Wijzen is onbeleefd. Het is vrij gemakkelijk scoren door te wijzen op de beperkingen en gebreken van anderen. Ik doe het noodgedwongen. Ze zijn allemaal jonger en slimmer dan ik en ze hebben meer diploma's en ervaring. Dat zou geen probleem hoeven zijn, maar iemand die me wegwijs maakt is van harte welkom. Helaas. Bijna iedereen werkt aan het grote probleem en wie dat niet doet vangt het werk op wat als gevolg daarvan blijft liggen. Daardoor blijf ik ook liggen. Bestanden en systemen schieten over het computerscherm en ik schiet voortdurend mis. Het gevolg is dat ik geen idee heb waarmee ik bezig ben. De afdeling heeft waarschijnlijk ook geen idee waarmee ik bezig ben. Ik moet beter richten.
Vanwege de omvang van het grote probleem krijgen we hulp. Dat is gunstig want dan heb ik iets om naar te wijzen. De eerste is Ines (van Daan). Ines kwam hier eerder voorbij en is naast me komen zitten. Twee jaar geleden was ik op een opendag voor een studie. Daar was Daan ook. Er was sprake van een bevruchtingsprobleem, want dat vertelde Daan toen. Daan zag er erg slecht uit, hij moest zijn verhaal kwijt. Ik herkende dat wel. Het was me direct duidelijk waar de bevruchtingsproblematiek zijn oorsprong had. Ines ziet er vandaag de dag goed uit. Strak in huid en haar en zwanger van de tweede. Als er één schaap over de dam is, dan staat het hek open.
Ines staat redelijk hoog op de ladder. Niet zozeer opleidingstechnisch qua ingelijst diplomamateriaal aan de muur maar wel wat ze daarmee intern carrièretechnisch in aanzien heeft bereikt. Je moet de juiste mensen tegenkomen. En wanneer je de juiste mensen tegenkomt dan moet je de juiste dingen zeggen. De juiste kleding dragen is een pre. Op feestjes en recepties kom ik steevast de verkeerde mensen tegen. Ze zeggen de verkeerde dingen en ze zien er niet goed uit. Als dank zeg ik niets terug. Niets zeggen is nooit vruchtbaar.
Isa helpt ook. Isa is extern van de bovenste verdieping. Omdat externen niet voorin onze systemen komen heb ik weinig informatie. Voor een echte auteur is dat geen probleem, die verzint de ontbrekende informatie zelf. Dingen verzinnen is tenslotte zijn fuck. Zo zou ik kunnen verzinnen dat er een groot probleem is wat ervan de reden is dat hoogopgeleid, vrouw en vruchtbaar ons ondersteunt. Ook zou ik kunnen verzinnen dat er een spreekverbod is ingesteld. En omdat we niet mogen spreken over het grote probleem er een codenaam is bedacht, zodat we die codenaam kunnen gebruiken, elke keer dat er intern over het grote probleem wordt gepraat.
Nadat Isa haar miskraam had gehad, maakte ze het uit met de vader van het ongeboren kind. Je moet toch iemand de schuld geven? Hoogopgeleid steekt niet graag de hand in eigen boezem. Daarna maakte ze een wereldreis die haar tot in Zuid-Amerika bracht. De wereld is groter dan Zuid-Amerika maar niet voor een jonge vrouw met een gebroken placenta. Dansen en ziektes oplopen met een tropische verrassing is een goede remedie tegen geestelijk en lichamelijk leed. Voorzien van verhoogde immuniteit keerde Isa terug naar het land van herkomst, en ze maakte toen toch maar haar studie af. Alleen de scriptie, uitgesteld vanwege het dode leven, moest nog. Daarna ging ze als een bezetene aan het werk, als gedetacheerde. Psychologisch een niet al te ingewikkeld verhaal. En een carrière is toch ook een soort van gezin? Het is hard werken en na verloop van tijd vraag je jezelf af waar je het eigenlijk allemaal voor doet.
Het derde poesje dat uit haar normale werkzaamheden vandaan is gehaald om codenaam te ondersteunen, is Kip. Kip stond ooit in het studiemagazine. Toen heb ik Kip door google gehaald. Ik werd geen steek wijzer. Kip is functienaamtechnisch het hoogst van de drie. Verder is ze het blondst, het kontst en het zwangerst. Ze is bijvoorbeeld zwangerder dan Ines. Kip heeft een mooie voetbal op haar buik. Uit lichaamstaal, taalgebruik en gebruik van autoriteit af te leiden, is Kip leading. Hoogopgeleid gaat vaak samen met dominantie. Het lager personeel doet niets uit zichzelf, dat moet worden aangewezen, aangelijnd en aangestuurd. Hoogopgeleid betekent dat je de mindere mens leert plaatsen.
De hindoe die mij wegwijs moet maken, wijst mijn plaats. Maar plaats is geen weg. Plaats is statisch, weg is dynamisch. De stuurloze medewerker wordt balorig, heeft te veel tijd. Als je te veel tijd hebt ga je nadenken. Waar eindigt verveling en waar begint desinteresse? Als je nadenkt slaat de twijfel toe. Zit ik hier wel goed? Minder papieren misschien, wel meer eelt. De mens leert meer door ondervinding dan uit boeken. Ik sta op en mik. Twee stoten onder de gordel. Ines moet lachen.
"Wat zegt hij?" vraagt de hindoe.
Ik ben derde persoon enkelvoud. Stuurloos misschien, maar aan mijn richtingsgevoel mankeert niets. Een schijnwereld is ook een wereld, zoals een luxeprobleem ook een probleem is. Ines houdt wijselijk haar mond. Ze lacht niet meer.
Is het een beginnend buikje of is het juist een aflopend geval? De eerste maanden zijn verwarrend. Misschien is Ines helemaal niet zwanger van de tweede, en duurt het wegwerken van het overtollig zwangerschapsvet net zolang als het haar duurde om zwanger te worden. Mocht dat het geval zijn dan is dat knap lullig. Ik vraag er niet naar – ernaast zitten is nog veel lulliger. En als je ernaast zit kun je ook niet zwanger worden. Van mening veranderen betekent niet dat je met alle tropische winden meewaait. Van mening veranderen betekent dat je openstaat voor nieuwe zienswijzen. Zienswijze bevat het woord wijze. Kwamen de drie wijzen niet uit het oosten? En ligt Azië niet in het oosten? Ik bedoel maar. Wijzen is niet onbeleefd maar slechts het onderkennen van een minderwaardigheid.