Vorig jaar namen we afscheid van Atchara, Bernadette en Chantal. 2011 is een abc-tje en ik streep er weer drie door op de lijst. Daarom ben ik niet rouwig. Hooguit heeft het leven iets aan kleur ingeboet.
Ze hebben een keuze gemaakt.
Atchara was te mooi om achter de kassa te zitten, Bernadette was te slim om op kantoor te zitten en Chantal was te ziek om niet thuis te zitten.
Voordat Chantal wegging gaf ze mij haar telefoonnummer. Daarbij kwam de belofte te gaan borrelen. We hebben gebeld noch geborreld. En toen ik Chantal wilde toevoegen op feestboek gaf ze niet thuis. Waarschijnlijk was ze niet ziek genoeg.
We namen afscheid van meer mensen het afgelopen jaar - maar dit zijn de belangrijkste. Of tenminste, dat waren ze, want nu ze weg zijn zijn ze niet belangrijk meer.
Er wordt veel waarde toegekend aan zij die ons hebben verlaten. Te veel.
Iemand die je verlaat is van geen waarde, iemand die je verlaat is waardeloos. Zo heeft elk verlies zijn winst.
Er bestaan geen goede of foute keuzes. De wereld bestaat uit eerste keus en tweede keus.