Winnie zegt: “Ik heb veel vrijgezelle vriendinnen.”
Ze eet friet. Op vrijdag is er friet. Op andere dagen niet.
“Maar ze zijn niet echt … .”
Ze wacht, zoekt het juiste woord.
“… aantrekkelijk.”
Twee uitgeknepen zakjes mayonaise liggen naast het bord.
“Geen Winnies,” concludeer ik.
Ze pakt een zakje mayonaise, ziet dat het leeg is, legt het terug, pakt het
andere zakje mayonaise en legt ook dat onverrichter zake terug.
“Uiterlijk is toch belangrijk,” zegt ze.
“De eerste keer wel.”
Daarom houd ik niet van daten. Het ligt er te dik bovenop. Geen spontaniteit
maar een sollicitatie.
“Eigenlijk zou je elkaar gewoon moeten ontmoeten, op een verjaardag of zo.”
Ze kijkt naar mijn gemillimeterde haar.
"Hoe oud was je ook alweer?"