"Vind je het een leuk meisje?"
Nooit eerder stelde een vrouwelijke teamleider mij deze vraag. En al helemaal niet per mail. Met mannelijke teamleiders bespreek je de borsten, vrouwelijke teamleiders streel je over hun zwangere buik. Bij de koffiecorner doe je informeel, via de mail doe je geheimzinnig.
Valt het zo op? Dat ik praat, überhaupt iets zeg? Ik praat tegen haar zodat ze zich op haar gemak kan voelen, nieuwe medewerkers zijn gespannen, onzeker over de bedrijfscultuur. Wat kan wel en wat mag niet. Ze ziet er goed verzorgd uit. Geen make-up, strakke shirtjes. Wegens plaatsgebrek op haar eigen team is ze vandaag bij ons komen zitten. Ze maakt een geheim van noch haar poriën noch haar vlees. Ik leg mijn pen neer, de berekening schuif ik opzij, even een moment rust, zij ploetert zichzelf door een stapel post. Ik draai mijn stoel een kwartslag en vraag hoe ze heet. Ze kijkt even op en antwoordt, dan buigt ze zich weer over de papierwinkel op haar bureau. Ik vraag waar ze woont.
De oude generatie die is afgekocht en nu geniet van een verkapt prepensioen heeft niet meer de tijd gehad de kennis over te dragen. Busladingen uitzendkrachten wegen niet op tegen dertig jaar trouwe dienst. Niet de industriële revolutie en ook niet de automatiseringsgolf kunnen tornen aan het feit dat er altijd werk is dat door mensen moet worden gedaan. De berekeningen die we maken zal een computer nooit kunnen volgen, om nog maar te zwijgen over de inhoud van de naar binnen gereden bussen. De groep schoolverlaters is misschien sneller met computers, eigenschappen als begrip, kennis en logica zijn ver te zoeken. Wat zouden ze op hun C.V. hebben staan, de behaalde highscores bij het online gamen? Waarschijnlijk praten ze elkaar op die manier in bed, om daar verder te spelen.
We hebben een match. In haar woonplaats weet ik een concertzaaltje waar ik toevallig op internet tegen aan ben gelopen. Ik volgde de tournee van een stelletje Japans ongeregeld en ze blijken daar op te treden, in één of andere jeugdsociëteit. De route er naartoe ligt uitgeprint, klaar voor vertrek. Ik vertel over het bandje en vraag of ze de sociëteit misschien kent. "Ja, ze hebben daar vaak van die soort muziek." Die soort? Ze spreekt het uit alsof het een besmettelijke ziekte is. "Er komen daar allemaal van die langharige figuren in zwarte kleren." Het is dat mijn haar eraf is en ik, sinds de promotie, hier niet meer in zwarte shirts met provocerende teksten erop in de rondte loop. Haar pastelkleurige shirtjes zal je er inderdaad niet snel tegen komen, maar zulke bossen met krullen heb ik er wel degelijk gezien, bij die soort muziek.
Tijdens de lunch schuif ik aan bij de jongens van haar team. Ze bespreken de meisjes van de nieuwe lichting, gedrochten waarmee het werk niet echt gemotiveerder wordt opgepakt. Achter een bar werken lekkere meisjes, in een boekenwinkel werken leuke meisjes en op een kantoor werken lelijke meisjes. Ik noem haar naam en zeg dat zij wel mooi is. De jongen naast me houdt zijn hand ter hoogte van zijn keel, de palm van zijn hand naar beneden gedraaid. "Vanaf hier dan." Gelach alom. Stereotiepe voetbalsupporters, als de tieten maar groot genoeg zijn. Ik heb ze ook zien hangen, daar kan zij niets aan doen, ik trouwens ook niet. Ik vind haar kop juist wel mooi. Grote, donkere, onzekere ogen, het gezicht omringd door een bos zwarte krullen, krullen die halverwege haar rug eindigen. Als het haar nat is en ze kamt het uit dan zou het tot aan haar kont kunnen komen.
Afgestudeerd in een moeilijk woord, iets met onhandelbare kinderen. Ze heeft er het postuur voor, al is het daar verstandiger haar hakken thuis te laten. Niet elke titel garandeert direct een baan in het afstudeergebied. "Het is een soort van maatschappelijk werk en dat is allemaal wegbezuinigd." Logisch dat je hier gehakt en in pantalon naar binnen bent gelopen, iedereen kan dit leren, alleen niet iedereen begrijpt het. Ik begrijp zelf ook af en toe niet wat ik aan het doen ben, ik weet ondertussen wel het - alles onder controle - gezicht te tonen, om te laten zien dat ik juist dat wel begrijp. Zet twee mensen voor een altaar en ze zullen het aangeleerde antwoord geven, de betekenis van wat ze precies zeggen, dat snappen ze zelf ook niet helemaal.
Wat doe je dan gewoonlijk in het weekend - is het logische vervolg. "Sporten." Dit weekend zeker voor het eerst. Die calorieën moeten toch ergens vandaan komen, het verschil tussen aanleg en aangelegd. Onder haar neus zitten zwarte haartjes, problematische bikinilijn. Daarna noemt ze wat namen op waarvan ik denk dat het discotheken zijn. Uit, goed voor u. "Omdat ze er R&B draaien." Yeah. Ik pak mijn pen en draai mijn stoel weer een kwartslag terug. Het samen scheren zit er dus niet in. Het scherm zegt dat ik nieuwe post heb ontvangen.
"Nee, niet leuk." Vanavond maar weer eens een computerspelletje gaan doen.