Daarom zag ik haar niet zitten, ik miste haar al. Dag blonde krullen, hallo roodbruine herfstspoeling.
Rondjes koffie halen, niet vanwege de koffie, wel vanwege de blik op haar bureau, op de vulling van de bijbehorende stoel. Ik vond de stoel vandaag niet zo leuk, herfstkleuren zijn voor de wereld, niet voor op het hoofd. De rest van het lichaam gaat eveneens schuil onder nieuwe aankopen en alwéér een ander paar laarzen. Ze heeft de caissière definitief verslagen. Qua schoeisel dan, het hoofdje van kassa vijf, tegenwoordig kassa één, staat onaantastbaar bovenaan de ranglijst der onwetende obsessies.
Ze is vier jaar jonger, goede partij. Het duurde even voor ik er achter was, externen staan niet in de systemen. Na de zoveelste ijzige stilte in een reeks rookontmoetingen zei ze iets, het ging over mijn schoenen - voor al uw bruiloften en partijen. Ik zei maar niets over mijn fetisj. Haar sigaret was eerder op dan die van mij en ze liep weg uit het haperende gesprek. Toen vroeg ik haar naam. Ze antwoordde, mijn blik vroeg details. Ze spelde haar naam, ze vermeed de logische wedervraag.
De eerste hit op google was raak, lang leve de digenitale generatie. Hyves is een trage, slecht gebouwde kutsite maar als informatiebron onweerstaanbaar, zeker de fotoalbums. Clara is een maand lang mijn desktop geweest, altijd goed voor een stevige roddel. Ik heb netjes gevraagd of ik de foto mocht gebruiken, een verzameling hilarische smiley’s was haar antwoord.
Drie stuks die alles zeggen. Eentje met een vriendin, eentje met een glas rosé op Oerol en één met een paard. Vrijgezel dus, Oerol is een festival voor droogstaande cultuurminnende singles van dertig plus. Alweer ééntje met een paard, vandaar die fietstassen. Thuis geen controle maar wel de baas in het hooi. Prachtige kop, goede kont, ik knap af op haar ongehakt schoeisel. Een paard mag je eerst keuren, goed gebit - met tandenstokers prik je dwars door drooggeilers heen. Zou ze soms ook geen kinderen kunnen krijgen? Mannetje met lui zaad en de deur gewezen? Geen kinderzitje, het oude brood gaat niet naar de eendjes. Oud brood als haver, rosé als water, een vrouw is een oud meisje. Meisjes van acht jaar oud hebben een poster van een paard boven hun bed, volwassen vrouwen willen een paard tussen hun benen. Zouden het die grote bruine ogen zijn?
"Stoer," zeg ik. Ze raakt het haar aan, voelt zich ongemakkelijk, de sigaret trilt tussen haar vingers. Niet mooi, maar dat zeg ik niet. Ik heb de illusie dat wanneer ik zelf minder lieg er dan ook minder tegen me gelogen zal worden. Misschien heeft ze binnenkort een dressuurwedstrijd - verkapte manegedating. Ze heeft relatief kleine maar goed blauwe ogen en een paar handen die binnen tien minuten een emmer met aardappels kunnen schillen. Een boerinnetje in de consultancy.
Paarden zijn groepsdieren en onevenhoevig. Per poot hebben ze een oneven aantal tenen waarvan de middelste is uitgegroeid tot hoef. Eén keer per jaar naar de hakkenbar en ze paradeert weer uitdagend verder. Misschien moet je toch ook iets aan je handen laten doen, anders heb ik huis wel een passende set handschoenen voor je. Neem je verder je eigen spulletjes mee?
Ik leg mijn boodschappen op de lopende band van kassa één en fantaseer over de fatale overval, een overval waarbij de gemaskerde geweldenaar het pistool tegen haar slaap aan zet, ik haar vervolgens met een snoekduik over de lopende band met boodschappen van kassa één bevrijd van haar belager en in de daaropvolgende worsteling met het gemaskerde hoofd het leven laat. Famous when you’re dead. Twintig jaar geleden werkte ik hier zelf, ’s avonds vakken vullen, na sluitingstijd. Tegenwoordig gebeurt dat gedurende openingstijd, één van de vakkenvullers is haar vriendje. Ik kijk niet alleen naar meisjes, ik kijk naar sociale verbanden.
Daarom zie ik haar niet zitten.