Niagara (7)

De webcam doet het niet eens, Windows weigert de software in zoverre dat er wordt geadviseerd niet te installeren. Dat doe ik dus wel maar daarna kan de camera niet worden gevonden. Oké, dan niet. Als ik de thee uit de keuken haal springt de keukenlamp. Hij gaat lekker. De kachel is gemaakt, dat dan weer wel. De douchekop werkt ook, nu alleen de lekkage en de kranen nog. De opzichter komt eerst kijken of het vervangen van de kranen voor vergoeding in aanmerking komt, aldus de telefoongeit van de woningverhuur. Geitje, ik wil een nieuwe kraan, of jullie of ikzelf dat ding betalen interesseert me niet. Waarschijnlijk beginnen de meeste anderen die bellen meteen te zeiken over geld. De vier blauwe enveloppen die zijn binnengekomen zijn voor mij de enige zeikers om geld en degene waar ik de grootste hekel aan heb. In februari mag je alvast een voorschot gaan betalen op de verwachte overflow. Ik heb het geld nog niet eens verdiend maar ze willen het wel nu al hebben. Dat mensen soms een bom op overheidsinstanties willen gooien is mij volstrekt duidelijk. Vorig jaar kreeg ik zelfs een herberekening over 2003. Weer een kast opgeruimd, jongens? Vier keer de verjaardag gevierd in vijf dagen. Overkill? Nee. Het was geweldig. Alleen van de laatste avond betwijfel ik de gevolgen, verder alles oké. Bahrein was alweer gevlogen, ik vertelde dat ik jaloers was. Over anderhalve week naar Hassan’s Angels in de Kleine Komedie, dan zullen we het zien. Het fotomodel was lichtelijk misplaatst, na de uitnodiging had ik al spijt van mijn woorden. Misplaatste euforie. Haar moeder blijkt dezelfde gave als Bahrein te hebben. Ik bied mezelf meteen aan maar dan blijkt het niet meer praktiserend te zijn. Jammer, ze zou het toch gaan vragen. Lief meisje dat van meisjes houdt. Bodemloos bier en jutter, ik ben teveel schaamte verloren. De tijd dat ik me netjes gedroeg staat te haaks op het huidige gedrag, ik haat middenwegen. Links of rechts, zwart of wit. Klaar, niets er tussenin. De scheidingen van de werelden is goed bevallen, het beste cadeau was het cadeau van vorig jaar, een ingeloste belofte. Alsof er geen jaar is gepasseerd. Ze zitten naast elkaar, ik er tegenover. Dit beeld, voor een hele avond. Kijk maar naar ons, kijk maar goed, we zijn er voor jou. Er waren geen knoflookolijven, het enig smetje. Bij de koffie rookten we alledrie een sigaar. Ik voorzie een nieuwe verslaving. De polaroids belandden in mijn jaszak, ’s nachts mailde ik ze terug en naar de rest van de wereld. Getuigen, nog meer moet ik er hebben, kijk mee met ons, kijk wat ik heb meegemaakt. Ik woon op de bovenste verdieping, er is een plat dak. Ik zou het er vanaf kunnen schreeuwen. Joy plaatste op mijn verjaardag een nieuwe podcast die ik vanavond beluisterde. Het moet zo zijn. Ik heb hem drie keer achter elkaar beluisterd, overigens nadat ik vanavond eerst Kill Bill 1 & 2 in één keer heb bekeken. Klasse film, hij had nooit in tweeën mogen worden geknipt, het eind te klef, had van mij bloederiger gemogen. Overkill Bill. Kan ik ze teruggeven wanneer we naar Hassan & co gaan. Een fles jenever en een fles jägermeister die ik liever in de fabriek had laten staan. Thuis drink ik geen alcohol. Nog niet dat is. Misschien lekker bij een sigaar. Mooi fotoboek en wat bonnen, het is goed allemaal. Sem junior deed wat ik verwachtte, alleen stonken er ook meiden in die dat juist niet hadden moeten doen. Ik schat mensen te hoog in, merk ik trouwens op de werkvloer ook al. Ik heb er die gemaild en het uitgelegd, een reply: ze slikken alles wat je schrijft. Zelfmoord dan maar, ze zullen zich niet eens realiseren dat je dan niet meer kunt publiceren. De mensen waren dit jaar het cadeau. Time had gelijk met het benoemen van het onbepaalde You tot persoon van het jaar. Typisch dat ik er pas een jaar later gebruik van maak. Het voelt een beetje als de festivaldip waar ik in de zomer altijd in terecht kom en verdrink. Wanneer de alcohol is uitgewerkt en ik weer nuchter ga nadenken zie ik de gaten weer in de juiste proporties. En zoals ik veel eet en veel drink is dit ook veel gat. De logs zullen eind deze maand weer uit mijn vingers stromen, als ik het verleden weer in de tegenwoordige tijd beschrijf en de pijn van de afterparty der gaten zijn hoogtepunt bereikt.