijn goed belazerd.
Jacqueline zit buiten op één van de houten banken. Ze rookt een sigaret. Het huwelijk heeft haar goed gedaan, ze is weer gaan roken. Zuivere wiskunde: stoppen met roken + trouwen = kinderen krijgen. Logica, altijd lastig. Ik zit aan de andere kant van het pad en word omringd door medecursisten. Ik heb alle lessen gevolgd en ken iedereen, Jacqueline hield het na drie lessen voor gezien. Een juist besluit, voor de eerste module haalde ze een tien. Bij de eerste module zat ik één keer achterin de zaal. Na de les kon ik geen sheet reproduceren, wel wist ik precies te vertellen wat iedereen voor kleding aanhad en hoe vaak de meisjes het scherm van hun mobiele telefoon hadden bekeken. Jacqueline droeg lichtbruine laarzen van Sacha, grof en stoer, de carrièrekut droeg zwarte laarzen met een platte hak, het meisje met de kuiltjes in haar wang droeg zware motorlaarzen die waren vastgezet met riempjes, het meisje naast haar was de enige die een rok droeg, van onder opgevuld door roodbruine kniehoge laarzen met een ronde neus. Het was een goede laarzenwinter, helaas werk ik daarvoor bij het verkeerde bedrijf. Jacqueline stopt het loshangend haar achter haar oor, haar gezicht wordt zichtbaar en ze schenkt me een stralende lach. Ze integreert niet bij de groep. Voordat ze naar binnen loopt komt ze bij me staan. Ik pak haar hand en draai de trouwring rond tussen mijn vingers. "Dat jij zulke dingen onthoudt." Je onthoudt niet wat belangrijk is, wat je onthoudt is belangrijk.
Overal liggen mobiele telefoons. Sommige gaan af, sommige niet. Het maakt geen verschil.
Het graatje van vijfentwintig dat naast me zit is al anderhalve week ziek. Twee weken Italië en geen seks gehad. Er wordt voor minder zelfmoord gepleegd. Het is mijn openingsvraag aan de bruin verbranden, de rest van de verhalen blijft dan meestal wel achterwege. Als bonus verstuur ik een dag voordat ze terugkomen een aantal grote bestanden. Wie op verhalen trakteert verdient ook zelf een cadeautje. Het gevolg is een onbereikbare mailbox, dan zijn ze meteen een tijdje zoet. Ik help haar met haar houding. We hebben pumps gekocht waar ze thuis op oefent en als ik haar tegenkom in de gang dan trek ik haar schouders naar achter. Vervelend hoor, ziek zijn met dit weer. Ik belde haar vanochtend op, ik kreeg haar voicemail. Waarschijnlijk oefent ze in het wilde weg.
Nergens wordt geleefd. Het is te heet of ze zijn niet heet genoeg.
De zon schijnt en we gaan elkaar bekijken. Ik heb het zelfs op de fiets, gezichten die meedraaien, het testen van de rekkracht van de nek. Mijn fiets loopt nu weer geluidloos en geolied, toen alles rammelde was het nog erger. Als je herrie maakt kijken mensen naar je. Dan ben je al op de helft, nu alleen nog een gesprek beginnen en afmaken. Dan kun je bijvoorbeeld zeggen: "Wat een mooie hond, wat voor ras is het?" Mensen die hun hond uitlaten maken gemakkelijk een praatje. De opening is niet al te ingewikkeld want ze hebben iets gemeenschappelijk. "Het is mijn man," krijg je dan te horen. "Een man houdt vreemden buiten de deur." Vrouwen, altijd lastig. Ik ben op zoek naar een levensgrote poster van Ringo, niet voor aan de muur maar voor op de deur - de deurknop ter hoogte van haar middel bij de uiteinden van de veters van haar korset.
Mij hoor je niet klagen, ik eet het liefst alleen. In verre oorden is alles mogelijk. Vakantie is afleiding van de gedachte waar het werkelijk om gaat.