De katalysator liep naar mijn bureau en begon een gesprek, zij stond bij een externe te praten. Ze droeg dezelfde zwart-witte kleding als gisteren.
Gisteren.
Met een dossier liep ik naar de vijfde, daar zit hun project, ik werk zelf op de derde. Een spoedje, een klus voor haar. In een vorig leven zou ik het niet hebben gedurfd, zou ik haar nooit meer onder ogen durven komen. Ik ben niet veranderd, daarentegen heb ik wél geleerd – ik heb mijn gedrag veranderd, over gedrag heb je zelf actieve controle. Daarbij komt dat ik mijn gezicht toch al heb verloren, er is niets meer te verliezen. Of dreef de spanning van de mogelijkheid om ook nog eens live voor het oog van de camera’s afgemaakt te worden me naar boven?
Je bent masochist of je bent het niet.
Ze had haar lenzen in, ze zag er moe uit. Door het samenknijpen van haar ogen kon ik niet eens zien of ze me aankeek. Ik zei wat ik van haar wilde, ze zei dat ze het zou doen. Een ongebruikelijke doch gepaste stilte volgde. Een derde wiel bij het raam lonkte, ik liep erheen en we koetjes en kalfden over de studie en over de tentamens. Ze hield – onaanwijsbaar wijselijk – haar mond. De gebruikelijke groet bleef ongebruikt in de lucht hangen.
We hebben meer gemeen dan ze vermoedt.
De katalysator is lang aan het woord, de externe en het zwart-witte truitje lopen onze kant op. De mond boven het zwart-witte truitje gaat open. "Ga je mee lunchen?" In de zaal blijven aan tafel twee stoelen naast elkaar vrij wanneer de anderen eenmaal zijn gaan zitten.