Ze ziet er papperig, opgeblazen uit. Ik zou blij moeten zijn dat ik haar weer zie maar ik ben niet blij - niet in het algemeen en niet dat ik haar zie in het bijzonder.
Haar uiterlijk schept visioenen van een etenstafel gevuld met friet, appelmoes en frikandellen. Na het avondeten wordt de leeggegeten tafel verruild voor de bank. De maaltijd wordt verruild voor pinda's, chips en cola. Het gesprek wordt verruild voor de televisie.
Ik weet dat het een visioen is en dat visioenen niet waar zijn - visioenen zijn waan - maar dat laat niet onverlet waar al die calorieën vandaan zijn gekomen.
Toen ze net was gescheiden deed ze qua lichaamsomvang niet onder voor een Ethiopische bootvluchteling. Met uitzondering van het kroeshaar, de huidskleur en het (gebrek aan) gebit heb ik daar geen moeite mee.
Nu ze alweer geruime tijd samenwoont is ze meer boot dan vluchteling geworden. Uit de Costa Concordia komen ook nog steeds lijken tevoorschijn.