Jacqueline trekt het truitje strak. Er zijn geen sporen van babyresten. Ze schuift iets opzij want ik sta te dichtbij.
"Hé," zegt Jacqueline.
Strakke riemen, gebruikt om de veroordeelde te fixeren, kunnen de circulatie belemmeren en hiermee voorkomen dat het narcosemiddel de hersenen bereikt.
Het is een mooie winterse dag. De zon schijnt volop, er staat hoegenaamd geen wind. Alleen de temperatuur indiceert dat je in Nederland bent. Mijn ballen liggen op tafel.
"Goed zo," zegt de trainee.
"Dat was in 2008," zegt Jacqueline.
De stem van Jacqueline is niet meer hees. Misschien is ze gestopt met roken - vanwege het kindje. Misschien is ze gestopt met volleybal - vanwege het kindje. Geen volleybal, geen biertjes drinken.
"Misschien wil ik later wel naar Amsterdam," zegt Jacqueline.
In 2008 lachten de mensen en lachte het leven. Er was tijd. Er waren kroegen. Er was rook en er was drank. Er waren roze wolken zonder confrontaties met obligaat dagelijks leven. En er was werk. Bevalt het je niet? Voor jou tien andere werkgevers.
Jacqueline rookte Marlboro light. Later bietste ze mijn Camels. Bijna alle meisjes rookten Marlboro light. Logisch, de Volkswagen Golf is de meest gestolen auto want het is de meest verkochte auto. Stoppen met kopen is niet gelijk aan stoppen met roken.
Op het pakje sigaretten staat: ‘Rokers sterven jonger’. Jonger dan wie? Jonger dan Noord-Koreanen? Jonger dan vluchtelingen uit Syrië? Jonger dan voedselbankiers? Waarom is alle informatie halfbakken? Hoe moeilijk is het om duidelijk te zijn?
Jacqueline ging naar de Caribbean. Er was tenslotte werk genoeg. Ze kwam terug. Een dikke buik is duidelijk. Bevallen doe je beter in Nederland.
Bij executie door ophanging breekt de nek. Tevens wordt het ruggenmerg onderbroken waardoor onmiddellijk een verlamming van het gehele lichaam - inclusief de ademhalingsspieren - optreedt.
Jacqueline lachte ook. Dat weet ik omdat ik het heb opgeschreven.
"En?" vraagt de trainee.
Ik berg mijn ballen weer op. Ik mag een kop koffie komen drinken - een empathische manier om nee te zeggen. Resultaten uit het verleden bieden geen garanties voor het heden. De afgewezen eenling wordt een verongelijkte kluizenaar.
Een nieuwe winter, hetzelfde geluid. Hoe moeilijk is het om mijn naam te zeggen?
Hij die, getuige van het ogenblikkelijk levensgevaar waarin een ander verkeert, nalaat deze die hulp te verlenen of te verschaffen die hij hem, zonder gevaar voor zichzelf of anderen redelijkerwijs te kunnen duchten, verlenen of verschaffen kan, wordt, indien de dood van de hulpbehoevende volgt, gestraft.
Iedereen moet dood.
Gelukkig gaat iedereen dood.
13 December 2013
29 November 2013
Kiem
Je gulp staat open, iedereen lacht je toe en niemand zegt iets.
Ik vind het maar een stelletje idioten. Misschien vinden ze mij ook wel een idioot. Zo kijken ze naar me. Wie heeft die idioot hier binnengelaten, met zijn gulp die openstaat?
Ze beschikken over informatie waarover ik zelf geen beschikking heb. Zó kijken ze, met díe blik. Je veter is los, ze zien dat, maar ze zeggen niets. Ze wachten totdat je erover struikelt. Dan is er weer iets om te lachen.
"Zelfs hij snapt dat."
Hij wordt aangewezen. Die hij ben ik. Ik ben derde persoon enkelvoud.
Op een speciale webshop kan het personeel tegen gunstige condities een smartphone aanschaffen. Gunstige condities. Doekoe, denk je dan.
De getoonde prijzen op de speciale webshop zijn exclusief bijkomende kosten. Tel je die kosten erbij op dan zijn de condities minder gunstig dan de lingerie van Doetsen Kroes in het bijgeleverd filmpje doet vermoeden.
Ze denken zeker dat ik gek ben.
Toen ik nog dronk weet ik mijn paranoia aan de drank. Ik heb in tijden niet gedronken. De drank versterkt de paranoia misschien, maar om iets te kunnen versterken moet het substantieel aanwezig zijn.
Ik vind het maar een stelletje idioten. Misschien vinden ze mij ook wel een idioot. Zo kijken ze naar me. Wie heeft die idioot hier binnengelaten, met zijn gulp die openstaat?
Ze beschikken over informatie waarover ik zelf geen beschikking heb. Zó kijken ze, met díe blik. Je veter is los, ze zien dat, maar ze zeggen niets. Ze wachten totdat je erover struikelt. Dan is er weer iets om te lachen.
"Zelfs hij snapt dat."
Hij wordt aangewezen. Die hij ben ik. Ik ben derde persoon enkelvoud.
Op een speciale webshop kan het personeel tegen gunstige condities een smartphone aanschaffen. Gunstige condities. Doekoe, denk je dan.
De getoonde prijzen op de speciale webshop zijn exclusief bijkomende kosten. Tel je die kosten erbij op dan zijn de condities minder gunstig dan de lingerie van Doetsen Kroes in het bijgeleverd filmpje doet vermoeden.
Ze denken zeker dat ik gek ben.
Toen ik nog dronk weet ik mijn paranoia aan de drank. Ik heb in tijden niet gedronken. De drank versterkt de paranoia misschien, maar om iets te kunnen versterken moet het substantieel aanwezig zijn.
22 November 2013
Chi Boem
Het pak yoghurt gaat terug naar waar ze vandaan kwam. Op haar oude afdeling 'was toevallig een vacature'.
"Ze heeft meer ballen dan jij," zegt de trainee, "zij gaat gewoon terug."
Daar heeft ze een punt.
De trainee heeft ook ballen. Grote ballen. De trainee is de enige die oprecht geïnteresseerd vraagt naar mijn doen en verlaten.
We lunchen samen. De rest van de collega’s heeft het te druk met belangrijk om tijd te besteden aan zoiets banaals als eten. Ik heb ook belangrijk maar ik wacht op te laat. De jaarlijkse beoordeling komt eraan. Je moet ze munitie geven, anders gaan ze uit zichzelf schieten.
Verderop zit Janine. Terwijl de trainee praat kijk ik naar Janine. Ik hou niet van grote ballen.
Kamerplant was uitgenodigd op de bruiloft van Janine. Ze liet een foto van de tweede mooiste dag van het leven van Janine zien.
"Sorry dat ik het zeg maar het is écht een leuke vent," zei ze daarover.
Geen wereldschokkend logmateriaal maar zo is de cirkel rond en kan ik mijn aandacht op andere zaken richten. Werk schept voorwaardelijke verbanden. Verslavingen zijn onvoorwaardelijk.
"Ze heeft meer ballen dan jij," zegt de trainee, "zij gaat gewoon terug."
Daar heeft ze een punt.
De trainee heeft ook ballen. Grote ballen. De trainee is de enige die oprecht geïnteresseerd vraagt naar mijn doen en verlaten.
We lunchen samen. De rest van de collega’s heeft het te druk met belangrijk om tijd te besteden aan zoiets banaals als eten. Ik heb ook belangrijk maar ik wacht op te laat. De jaarlijkse beoordeling komt eraan. Je moet ze munitie geven, anders gaan ze uit zichzelf schieten.
Verderop zit Janine. Terwijl de trainee praat kijk ik naar Janine. Ik hou niet van grote ballen.
Kamerplant was uitgenodigd op de bruiloft van Janine. Ze liet een foto van de tweede mooiste dag van het leven van Janine zien.
"Sorry dat ik het zeg maar het is écht een leuke vent," zei ze daarover.
Geen wereldschokkend logmateriaal maar zo is de cirkel rond en kan ik mijn aandacht op andere zaken richten. Werk schept voorwaardelijke verbanden. Verslavingen zijn onvoorwaardelijk.
28 October 2013
Palliatieve sedatie
Er waait wind en het KMNI adviseert binnen te blijven als je niet echt naar buiten hoeft. Het is een advies uit de categorie draai de gaskraan dicht als je met vakantie gaat. Je moet áltijd binnen blijven als je niet echt naar buiten hoeft. En plak de kieren bij ramen en deuren af als je de gaskraan opendraait.
Een deel van het personeel gaat tijdens de lunch naar buiten en wandelt een rondje om het bedrijfsgebouw. Het andere deel van het personeel sluit achteraan in de rij voor het moderne want van uitbestede catering voorziene bedrijfsrestaurant. Je kunt het te dure voedsel van het van uitbestede catering voorziene bedrijfsrestaurant mijden door thuis klaargemaakte boterhammen mee te nemen en op te eten of je eet niet en gaat tijdens de lunch buiten een stukje wandelen.
Omdat het KNMI zegt dat er wind waait sluit het deel van het personeel dat tijdens de lunch naar buiten gaat om een rondje om het bedrijfsgebouw te wandelen achteraan in de rij voor het van uitbestede catering voorziene bedrijfsrestaurant. Waar dien je een klacht in over de klachtenprocedure?
Op de Herengracht waait een boom om en valt bovenop een voorbijganger. Na tevergeefs reanimatiewerk overlijdt de voorbijganger, een Duitse toerist. Een duidelijk geval van dood door schuld. De boom krijgt de doodstraf, het vonnis wijst executoir de brandstapel aan. Geen grappen over Duitsers en gas. Nederlanders wijzen graag een schuldige aan. Naming and shaming - wijzen, duiden en hangen - raakt ingeburgerd. Dat zouden meer mensen moeten doen - raken en inburgeren.
Het pak yoghurt gaat niet flaneren rond het bedrijfsgebouw. Het waait en het aura dat haar werkzaamheden camoufleert zou kunnen wegwaaien. Ze doet de oordopjes uit die haar intelligentie vrijwaren van verbale indrukken van minderwaardig kaliber en vraagt of ze mag aansluiten. Dat mag. Niemand wil worden buitengesloten en al helemaal niet met deze wind.
Op de Ceintuurbaan waait een boom om en valt op een auto. In de auto zit een man. Eerst is de man dood. Later blijkt de man toch niet dood. Dat levert een verrassing op voor zijn vrouw als hij thuiskomt. De kans dat je als mens onder een boom terechtkomt bij een storm is verwaarloosbaar klein. De kans dat een boom bij een storm op een auto valt is vele malen groter. De mens is intelligenter dan een auto, ondanks alle elektronica die erin zit verwerkt. Als een boom bij een storm op een auto valt waarin op dat moment iemand aanwezig is dan slaat de boom twee vliegen in één klap. Dat is efficiënt gebruik van de beschikbare middelen, zoals je bijvoorbeeld door samen te douchen gas bespaart.
Het pak yoghurt gaat tegenover me zitten. Van op afstand gezien lijkt het nog wat maar slechts gescheiden door de breedte van de moderne bedrijfskantinetafel - in combinazi met de bijpassende bank en stoelen zodanig ontwikkelt dat de kantoormedewerker niet te lang blijft zitten - valt op dat ze met name bij het uitdelen van de borsten en de schouders niet vooraan heeft gestaan. Gelukkig zijn haar heupen tijdens deze culinaire samenkomst niet zichtbaar. Dat is een pré, om ook maar eens iets positiefs te zeggen want verder zegt ze niet veel. Ze heeft er zichtbaar moeite mee.
Met uitzondering van wat materiële schade is er verder weinig aan de hand. Een storm in Azië of in Amerika veegt minstens een volledig dorp of stad van de kaart. Wij moeten genoegen nemen met een stilleven van het openbaar vervoer en de website van AT5 die plat ligt, om in het jargon te blijven. Eigenlijk is het gewoon zielig. Smeer een kwak schoensmeer op je gezicht en je bent een racist. Een zielig land met kleinzielige mensen. Politiek correcte draaikonten zijn gevaarlijker dan mensen die een traditioneel kinderfeestje willen vieren.
Ze moet een rot jeugd hebben gehad. Zonder borstgroei de middelbare schooltijd doorlopen is bemesten van seksloze puberteit. Maar echt beter wordt het natuurlijk niet als je op latere leeftijd balancerend op knieënverneukende pumps en zwaaiend met mobiele telefoons de coole madam uithangt terwijl de frigiditeit tussen je benen vandaan druipt. Hoeveel passiviteit moet een mens tentoonspreiden om dood te worden verklaard? Jammer dat er zoveel bomen zijn omgewaaid, ik had je graag geholpen met het touw. Blijf binnen als je niet naar buiten hoeft. Je moet doen waar je goed in bent, niet waarin je goed hoopt te worden.
Een deel van het personeel gaat tijdens de lunch naar buiten en wandelt een rondje om het bedrijfsgebouw. Het andere deel van het personeel sluit achteraan in de rij voor het moderne want van uitbestede catering voorziene bedrijfsrestaurant. Je kunt het te dure voedsel van het van uitbestede catering voorziene bedrijfsrestaurant mijden door thuis klaargemaakte boterhammen mee te nemen en op te eten of je eet niet en gaat tijdens de lunch buiten een stukje wandelen.
Omdat het KNMI zegt dat er wind waait sluit het deel van het personeel dat tijdens de lunch naar buiten gaat om een rondje om het bedrijfsgebouw te wandelen achteraan in de rij voor het van uitbestede catering voorziene bedrijfsrestaurant. Waar dien je een klacht in over de klachtenprocedure?
Op de Herengracht waait een boom om en valt bovenop een voorbijganger. Na tevergeefs reanimatiewerk overlijdt de voorbijganger, een Duitse toerist. Een duidelijk geval van dood door schuld. De boom krijgt de doodstraf, het vonnis wijst executoir de brandstapel aan. Geen grappen over Duitsers en gas. Nederlanders wijzen graag een schuldige aan. Naming and shaming - wijzen, duiden en hangen - raakt ingeburgerd. Dat zouden meer mensen moeten doen - raken en inburgeren.
Het pak yoghurt gaat niet flaneren rond het bedrijfsgebouw. Het waait en het aura dat haar werkzaamheden camoufleert zou kunnen wegwaaien. Ze doet de oordopjes uit die haar intelligentie vrijwaren van verbale indrukken van minderwaardig kaliber en vraagt of ze mag aansluiten. Dat mag. Niemand wil worden buitengesloten en al helemaal niet met deze wind.
Op de Ceintuurbaan waait een boom om en valt op een auto. In de auto zit een man. Eerst is de man dood. Later blijkt de man toch niet dood. Dat levert een verrassing op voor zijn vrouw als hij thuiskomt. De kans dat je als mens onder een boom terechtkomt bij een storm is verwaarloosbaar klein. De kans dat een boom bij een storm op een auto valt is vele malen groter. De mens is intelligenter dan een auto, ondanks alle elektronica die erin zit verwerkt. Als een boom bij een storm op een auto valt waarin op dat moment iemand aanwezig is dan slaat de boom twee vliegen in één klap. Dat is efficiënt gebruik van de beschikbare middelen, zoals je bijvoorbeeld door samen te douchen gas bespaart.
Het pak yoghurt gaat tegenover me zitten. Van op afstand gezien lijkt het nog wat maar slechts gescheiden door de breedte van de moderne bedrijfskantinetafel - in combinazi met de bijpassende bank en stoelen zodanig ontwikkelt dat de kantoormedewerker niet te lang blijft zitten - valt op dat ze met name bij het uitdelen van de borsten en de schouders niet vooraan heeft gestaan. Gelukkig zijn haar heupen tijdens deze culinaire samenkomst niet zichtbaar. Dat is een pré, om ook maar eens iets positiefs te zeggen want verder zegt ze niet veel. Ze heeft er zichtbaar moeite mee.
Met uitzondering van wat materiële schade is er verder weinig aan de hand. Een storm in Azië of in Amerika veegt minstens een volledig dorp of stad van de kaart. Wij moeten genoegen nemen met een stilleven van het openbaar vervoer en de website van AT5 die plat ligt, om in het jargon te blijven. Eigenlijk is het gewoon zielig. Smeer een kwak schoensmeer op je gezicht en je bent een racist. Een zielig land met kleinzielige mensen. Politiek correcte draaikonten zijn gevaarlijker dan mensen die een traditioneel kinderfeestje willen vieren.
Ze moet een rot jeugd hebben gehad. Zonder borstgroei de middelbare schooltijd doorlopen is bemesten van seksloze puberteit. Maar echt beter wordt het natuurlijk niet als je op latere leeftijd balancerend op knieënverneukende pumps en zwaaiend met mobiele telefoons de coole madam uithangt terwijl de frigiditeit tussen je benen vandaan druipt. Hoeveel passiviteit moet een mens tentoonspreiden om dood te worden verklaard? Jammer dat er zoveel bomen zijn omgewaaid, ik had je graag geholpen met het touw. Blijf binnen als je niet naar buiten hoeft. Je moet doen waar je goed in bent, niet waarin je goed hoopt te worden.
25 October 2013
Zalig zijn de onwetenden
Een strakke spijkerbroek met een leren jasje maakt nog geen rock ’n roll. Zeker niet als een sjaal volleerd gestyleerd rond de nek is gedrapeerd en de haren erboven reclametechnisch verantwoord een plekje op de schouders hebben gekregen.
De spijkerbroek is nieuw en ook het jasje is nieuw. Dat zie je aan alle kanten. We krijgen dan ook alle kanten te zien - nieuwe kleding moet je laten zien. Ze bekijkt zichzelf in de spiegeling van het raam - haar heupen en rondingen, de overdaad en het gebrek daaraan. Twintig graden Celsius is normaal in de herfst.
Als laatste binnenkomen en als eerste weggaan is ook normaal. De lunch is extern en duurt van twaalf tot twee en dat is ook normaal. Ze komt niet om te werken, ze gaat naar haar werkgever om te flaneren, om de mobiele telefoons op te laden, om de Starbucks coffee te drinken die ze op het station heeft gekocht en om de yoghurt op te eten die ze thuis in een plastic bak met vers fruit heeft vermengd. Ik vul de jaarlijkse enquête in die medewerkerstevredenheid peilt. Ik ben iets minder positief gestemd dan vorig jaar. Vorig jaar was een dieptepunt.
Ze stopt oordopjes die zijn verbonden met één van de mobiele telefoons in haar oren. Ze bekijkt haar gezicht in de spiegeling van de mobiele telefoon. Ze doet haar kin een stukje naar beneden, waardoor ze de puntjes op haar voorhoofd ziet. Ze houdt de kin omhoog, zodat ze de inhoud van haar neusgaten ziet. Het hoofd helt over naar links en het hoofd helt over naar rechts. En dit alles zonder dat beide ogen het spiegelend scherm verlaten. Ongegeneerd. En als ze jou betrapt terwijl je ernaar kijkt krijg je een blik toegeworpen die zegt dat jij degene bent die zich moet schamen. Shame is the shadow of love, zegt PJ.
Ik begrijp het wel. De mens is ijdel. Dat wordt er van kinds af in geramd. Wat ben je al groot, wat ben je mooi. En wat heb je mooi haar. Draai eens een rondje, laat je nieuwe jurkje maar zien. Buiten bereik van het ouderlijk oog wordt de pirouette voor de spiegel herhaalt. IJdelheid wordt onzekerheid als bevestiging ontbreekt, waarna het accent op uiterlijk vertoon vergroot en een negatieve spiraal ontwaakt waaraan de spiegel en anorexia hun bestaansrecht ontlenen. Een vinger in je keel stoppen is als masturberen. Je speelt met jezelf.
Nieuwe kleding is opwindend, natuurlijk laat je je nieuwe kleding zien. Om te laten zien dat je originaliteit mist. Om te laten zien dat je persoonlijkheid mist. Om te laten zien dat je geen smaak hebt. Je bent nog altijd het meisje dat graag met poppen speelt. Door het afsluiten van je gehoor sluit je je af van de wereld. Natuurlijk sluit je je af van de wereld. Ouder en niets wijzer ben je zelf die pop geworden - nooit geleerd om met iemand anders te spelen.
Iemand moet lachen. Ik weet niet waarom, er is niets om te lachen. Het is lachen naar het woord, het is iemand die hardop haha zegt. Een driekwart legging is praktisch als je driekwart benen hebt. Bij het Lichtjesfeest vieren Hindoes de overwinning van de gelukzaligheid over de onwetendheid. Je kunt een breinaald in het ene oor naar binnen en via het andere oor naar buiten steken zónder de hersens te raken. In een aantal gevallen maakt dat geen verschil.
De spijkerbroek is nieuw en ook het jasje is nieuw. Dat zie je aan alle kanten. We krijgen dan ook alle kanten te zien - nieuwe kleding moet je laten zien. Ze bekijkt zichzelf in de spiegeling van het raam - haar heupen en rondingen, de overdaad en het gebrek daaraan. Twintig graden Celsius is normaal in de herfst.
Als laatste binnenkomen en als eerste weggaan is ook normaal. De lunch is extern en duurt van twaalf tot twee en dat is ook normaal. Ze komt niet om te werken, ze gaat naar haar werkgever om te flaneren, om de mobiele telefoons op te laden, om de Starbucks coffee te drinken die ze op het station heeft gekocht en om de yoghurt op te eten die ze thuis in een plastic bak met vers fruit heeft vermengd. Ik vul de jaarlijkse enquête in die medewerkerstevredenheid peilt. Ik ben iets minder positief gestemd dan vorig jaar. Vorig jaar was een dieptepunt.
Ze stopt oordopjes die zijn verbonden met één van de mobiele telefoons in haar oren. Ze bekijkt haar gezicht in de spiegeling van de mobiele telefoon. Ze doet haar kin een stukje naar beneden, waardoor ze de puntjes op haar voorhoofd ziet. Ze houdt de kin omhoog, zodat ze de inhoud van haar neusgaten ziet. Het hoofd helt over naar links en het hoofd helt over naar rechts. En dit alles zonder dat beide ogen het spiegelend scherm verlaten. Ongegeneerd. En als ze jou betrapt terwijl je ernaar kijkt krijg je een blik toegeworpen die zegt dat jij degene bent die zich moet schamen. Shame is the shadow of love, zegt PJ.
Ik begrijp het wel. De mens is ijdel. Dat wordt er van kinds af in geramd. Wat ben je al groot, wat ben je mooi. En wat heb je mooi haar. Draai eens een rondje, laat je nieuwe jurkje maar zien. Buiten bereik van het ouderlijk oog wordt de pirouette voor de spiegel herhaalt. IJdelheid wordt onzekerheid als bevestiging ontbreekt, waarna het accent op uiterlijk vertoon vergroot en een negatieve spiraal ontwaakt waaraan de spiegel en anorexia hun bestaansrecht ontlenen. Een vinger in je keel stoppen is als masturberen. Je speelt met jezelf.
Nieuwe kleding is opwindend, natuurlijk laat je je nieuwe kleding zien. Om te laten zien dat je originaliteit mist. Om te laten zien dat je persoonlijkheid mist. Om te laten zien dat je geen smaak hebt. Je bent nog altijd het meisje dat graag met poppen speelt. Door het afsluiten van je gehoor sluit je je af van de wereld. Natuurlijk sluit je je af van de wereld. Ouder en niets wijzer ben je zelf die pop geworden - nooit geleerd om met iemand anders te spelen.
Iemand moet lachen. Ik weet niet waarom, er is niets om te lachen. Het is lachen naar het woord, het is iemand die hardop haha zegt. Een driekwart legging is praktisch als je driekwart benen hebt. Bij het Lichtjesfeest vieren Hindoes de overwinning van de gelukzaligheid over de onwetendheid. Je kunt een breinaald in het ene oor naar binnen en via het andere oor naar buiten steken zónder de hersens te raken. In een aantal gevallen maakt dat geen verschil.
10 September 2013
Don't try so hard to explain the way you feel
Bij Dirk zag ik Karel staan. Ze stond met haar fiets aan de hand. De fiets had voor- én achterop een kinderzitje.
"Twee Kareltjes?" vroeg ik aan het achterhoofd.
Karel draaide zich om.
"Hééé!" deed Karel.
Altijd hoor ik hééé als ik een oude bekende tegenkom. Ik zeg nooit hééé. Ik noem iemand bij zijn of haar naam. Omdat ik zijn of haar naam weet. Blijkbaar weten ze mijn naam niet meer. Dat is niet erg. Het is pas erg als je je eigen naam niet meer weet.
"Hallo Karel," zei ik.
Ik wilde Karel zoenen maar dat had ik tien jaar geleden moeten doen.
Karel was stoer en vrouw en zocht toenadering. De ex van Karel was een vaste klant van mij. Dan blijf je ervan af. Niet lang daarna ging Karel met een andere barkeeper. Te laat kom ik erachter wat loyaliteit is en wat niet.
"Je ziet er goed uit," zei ik daarom maar.
Ze zag er echt goed uit. Nog steeds stoer en - bewezen - vrouw. En nog steeds dezelfde eyeliner rond haar ogen.
"Dank je," zei Karel, en ze keek naar de grond.
Daarmee was alles wel gezegd.
12 August 2013
Every fucking day
Als ik om me heen kijk - en niet alleen zakelijk maar ook op de fiets, in de supermarkt, in het zwembad en in de massagesalon - kan ik over iedereen een tekortkoming melden. Wat ze mankeren, ontberen, missen en wat in overdaad aanwezig is: hun aanwezigheid. Tekortkomingen die aan mijn zenuwstelsel knagen zoals nagels over een schoolbord krassen. Tekortkomingen die desondanks zorgen voor een misplaatste positionering van de houder ervan, inclusief handcrème, houding, salaris en gedrag. Die arrogantie, of gebrek aan zelfkennis, is stuitend. Is de nieuwe wereld waarin ik ben beland slechter dan de oude?
Afhankelijk van de vraagstelling worden de methodes bepaald. Soms is het niet nodig om intensief onderzoek te doen en is snel antwoord nodig op een gerichte vraag. Door middel van interviews wordt dan een quickscan uitgevoerd. De opdrachtgever ontvangt na de vraagstelling een globaal advies. Meestal weet de opdrachtgever dan genoeg en kan zelf verder. Soms is nog nader detailonderzoek nodig en wordt de focus gelegd op enkele aspecten.
Ze is binnen. De nagellak heeft dezelfde kleur als de bumper case van de iPhone. First world problems, first world solutions. Verder blijft het een schijnheil met sproeten. Nu doet zich de tweede situatie voor. Hieronder zal ik mij beperken tot deze variant, omdat de procedures voor beide typen verschillend zijn. Ik vind meisjes met sproeten aantrekkelijk.
In samenwerking staat het optimaliseren maar ook het verbeteren van processen centraal.
Een normaal mens ontbijt thuis. Misschien als je twee uur in de trein zit dan eet je het ontbijt op in de trein of als je ’s morgens meer bezig bent met het voeren van je kroost dan met het voeren van jezelf kan ik me voorstellen dat het ontbijt erbij inschiet. Maar als je opzichtig seksloos single bent en tien minuten fietsen bij je werk vandaan woont (dat weet ik omdat ik het stuk zelf heb gefietst om het te controleren) dus duidelijk niet. Je wordt wakker, je eet je bakje yoghurt, je poetst je tanden en je stapt op de fiets. Hoe moeilijk is dat?
Vooral door verantwoordelijkheden laag in de organisatie te leggen regelen de medewerkers veel zaken zelf door een sturingsmechanisme dat gebaseerd is op vertrouwen. Intervisie is een handvat bij een performance onder benchmark, een zuchtje wind oogst een storm aan winstgevendheid mits factorisering is geijkt aan de meest recente data en casuïstiek dagelijks wordt besproken.
De mobiele telefoons (meervoud) gaan aan de oplader, de jas gaat aan de kapstok en het ritueel gaat beginnen. Het is anderhalve minuut over half tien en de bak yoghurt komt tevoorschijn. Ze woont tien minuten fietsen bij haar werk vandaan en ze ontbijt achter het bureau in de fabriek. De rest van het personeel mag meegenieten. We kunnen het zien en we kunnen het horen. Horen is irritanter dan zien. Voor beeld kun je je afsluiten, je kijkt de andere kant op, maar voor geluid kun je je niet afsluiten. En wanneer geluid eenmaal irriteert kruipt het in je gehoorgang als een speld onder je nagel. Zelfs als je hem verwijdert galmt hij na als een kerkklok om tien uur ’s morgens op zondagochtend.
In mindere tijden moet je een andere koers varen. Low profile, weinig short en meer long. Rendementsverbetering in optimaliseringszin maar ook ten aanzien van de andere karakteristieke kenmerkende eigenschappen zoals capaciteitsbeschikbaarheid, kwantiteitshoeveelheden, proeftesten, streefdoelstellingen en voortgangscontinuïteit.
De bak yoghurt zit in een plastic zak. Het geritsel van het plastic stroomt over de afdeling zoals urine klettert in een pisbak. De rest van het personeel weet: de tas gaat open en de bak komt tevoorschijn. Je wil je ervoor afsluiten maar het lukt niet - je hoort het en je ruikt het. Hoe meer je je ergens voor probeert af te sluiten, hoe sterker de kracht van hetgeen waarvoor je je probeert af te sluiten wordt. Na het geritsel komt de bak tevoorschijn, een plastic tupperware bak. Geen kant en klaar pak yoghurt van de supermarkt maar een huisgemaakte combi van yoghurt met stukjes fruit. Yoghurt uit de supermarkt zit al in een pak. Thuis zijn de yoghurt en de stukjes fruit in de plastic tupperware bak gedaan. Daarna is de plastic bak in een plastic tas gestopt en is de reis naar de fabriek aangevangen.
Waarom? Waarom als je het ’s morgens in de plastic tupperware bak kunt stoppen, stop je het niet direct in je kutmond?
We zijn nog niet klaar. Yoghurt eet je met een lepel. De noodzakelijke lepel komt tevoorschijn en wordt niet neergelegd zoals een normaal mens een tafel indekt. De lepel wordt niet neergelegd naast de bak yoghurt op het bureau. Wanneer de lepel tevoorschijn is gehaald en zich één centimeter boven het bureau bevindt wordt hij losgelaten. De lepel landt met bijpassend gerinkel op het bureau naast de bak yoghurt, rolt al rinkelend een paar keer om en komt als een nadruppelende kraan in een gootsteen tot stilstand.
En wij mogen genieten van dit ritueel. Elke ochtend. Every fucking day.
Traditionele meetmanieren zijn aan significante verbetering toe. Een opdrachtevaluatie vereist concrete feedback, full backward approach, en een hands on mentaliteit. Na trendanalyses en interne audits volgen aanbevelingen en managementcalls waaruit beoogde resultaten kunnen faciliteren en stimuleren maar ook verbloemen en verdoezelen en verder reiken dan not in my backyard.
Anderen storen zich er niet aan, ook in deze sta ik alleen. Hun maskers zijn niet minder in aantal en soort. Ze vinden haar mooi - en leuk. Vroeger altijd gepest op school en nooit een meisje van dichtbij gezien. Ze zien het niet, wat ook voor hen reden is voor een enkele reis Siberië. Snollen willen leuk gevonden worden. Daar kleden ze zich op, ze behagen en gedragen zich ernaar. Het raffinement en het gemak waarmee ze de omgeving om haar vingers windt maakt me gek. Misschien is de grootste ergernis nog wel het feit dat iedereen zich láát manipuleren. Ik ben de enige die het ziet - waarschijnlijk ben ik ook de enige die de yoghurt ziet. Daarmee ben ik niet de enige die faalt als mens - al is dat niet de gemeenschapszin waarnaar ik zoek.
Door voortdurende investeringen in de versterking van de organisatie is het onderscheidend vermogen van de diverse proposities in de afgelopen jaren verder toegenomen. Tevens zijn de posities in de verschillende afzetgebieden versterkt. Dit zorgt er voor dat de toekomst met vertrouwen tegemoet wordt gezien en een gezonde groei wordt verwacht. De voorspelbaarheid van opbrengsten en resultaat op korte en middellange termijn wordt niet ondermijnd door de volatiele economische omstandigheden in een aantal relevante regio’s en sectoren. Daar openbaren zich mogelijkheden voor verdere expansie door penetratie in de vraag naar massaconsumptie.
Mijn moordneigingen zijn terug. Maar nu is het geen homofiele matennaaier, Chinese brildrager, overgewaardeerde afgestudeerde of misleidinggevende. Het is een kut. Twee uitgerekte lippen met een gat ertussenin. Een schijnheilige, geraffineerde, overbetaalde consultancykut met sproeten trekt mijn zenuwen over de grens van elasticiteit.
Een tweede aanleiding vormen de grenzen waartegen huidige expertise aanloopt. Deels loopt deskundigheid tegen nieuwe, moeilijker op te lossen kwesties aan doordat het beleid inmiddels meester is van de eenvoudige problemen: het laaghangend fruit is al geplukt. Daarnaast bestaat over nieuwe technologieën hoogstens laboratoriumervaring over de risico’s en onzekerheden waarmee zij gepaard gaan.
Raad eens waarin die plastic tupperware bak verdwijnt? Rustig meisje, rustig maar. Stil blijven liggen. Anders mors ik als ik met de lepel de yoghurt met stukjes vers fruit eruit probeer te scheppen. Lig je comfortabel? Wel blijven ademen, anders is de lol er snel af. Wil je ook een hapje? Of wil je een hapje van het reeds afgescheiden, half-verteerde deel uit het andere gat? Patrick Bateman, eat your heart out.
Op basis van de voorgestelde resultaten worden, in het verlengde van separate parallelle uitkomsten, een aantal acties opgestart. Zo zal onder meer de huidige missie- en visiebepaling worden herzien en een nieuw beleid worden uitgeschreven. Hiervoor zijn reeds afspraken gemaakt om vanuit de tweede lijn beleidsvisies op te volgen en is de complexiteit van deze ontwikkelingstrajecten gegarandeerd.
Ze ruikt lekker. Heel erg lekker. Nog meer dan voor geluid ben ik gevoelig voor geur. Ze zet een bekertje heet water neer. Ik ruik aan de rand van het bekertje op de plek waar haar hand het bekertje heeft vastgehouden. Haar geur hangt rond het bekertje zoals de zon je lichaam omarmt na een frisse duik in het water. De nieuwe wereld is niet beter dan de oude. Ik word zelf een steeds slechtere versie van mijn vorige ik.
Afhankelijk van de vraagstelling worden de methodes bepaald. Soms is het niet nodig om intensief onderzoek te doen en is snel antwoord nodig op een gerichte vraag. Door middel van interviews wordt dan een quickscan uitgevoerd. De opdrachtgever ontvangt na de vraagstelling een globaal advies. Meestal weet de opdrachtgever dan genoeg en kan zelf verder. Soms is nog nader detailonderzoek nodig en wordt de focus gelegd op enkele aspecten.
Ze is binnen. De nagellak heeft dezelfde kleur als de bumper case van de iPhone. First world problems, first world solutions. Verder blijft het een schijnheil met sproeten. Nu doet zich de tweede situatie voor. Hieronder zal ik mij beperken tot deze variant, omdat de procedures voor beide typen verschillend zijn. Ik vind meisjes met sproeten aantrekkelijk.
In samenwerking staat het optimaliseren maar ook het verbeteren van processen centraal.
Een normaal mens ontbijt thuis. Misschien als je twee uur in de trein zit dan eet je het ontbijt op in de trein of als je ’s morgens meer bezig bent met het voeren van je kroost dan met het voeren van jezelf kan ik me voorstellen dat het ontbijt erbij inschiet. Maar als je opzichtig seksloos single bent en tien minuten fietsen bij je werk vandaan woont (dat weet ik omdat ik het stuk zelf heb gefietst om het te controleren) dus duidelijk niet. Je wordt wakker, je eet je bakje yoghurt, je poetst je tanden en je stapt op de fiets. Hoe moeilijk is dat?
Vooral door verantwoordelijkheden laag in de organisatie te leggen regelen de medewerkers veel zaken zelf door een sturingsmechanisme dat gebaseerd is op vertrouwen. Intervisie is een handvat bij een performance onder benchmark, een zuchtje wind oogst een storm aan winstgevendheid mits factorisering is geijkt aan de meest recente data en casuïstiek dagelijks wordt besproken.
De mobiele telefoons (meervoud) gaan aan de oplader, de jas gaat aan de kapstok en het ritueel gaat beginnen. Het is anderhalve minuut over half tien en de bak yoghurt komt tevoorschijn. Ze woont tien minuten fietsen bij haar werk vandaan en ze ontbijt achter het bureau in de fabriek. De rest van het personeel mag meegenieten. We kunnen het zien en we kunnen het horen. Horen is irritanter dan zien. Voor beeld kun je je afsluiten, je kijkt de andere kant op, maar voor geluid kun je je niet afsluiten. En wanneer geluid eenmaal irriteert kruipt het in je gehoorgang als een speld onder je nagel. Zelfs als je hem verwijdert galmt hij na als een kerkklok om tien uur ’s morgens op zondagochtend.
In mindere tijden moet je een andere koers varen. Low profile, weinig short en meer long. Rendementsverbetering in optimaliseringszin maar ook ten aanzien van de andere karakteristieke kenmerkende eigenschappen zoals capaciteitsbeschikbaarheid, kwantiteitshoeveelheden, proeftesten, streefdoelstellingen en voortgangscontinuïteit.
De bak yoghurt zit in een plastic zak. Het geritsel van het plastic stroomt over de afdeling zoals urine klettert in een pisbak. De rest van het personeel weet: de tas gaat open en de bak komt tevoorschijn. Je wil je ervoor afsluiten maar het lukt niet - je hoort het en je ruikt het. Hoe meer je je ergens voor probeert af te sluiten, hoe sterker de kracht van hetgeen waarvoor je je probeert af te sluiten wordt. Na het geritsel komt de bak tevoorschijn, een plastic tupperware bak. Geen kant en klaar pak yoghurt van de supermarkt maar een huisgemaakte combi van yoghurt met stukjes fruit. Yoghurt uit de supermarkt zit al in een pak. Thuis zijn de yoghurt en de stukjes fruit in de plastic tupperware bak gedaan. Daarna is de plastic bak in een plastic tas gestopt en is de reis naar de fabriek aangevangen.
Waarom? Waarom als je het ’s morgens in de plastic tupperware bak kunt stoppen, stop je het niet direct in je kutmond?
We zijn nog niet klaar. Yoghurt eet je met een lepel. De noodzakelijke lepel komt tevoorschijn en wordt niet neergelegd zoals een normaal mens een tafel indekt. De lepel wordt niet neergelegd naast de bak yoghurt op het bureau. Wanneer de lepel tevoorschijn is gehaald en zich één centimeter boven het bureau bevindt wordt hij losgelaten. De lepel landt met bijpassend gerinkel op het bureau naast de bak yoghurt, rolt al rinkelend een paar keer om en komt als een nadruppelende kraan in een gootsteen tot stilstand.
En wij mogen genieten van dit ritueel. Elke ochtend. Every fucking day.
Traditionele meetmanieren zijn aan significante verbetering toe. Een opdrachtevaluatie vereist concrete feedback, full backward approach, en een hands on mentaliteit. Na trendanalyses en interne audits volgen aanbevelingen en managementcalls waaruit beoogde resultaten kunnen faciliteren en stimuleren maar ook verbloemen en verdoezelen en verder reiken dan not in my backyard.
Anderen storen zich er niet aan, ook in deze sta ik alleen. Hun maskers zijn niet minder in aantal en soort. Ze vinden haar mooi - en leuk. Vroeger altijd gepest op school en nooit een meisje van dichtbij gezien. Ze zien het niet, wat ook voor hen reden is voor een enkele reis Siberië. Snollen willen leuk gevonden worden. Daar kleden ze zich op, ze behagen en gedragen zich ernaar. Het raffinement en het gemak waarmee ze de omgeving om haar vingers windt maakt me gek. Misschien is de grootste ergernis nog wel het feit dat iedereen zich láát manipuleren. Ik ben de enige die het ziet - waarschijnlijk ben ik ook de enige die de yoghurt ziet. Daarmee ben ik niet de enige die faalt als mens - al is dat niet de gemeenschapszin waarnaar ik zoek.
Door voortdurende investeringen in de versterking van de organisatie is het onderscheidend vermogen van de diverse proposities in de afgelopen jaren verder toegenomen. Tevens zijn de posities in de verschillende afzetgebieden versterkt. Dit zorgt er voor dat de toekomst met vertrouwen tegemoet wordt gezien en een gezonde groei wordt verwacht. De voorspelbaarheid van opbrengsten en resultaat op korte en middellange termijn wordt niet ondermijnd door de volatiele economische omstandigheden in een aantal relevante regio’s en sectoren. Daar openbaren zich mogelijkheden voor verdere expansie door penetratie in de vraag naar massaconsumptie.
Mijn moordneigingen zijn terug. Maar nu is het geen homofiele matennaaier, Chinese brildrager, overgewaardeerde afgestudeerde of misleidinggevende. Het is een kut. Twee uitgerekte lippen met een gat ertussenin. Een schijnheilige, geraffineerde, overbetaalde consultancykut met sproeten trekt mijn zenuwen over de grens van elasticiteit.
Een tweede aanleiding vormen de grenzen waartegen huidige expertise aanloopt. Deels loopt deskundigheid tegen nieuwe, moeilijker op te lossen kwesties aan doordat het beleid inmiddels meester is van de eenvoudige problemen: het laaghangend fruit is al geplukt. Daarnaast bestaat over nieuwe technologieën hoogstens laboratoriumervaring over de risico’s en onzekerheden waarmee zij gepaard gaan.
Raad eens waarin die plastic tupperware bak verdwijnt? Rustig meisje, rustig maar. Stil blijven liggen. Anders mors ik als ik met de lepel de yoghurt met stukjes vers fruit eruit probeer te scheppen. Lig je comfortabel? Wel blijven ademen, anders is de lol er snel af. Wil je ook een hapje? Of wil je een hapje van het reeds afgescheiden, half-verteerde deel uit het andere gat? Patrick Bateman, eat your heart out.
Op basis van de voorgestelde resultaten worden, in het verlengde van separate parallelle uitkomsten, een aantal acties opgestart. Zo zal onder meer de huidige missie- en visiebepaling worden herzien en een nieuw beleid worden uitgeschreven. Hiervoor zijn reeds afspraken gemaakt om vanuit de tweede lijn beleidsvisies op te volgen en is de complexiteit van deze ontwikkelingstrajecten gegarandeerd.
Ze ruikt lekker. Heel erg lekker. Nog meer dan voor geluid ben ik gevoelig voor geur. Ze zet een bekertje heet water neer. Ik ruik aan de rand van het bekertje op de plek waar haar hand het bekertje heeft vastgehouden. Haar geur hangt rond het bekertje zoals de zon je lichaam omarmt na een frisse duik in het water. De nieuwe wereld is niet beter dan de oude. Ik word zelf een steeds slechtere versie van mijn vorige ik.
07 August 2013
Faith
Haar arm komt los van het lichaam. De hand vlak, de vingers licht gebogen. Een handreiking vermomd als beweging.
Onopvallend, zoals in het voorbijgaan een blik wordt gewisseld die anderen ontgaat. Een liefkozing zonder gevolgen.
Ook ik beweeg de arm. De hand gebogen, de vingers vlak.
We naderen.
Overeenstemming, een elektrische schok die gevaarlijk wordt naarmate hij langer voortduurt.
Haar hand daalt, mijn hand stijgt. Bevestigingsdrang.
En we missen allebei.
Onopvallend, zoals in het voorbijgaan een blik wordt gewisseld die anderen ontgaat. Een liefkozing zonder gevolgen.
Ook ik beweeg de arm. De hand gebogen, de vingers vlak.
We naderen.
Overeenstemming, een elektrische schok die gevaarlijk wordt naarmate hij langer voortduurt.
Haar hand daalt, mijn hand stijgt. Bevestigingsdrang.
En we missen allebei.
01 August 2013
Zero
Na negen maanden, I kid you not, kom ik erachter dat er een borreldislist is. Dat is niet het probleem. Integendeel. Er blijkt dus weldegelijk een groepje collega’s te zijn dat regelmatig gaat borrelen. Er wordt een mail verstuurd en er wordt geborreld. Zo simpel kan het zijn (en zo simpel is het ook).
Sinds mijn komst hier beklaag ik mezelf over het gebrek aan gezamenlijke bierconsumptie. Ik zie het niet of ik wil het niet zien - ongeveer net zoiets als met de werkzaamheden die mij zijn toebedeeld.
Ik vraag aan de officier van dienst of ik op de dislist mag. 'Tuurlijk mag dat,' zegt de officier. Dat is ook niet het probleem. Ik krijg de dislist onder ogen. Dan zie ik het probleem.
Iedereen staat erop. Iedereen die hier ooit een bureau heeft aangeraakt staat erop. Trainees, ex-collega’s, teamleiders, managers, zelfs de nieuwe geraffineerde overbetaalde kutsnol staat erop. Iedereen die ook maar iets te maken heeft of heeft gehad met de verdieping waar wij ons salaris bij elkaar schrapen staat erop. Iedereen. Behalve ik.
Dat is het probleem.
De conclusie is duidelijk: Er wordt mij niets verteld. Niets over de werkzaamheden, niets over de systemen, niets over verbanden tussen de input en output en niets over borrels. Niets, nul komma nul, njiente, noppes, nada, nothing, nichts.
Zoek het zelf maar uit.
Is het omdat ik stink? Of is het omdat ze bang voor me zijn? Zijn ze bang voor mij vanwege hun eigen stank? De strategische positionering van organisatieadviesbureaus. Of, in normaal Nederlands: Practise what you preach.
Sinds mijn komst hier beklaag ik mezelf over het gebrek aan gezamenlijke bierconsumptie. Ik zie het niet of ik wil het niet zien - ongeveer net zoiets als met de werkzaamheden die mij zijn toebedeeld.
Ik vraag aan de officier van dienst of ik op de dislist mag. 'Tuurlijk mag dat,' zegt de officier. Dat is ook niet het probleem. Ik krijg de dislist onder ogen. Dan zie ik het probleem.
Iedereen staat erop. Iedereen die hier ooit een bureau heeft aangeraakt staat erop. Trainees, ex-collega’s, teamleiders, managers, zelfs de nieuwe geraffineerde overbetaalde kutsnol staat erop. Iedereen die ook maar iets te maken heeft of heeft gehad met de verdieping waar wij ons salaris bij elkaar schrapen staat erop. Iedereen. Behalve ik.
Dat is het probleem.
De conclusie is duidelijk: Er wordt mij niets verteld. Niets over de werkzaamheden, niets over de systemen, niets over verbanden tussen de input en output en niets over borrels. Niets, nul komma nul, njiente, noppes, nada, nothing, nichts.
Zoek het zelf maar uit.
Is het omdat ik stink? Of is het omdat ze bang voor me zijn? Zijn ze bang voor mij vanwege hun eigen stank? De strategische positionering van organisatieadviesbureaus. Of, in normaal Nederlands: Practise what you preach.
12 June 2013
Fatalima
Erger dan het aangekondigd huwelijk van Janine is de trouwfoto van Fatima die ik onder ogen kreeg. Onder ogen krijgen is zacht uitgedrukt. ‘In your face, baby’ zou Sab zeggen.
De wetenschap dát - maar nog meer het beeld zelf.
Fatima kijkt rechtstreeks in de lens. De hooggesloten bruidsjurk maakt haar ongenaakbaar. Het camerastandpunt is op driekwart van het lichaam, wat het neerbuigende in haar onontkoombare blik versterkt.
Ze houdt het bruidsboeket triomfantelijk omhoog, alsof ze zojuist een ontstekingsmechanisme heeft geactiveerd. 'Steenhard, en toch zacht.'
De witte kleur, het kant, het vertedert. Ze blijft een vrouw. Een vrouw met een hoofddoek weliswaar, maar onmiskenbaar een vrouw.
Uit het oog, uit de problemen. Bijna spottend kijkt ze me aan.
Het poppetje met de vers geföhnde krullen dat zich druk maakte over welke crème de beste bescherming voor de handen biedt, is veranderd in een loeistrakke moslima waaraan alleen de gordel met explosieven ontbreekt. Semtex, zou ik zeggen.
De wetenschap dát - maar nog meer het beeld zelf.
Fatima kijkt rechtstreeks in de lens. De hooggesloten bruidsjurk maakt haar ongenaakbaar. Het camerastandpunt is op driekwart van het lichaam, wat het neerbuigende in haar onontkoombare blik versterkt.
Ze houdt het bruidsboeket triomfantelijk omhoog, alsof ze zojuist een ontstekingsmechanisme heeft geactiveerd. 'Steenhard, en toch zacht.'
De witte kleur, het kant, het vertedert. Ze blijft een vrouw. Een vrouw met een hoofddoek weliswaar, maar onmiskenbaar een vrouw.
Uit het oog, uit de problemen. Bijna spottend kijkt ze me aan.
Het poppetje met de vers geföhnde krullen dat zich druk maakte over welke crème de beste bescherming voor de handen biedt, is veranderd in een loeistrakke moslima waaraan alleen de gordel met explosieven ontbreekt. Semtex, zou ik zeggen.
03 June 2013
Ronin
Een nieuwe maand, een nieuw overleven. We we noemen haar voortaan Janice. De vrouw van Harry 'Rabbit' Angstrom in de Rabbit-cyclus van John Updike heet ook Janice. Does make sense. John Updike is mijn favoriete schrijver. Ik leerde hem kennen omdat er een verhaal van zijn hand in de Playboy stond. Er is niemand die je gelooft als je zegt dat je de Playboy leest vanwege de goede artikelen.
"Daar staat Janice," fluistert Kamerplant.
Ik lunch met Kamerplant want zo zie ik nog eens iets. Janice kijkt naar het scherm van haar mobiele telefoon en ziet niets. Dat doet de halve wereld tegenwoordig. In de weg staan en naar een zwart doosje in de palm van hun hand kijken. Zijn we evolutionair eindelijk zover dat we rechtop kunnen lopen, gaan hele volksstammen weer gebogen door het leven. Je ziet wat er op het scherm van je mobiele telefoon gebeurt, je ziet niet wat er in de wereld om je heen gebeurt. Je ziet mij bijvoorbeeld niet zitten. In de beperking toont zich de meester.
Er zijn mensen die niet lunchen zoals er mensen zijn die niet geloven. De lunch is zodanig in het kantoorleven gepropt dat de kantoorslaaf niet meer zonder kan. De lunch is verworden tot een overbodige routine, even zinloos als het roken van een sigaret: het is tijdverspilling en slecht voor je lichaam. Toen ik in de horeca werkte lunchte ik nooit. Wakker worden, eten, werken, eten, zo zagen de dagen eruit.
Het gaat goed met Janice, ik draai er niet omheen. De carrière gaat goed en de seks gaat goed. Toen het slecht ging met Janice was ze mooier maar dat is persoonlijk. Lelijk is rudimentair onpersoonlijk en seks is beter dan fitness. Mensen zien er slecht uit bij problemen en goed naarmate er meer geld binnenkomt. Janice niet. Ik geef mijn mening voor een betere maar beter wordt het er niet op. Eenmaal genezen is er niet veel meer van over om naar huis te schrijven.
Het eerste wat ik deed toen ik op kantoor ging werken, was aankomen. En dan zeggen ze dat werken in de horeca ongezond is. Na twaalf jaar kan ik stellen dat het kantoorleven ongezonder is. Ik verlang terug naar de horeca zoals je terugverlangt naar een ex - tegen beter weten in bij gebrek aan beter.
Samen met Kamerplant kijk ik naar een misplaatste marketing look. Het jasje is het niet, de blouse is het niet en de pantalon is het niet. Het model dat Janice in haar haar heeft laten knippen laat zien hoezeer het is verpest. Wat is er mis met een spijkerbroek, een gebreid truitje en een dikke bos rossig haar? Uiterlijk is geen keuze, daarmee word je geboren, maar de aankleding kies je zelf. Het kantoorleven maakt zichtbaar meer kapot dan me lief is. Ik denk niet dat ik zonder bril het graf ga halen.
Het type omgeving is te beïnvloeden. Een fabriek, een kroeg of een ziekenhuis als omgeving is een keuze. Ze zijn verwisselbaar. Het is een misverstand te veronderstellen dat de mens verandert door zich te verplaatsen naar een andere omgeving. De perceptie wijzigt zoals alcohol dat doet, de mens blijft intrinsiek gelijk.
"Ze gaat weer trouwen," zegt Kamerplant.
Stel je wilt iemand de liefde verklaren. Het is zinvol dat op te schrijven. Zo word je gedwongen na te denken over de formulering, over de toonzetting, over de gevolgen. Of het tegenovergestelde is het geval: je maakt het uit. Ook dan heeft het zin om pen en papier te pakken. Want anders is de kans groot dat je een mes pakt, met alle bacteriële infectiegevolgen van dien.
De klimgeit wordt in de echt verbonden met haar nieuwe steenbok. Achtendertig wordt ze dit jaar, ruim op tijd voordat haar verval definitief inzet. Maar waarom moet er per se getrouwd worden? Waarom moet er een ring om de vinger? Trouwen is geen garantie dat hij zijn bokkenpootje niet in een - of andere - andere geitenkaas steekt. "Je hebt nog drie maanden de tijd om haar van mening te veranderen," zegt Kamerplant. Een vinger kan weer van de ring af.
Tientallen keren per dag wordt de mens geconfronteerd met keuzes. Kiezen tussen opruimen of weggooien, tussen onthouden of vergeten, tussen doorslikken of uitspugen. De vuilcontainer is een boekwinkel vol verhalen over toenadering en afwijzen, over ophitsen en afdanken, over afwateringsbuizen en spoorwegovergangen.
Janice beperkt zich en heerst. Dat kan ik van mezelf niet zeggen, ik lees al twintig jaar de Playboy niet meer.
In het eerste hoofdstuk van de Opwindvogelkronieken van Haruki Murakami steekt een zestienjarige Japanse een sigaret op. Ze zegt: "Als je niks te doen hebt, vliegen je gedachten gauw een ontzettend eind weg - zo ver weg dat je ze niet meer goed kunt volgen."
31 May 2013
Moriaantje
Het bloeit niet, het broeit niet en het boeit niet.
Er lopen geen hakken voorbij, er lopen geen leren jasjes voorbij. Er loopt niets voorbij.
Verderop, om de hoek, zit een uitzendkracht. Een prachtig zwart meisje met elke dag een andere kleurige band in het haar.
De combinatie van kleurige band en stralend gezicht intimideert de misantropie. Er zijn belangrijkere zaken in het leven.
Waar blijft de lente bijvoorbeeld? Waar blijft de zon?
De zon zit verderop, om de hoek.
Er lopen geen hakken voorbij, er lopen geen leren jasjes voorbij. Er loopt niets voorbij.
Verderop, om de hoek, zit een uitzendkracht. Een prachtig zwart meisje met elke dag een andere kleurige band in het haar.
De combinatie van kleurige band en stralend gezicht intimideert de misantropie. Er zijn belangrijkere zaken in het leven.
Waar blijft de lente bijvoorbeeld? Waar blijft de zon?
De zon zit verderop, om de hoek.
26 May 2013
14 May 2013
6:00 AM
Een nieuwe dag, een nieuw document, een nieuwe nachtmerrie. Ik word wakker gemaakt door een collega die zegt dat ik voor het afgelopen examen een tien heb gehaald. Het is een collega die geen grappen maakt. De projectleider komt erbij. Hij draagt een gehoorapparaat, een zendertje bungelt op zijn buik. Hij vraagt naar de stand van zaken. "Het is geen tien," zeg ik, "het is een acht." Consternatie alom. Meisjes uit een film lopen langs en bemoeien zich ermee. Er ontstaan discussies. "Maar het zou een tien moeten zijn." De collega lacht, de projectleider controleert zijn gehoorapparaat. De meisjes spreken een taal die ik wel herken maar die ik niet kan verstaan. "Waar kopen jullie die jasjes?" De meisjes lachen. "Weet je dat niet?" Ik lach met ze mee. Lachen is hetzelfde in elke taal. "Wie van ons is het mooist?" De collega draagt een grafkist. De grafkist is open, van binnen is hij leeg. "Waar is je vrouw?" vraag ik, "waar is het lijk?" De meisjes lachen. "Je bent zelf een lijk." De projectleider onderbreekt het gelach van de meisjes. "Weet je wel waarmee je bezig bent?" De meisjes zijn stil. De collega loopt weg, de meisjes kruipen in de kist. "Nee. Ik heb geen idee waarmee ik bezig ben." Ik heb een hamer in mijn hand. "Waar kopen jullie die jasjes?" De meisjes lachen. "Weet je het niet?" Ik timmer de grafkist dicht. De meisjes zijn stil. De projectleider wijst naar de wekker. Het is zes uur ‘s morgens.
05 May 2013
03 May 2013
There will be blood (3)
Er is veel te doen maar eigenlijk is er niets te doen. Het is zoiets als alle meubelen naar één kant van de woonkamer sjouwen, de opengevallen plekken stofzuigen en daarna de meubels op hun plaats terugzetten. Je hebt hard gewerkt en niemand ziet het verschil. In wezen is er ook geen verschil.
Als je niet laat zien wat je doet, dan heb je niets gedaan. We gaan terug naar school.
"Juf! Juf! Kijk wat ik heb gemaakt!"
En dat uit twintig bacteriënhaarden tegelijk. Bevestiging, bewijs, respons, rapport.
"Dat is keurig gekakt. Niets in het broekje maar alles in het potje!"
Om nog maar te zwijgen over de bijpassende lucht. Onderwijs is ondergewaardeerd, scholing overschat.
Met een lesbische zit ik op het terras van de soos. Het is vrijdagmiddag, de scholen zijn dicht, tijd voor een borrel. Ik moet onder de mensen komen en de lesbische is mens. Ze draagt een net, strak overhemd boven een paar sneakers en drinkt bier.
"Daar woonde ik."
Ik wijs naar de tiende verdieping van de rode flat, aan de overkant van de straat.
"En daar woonde Ingrid."
Ik wijs naar de flat die vanachter de soos opdoemt.
"Mijn vriendin heet ook Ingrid."
Dagelijks worden er werknemers ontslagen, toekomstperspectief neemt af en armoede neemt toe. De lesbische heeft juist ontslag genomen. Dan heb je ballen.
"Ik vind het juist wel grappig," zegt de lesbische daarover.
Ze vindt alles grappig, en lacht voortdurend. Ik lach mee maar ik vind het niet grappig meer.
De innovatievelingen verdwijnen. Ze stellen vragen, uiten kritiek. De uitgang is snel gevonden, al dan niet met behulp van een vertrouwenspersoon of de bedrijfsjurist. Je moet je mond houden en in de pas lopen, hoe vurig ze het tegendeel ook beweren. Niemand is te vertrouwen, zelfs zij niet die hun functie eraan ontlenen.
"Ik vraag me af wat ik er nog doe."
"Dat vraag ik me al jaren af."
Als je erbij wil horen moet je meedoen, maar meedoen betekent nog niet dat je erbij hoort. Je wordt nooit een deel van de familie als het jouw familie niet is. Je bent een indringer en geen deel van de geschiedenis. Geschiedenis is de motor die de boel bij elkaar en draaiend houdt. Niet dat ik hunker naar een familie, wel onderken ik het verlangen naar een thuis. Zonder thuis geen verlaten.
De soos was ooit thuis, waarschijnlijk daarom spreek ik er graag af. Het is veranderd, maar niet vervlogen. Er zijn wat spullen verplaatst, de keuken en de bar zijn vernieuwd maar niemand ziet het verschil. Het publiek drijft mee op de waan van de dag. Een spiegel is om foto’s van jezelf te maken en reflectie is iets voor oude mensen.
We drinken halve liters Heineken, eten bitterballen en vlammetjes en roken Lucky Strike. Ook wij zijn veranderd.
"Eigenlijk ben ik gestopt."
"Ik eigenlijk ook," zegt ze.
Tolereren leidt niet tot accepteren, imiteren niet tot integreren. Je wordt gedoogd en staat erbij als een gedekte tafel in een afhaalrestaurant.
Als je niet laat zien wat je doet, dan heb je niets gedaan. We gaan terug naar school.
"Juf! Juf! Kijk wat ik heb gemaakt!"
En dat uit twintig bacteriënhaarden tegelijk. Bevestiging, bewijs, respons, rapport.
"Dat is keurig gekakt. Niets in het broekje maar alles in het potje!"
Om nog maar te zwijgen over de bijpassende lucht. Onderwijs is ondergewaardeerd, scholing overschat.
Met een lesbische zit ik op het terras van de soos. Het is vrijdagmiddag, de scholen zijn dicht, tijd voor een borrel. Ik moet onder de mensen komen en de lesbische is mens. Ze draagt een net, strak overhemd boven een paar sneakers en drinkt bier.
"Daar woonde ik."
Ik wijs naar de tiende verdieping van de rode flat, aan de overkant van de straat.
"En daar woonde Ingrid."
Ik wijs naar de flat die vanachter de soos opdoemt.
"Mijn vriendin heet ook Ingrid."
Dagelijks worden er werknemers ontslagen, toekomstperspectief neemt af en armoede neemt toe. De lesbische heeft juist ontslag genomen. Dan heb je ballen.
"Ik vind het juist wel grappig," zegt de lesbische daarover.
Ze vindt alles grappig, en lacht voortdurend. Ik lach mee maar ik vind het niet grappig meer.
De innovatievelingen verdwijnen. Ze stellen vragen, uiten kritiek. De uitgang is snel gevonden, al dan niet met behulp van een vertrouwenspersoon of de bedrijfsjurist. Je moet je mond houden en in de pas lopen, hoe vurig ze het tegendeel ook beweren. Niemand is te vertrouwen, zelfs zij niet die hun functie eraan ontlenen.
"Ik vraag me af wat ik er nog doe."
"Dat vraag ik me al jaren af."
Als je erbij wil horen moet je meedoen, maar meedoen betekent nog niet dat je erbij hoort. Je wordt nooit een deel van de familie als het jouw familie niet is. Je bent een indringer en geen deel van de geschiedenis. Geschiedenis is de motor die de boel bij elkaar en draaiend houdt. Niet dat ik hunker naar een familie, wel onderken ik het verlangen naar een thuis. Zonder thuis geen verlaten.
De soos was ooit thuis, waarschijnlijk daarom spreek ik er graag af. Het is veranderd, maar niet vervlogen. Er zijn wat spullen verplaatst, de keuken en de bar zijn vernieuwd maar niemand ziet het verschil. Het publiek drijft mee op de waan van de dag. Een spiegel is om foto’s van jezelf te maken en reflectie is iets voor oude mensen.
We drinken halve liters Heineken, eten bitterballen en vlammetjes en roken Lucky Strike. Ook wij zijn veranderd.
"Eigenlijk ben ik gestopt."
"Ik eigenlijk ook," zegt ze.
Tolereren leidt niet tot accepteren, imiteren niet tot integreren. Je wordt gedoogd en staat erbij als een gedekte tafel in een afhaalrestaurant.
01 May 2013
I guess I'm allergic
Ctrl N is een nieuw document. Uit het raam kijken is dromen.
Het hoofd moet rusten en het lichaam moet bewegen. Ik denk dat de therapeut dát bedoelde. Kwaaltjes openbaren zich niet voor niets. Ze verkondigen een boodschap waarnaar je je maar hebt te schikken. Alles heeft een reden en als je van de trap af valt dan ben je snel beneden.
Op de televisie kun je belangrijke beelden zien. Beelden die de hele wereld over gaan - en uiteindelijk overgaan. Een vrouw in een blauwe jurk, mannen in kapiteinspak met zwaard. Carnaval is vroeg dit jaar.
Het is Koninginnedag 2013 en ik ga naar de vrijmarkt op de perifere oevers van mijn bestaan. Als een feestdag er is om te feesten dan is de vrijmarkt er om te vrijen.
Half Nederland zit voor de televisie en kijkt naar het carnaval. Ander half Nederland zit niet voor de televisie. Dat zit buiten achter een tafel met aftandse spullen van zolder, of loopt langs iemand die buiten achter een tafel met aftandse spullen van zolder zit.
Hemoglobine geeft kleur aan het leven - voor zover er sprake is van leven.
Het is een zonnige dag. Niet zonnig in de zin van rokje en haltertop, maar zonnig in de zin van droog, oranje kledingstukken en plukjes oranje haar. Meedoen verbroedert en verbindt - verliefd en verblind.
Misschien gaan mijn ogen achteruit, en is dat de oorzaak van de hoofdpijn.
Ik neem kleine stappen, mijn knieën kunnen niet meer aan. Het gaat iets beter. Niet veel, maar het gaat beter. Geduld, rust en bewegen. En stap voor stap. Met kleine stapjes overbrug je geen kloof, dat moet met een sprong. Je kunt de kloof ook laten voor wat hij is en blijven staan. Van blijven staan is nog niemand doodgegaan. Van over een kloof springen daarentegen ...
Koninginnedag kan verraderlijk zijn, de vrijmarkt is een bacteriënfestijn. Wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten en wie niet horen wil moet voelen. Voor de zekerheid draag ik een sjaal.
"Kijk je wel een beetje uit," zei Kim nog.
25 April 2013
There will be blood (2)
Er is altijd iets dat wél goed gaat. Alleen zie je dat niet, zoals je een gezond lichaam ook niet voelt.
De mens die slechts ziet wat fout gaat is een chagrijn, de mens die alleen het goede ziet is een dwaas. Daartussenin bevindt zich de massa: Het kan vriezen, het kan dooien, na regen komt zonneschijn en een dag niet gelachen is een dag niet geleefd, dat soort mensen. Ja hoor, ik lach me dood.
Ik wilde mezelf doodlopen. Voordat het doel was bereikt deden mijn knieën het niet meer. Dat schoot niet op. Ik ging twee dagen op de bank liggen, beide benen uitgestrekt op een verzameling kussens. Ik legde zakjes gevuld met ijs op de brandhaard en kreeg hoofdpijn. Na een week zonder noemenswaardige vooruitgang ging ik naar de huisarts.
"Ik krijg hoofdpijn van mijn bank," zei ik.
Twee dagen televisie kijken, dat leek me wel wat. Het nuttige met het aangename verenigen zie je hooguit in de prostitutie terug. Ik zette de televisie aan. Er was geen beeld. Aangenaam, zei ik zojuist. Het apparaat staat er drie jaar ongebruikt te zijn. Het is dat ik hem uit de doos heb gehaald, anders zou je niet kunnen zien dat het een televisie is. Nu dus ook niet.
Vanwege de pijn had ik geen eetlust. En twee dagen op je rug liggen leidt niet tot honger. Ik at dus niet. Dat kwam goed uit. Als je eet moet je naar het toilet en op het toilet zitten met deze knieën behoorde niet tot de dingen die je ooit moet hebben gedaan voordat je doodgaat. Doodgaan door uithongering duurt maanden. Ik had tijd genoeg. Geen horloge, maar tijd genoeg.
Ik zette de televisie uit en weer aan. Nog steeds geen beeld. Het zit niet mee. Wel geluid, maar geen beeld. Ik bekeek de stapel kussens op de bank. Wel benen maar niet lopen, wel kopen maar niet kijken. Mijn leven is een omgebouwde Thaise, een klont slagroom zonder taart. Het is misselijkmakend.
"Laat maar zien," zei de huisarts.
Ik liet de knieën zien. Maar er was niets te zien. Ze werden gebogen, ineengedrukt, naar binnen en naar buiten gedraaid. Ik gaf geen kick it, de knie- en kruisbanden gaven geen krimp.
"Neem maar een paracetamol als het pijn doet."
Ik mocht naar de fysiotherapeut, dat dan weer wel. Weer iemand voor in mijn adressenboekje. De fysiotherapeut las de aanbevelingsbrief van de huisarts.
"Zo, probleempjes met de televisie?" vroeg de fysiotherapeut.
"Wel benen, geen beeld," zei ik.
Ik deed mijn broek uit. Ik had mijn knieën extra goed gewassen. Voor een date wast de gemiddelde vrouw haar geslachtsdeel twee maal. Na de eerste keer wassen moet ze naar het toilet. Ik lap de ramen altijd twee maal. Eerst binnen, daarna buiten. Ook al zijn de ramen niet smerig, je lapt ze toch. Het is een kwestie van gevoel, ook al zie je het verschil niet.
Een alternatief is televisiekijken via de computer. Maar dat is geen televisiekijken, dat is computeren. Zo is een fysiotherapeut een therapeut en geen arts. Mijn gegevens verdwenen in een Macbook zoals mijn loopvermogen in drijfzand. De kleine zelfstandige gaat mee met zijn tijd, de kantoorslaaf vergeet hoe de wereld eruit ziet.
"Rusten. Veel rusten. En blijven bewegen."
Rusten en bewegen. Haal daar het goede maar uit.
De mens die slechts ziet wat fout gaat is een chagrijn, de mens die alleen het goede ziet is een dwaas. Daartussenin bevindt zich de massa: Het kan vriezen, het kan dooien, na regen komt zonneschijn en een dag niet gelachen is een dag niet geleefd, dat soort mensen. Ja hoor, ik lach me dood.
Ik wilde mezelf doodlopen. Voordat het doel was bereikt deden mijn knieën het niet meer. Dat schoot niet op. Ik ging twee dagen op de bank liggen, beide benen uitgestrekt op een verzameling kussens. Ik legde zakjes gevuld met ijs op de brandhaard en kreeg hoofdpijn. Na een week zonder noemenswaardige vooruitgang ging ik naar de huisarts.
"Ik krijg hoofdpijn van mijn bank," zei ik.
Twee dagen televisie kijken, dat leek me wel wat. Het nuttige met het aangename verenigen zie je hooguit in de prostitutie terug. Ik zette de televisie aan. Er was geen beeld. Aangenaam, zei ik zojuist. Het apparaat staat er drie jaar ongebruikt te zijn. Het is dat ik hem uit de doos heb gehaald, anders zou je niet kunnen zien dat het een televisie is. Nu dus ook niet.
Vanwege de pijn had ik geen eetlust. En twee dagen op je rug liggen leidt niet tot honger. Ik at dus niet. Dat kwam goed uit. Als je eet moet je naar het toilet en op het toilet zitten met deze knieën behoorde niet tot de dingen die je ooit moet hebben gedaan voordat je doodgaat. Doodgaan door uithongering duurt maanden. Ik had tijd genoeg. Geen horloge, maar tijd genoeg.
Ik zette de televisie uit en weer aan. Nog steeds geen beeld. Het zit niet mee. Wel geluid, maar geen beeld. Ik bekeek de stapel kussens op de bank. Wel benen maar niet lopen, wel kopen maar niet kijken. Mijn leven is een omgebouwde Thaise, een klont slagroom zonder taart. Het is misselijkmakend.
"Laat maar zien," zei de huisarts.
Ik liet de knieën zien. Maar er was niets te zien. Ze werden gebogen, ineengedrukt, naar binnen en naar buiten gedraaid. Ik gaf geen kick it, de knie- en kruisbanden gaven geen krimp.
"Neem maar een paracetamol als het pijn doet."
Ik mocht naar de fysiotherapeut, dat dan weer wel. Weer iemand voor in mijn adressenboekje. De fysiotherapeut las de aanbevelingsbrief van de huisarts.
"Zo, probleempjes met de televisie?" vroeg de fysiotherapeut.
"Wel benen, geen beeld," zei ik.
Ik deed mijn broek uit. Ik had mijn knieën extra goed gewassen. Voor een date wast de gemiddelde vrouw haar geslachtsdeel twee maal. Na de eerste keer wassen moet ze naar het toilet. Ik lap de ramen altijd twee maal. Eerst binnen, daarna buiten. Ook al zijn de ramen niet smerig, je lapt ze toch. Het is een kwestie van gevoel, ook al zie je het verschil niet.
Een alternatief is televisiekijken via de computer. Maar dat is geen televisiekijken, dat is computeren. Zo is een fysiotherapeut een therapeut en geen arts. Mijn gegevens verdwenen in een Macbook zoals mijn loopvermogen in drijfzand. De kleine zelfstandige gaat mee met zijn tijd, de kantoorslaaf vergeet hoe de wereld eruit ziet.
"Rusten. Veel rusten. En blijven bewegen."
Rusten en bewegen. Haal daar het goede maar uit.
22 April 2013
There will be blood
De Duitse gaat terug naar Duitsland. Niet dat ik me illusies maakte, maar je kunt niemand verbieden te dromen.
Dromen moeten worden gevoed.
Bij vraag 3, waar ik alle andere keren 'nee' had gezegd, zei ik 'ja'. Ik kreeg het warm. De Duitse warmde mee maar herpakte zich. Ze is professioneel. Ze vroeg hoeveel.
"Ik heb vrienden die het ook doen," zei de Duitse.
"Ik heb geen vrienden."
Voor oprechte interesse ben ik aangewezen op het ziekenhuiswezen.
Er stonden vijf buisjes klaar. Ze prikte de naald in mijn arm, mijn hand rustte op een handdoek op haar schoot. Samen keken we hoe de buisjes rood kleurden.
Dromen moeten worden gevoed.
Bij vraag 3, waar ik alle andere keren 'nee' had gezegd, zei ik 'ja'. Ik kreeg het warm. De Duitse warmde mee maar herpakte zich. Ze is professioneel. Ze vroeg hoeveel.
"Ik heb vrienden die het ook doen," zei de Duitse.
"Ik heb geen vrienden."
Voor oprechte interesse ben ik aangewezen op het ziekenhuiswezen.
Er stonden vijf buisjes klaar. Ze prikte de naald in mijn arm, mijn hand rustte op een handdoek op haar schoot. Samen keken we hoe de buisjes rood kleurden.
05 April 2013
Taiyou (4)
Winnie zegt: “Ik heb veel vrijgezelle vriendinnen.”
Ze eet friet. Op vrijdag is er friet. Op andere dagen niet.
“Maar ze zijn niet echt … .”
Ze wacht, zoekt het juiste woord.
“… aantrekkelijk.”
Twee uitgeknepen zakjes mayonaise liggen naast het bord.
“Geen Winnies,” concludeer ik.
Ze pakt een zakje mayonaise, ziet dat het leeg is, legt het terug, pakt het andere zakje mayonaise en legt ook dat onverrichter zake terug.
“Uiterlijk is toch belangrijk,” zegt ze.
“De eerste keer wel.”
Daarom houd ik niet van daten. Het ligt er te dik bovenop. Geen spontaniteit maar een sollicitatie.
“Eigenlijk zou je elkaar gewoon moeten ontmoeten, op een verjaardag of zo.”
Ze kijkt naar mijn gemillimeterde haar.
"Hoe oud was je ook alweer?"
Ze eet friet. Op vrijdag is er friet. Op andere dagen niet.
“Maar ze zijn niet echt … .”
Ze wacht, zoekt het juiste woord.
“… aantrekkelijk.”
Twee uitgeknepen zakjes mayonaise liggen naast het bord.
“Geen Winnies,” concludeer ik.
Ze pakt een zakje mayonaise, ziet dat het leeg is, legt het terug, pakt het andere zakje mayonaise en legt ook dat onverrichter zake terug.
“Uiterlijk is toch belangrijk,” zegt ze.
“De eerste keer wel.”
Daarom houd ik niet van daten. Het ligt er te dik bovenop. Geen spontaniteit maar een sollicitatie.
“Eigenlijk zou je elkaar gewoon moeten ontmoeten, op een verjaardag of zo.”
Ze kijkt naar mijn gemillimeterde haar.
"Hoe oud was je ook alweer?"
04 April 2013
23 March 2013
Deur
Zaterdag ging ik naar de officiële opening van een winkel. De opening was om twee uur ’s middags. Ik was er om kwart over twee. Meestal is de opening later dan gepland.
Nu niet.
Het was er zo druk dat ik buiten moest staan. Met een gevoelstemperatuur van min 14 is dat geen pretje. Ik besloot in beweging te blijven en liep een rondje door de buurt, later zou het vast rustiger zijn. Zodoende kwam ik langs een sigarettenwinkel. Ik ging naar binnen en kocht sigaretten.
Hoeveel aanwijzingen heb je nodig om te concluderen dat je een buitenstaander bent?
Mijn eerste sigaret rookte ik ook bij min 14. Het legeronderdeel waarbij ik mijn dienstplicht vervulde was op oefening in Duitsland, midden in de winter. Daar ontstond de associatie tussen koude en sigaretten.
Blijkbaar heb ik het al tweeëntwintig jaar koud - min één jaar dan.
Toen ik terugkwam bij de winkel kon de deur open, er waren wat mensen weggegaan. Deur is een ander woord voor winkelopening.
Ik hoor niet bij de doelgroep van de winkel maar wel van de eigenaar. Je moet weten wat je rol is. Isolement is leuk als iedereen achter je aan zit. Maar er zit al jaren niemand achter me aan, daarom moet ik wel naar buiten - en nu naar binnen.
In de winkel waren veel kinderen, sommigen met ouders en anderen zonder. De kinderen die zonder ouders waren gekomen hebben ouders die ooit hier zijn gekomen omdat wij zelf te lui zijn om schoon te maken.
Het middel is erger dan de kwaal. Want wie ruimt de rotzooi in casu hun nageslacht op?
Ik heb geen vooroordelen, ik zie het slechts voor mijn eigen ogen gebeuren.
Ik wilde direct weer weggaan - je mag geen kinderen slaan - maar ik zag een opening. En daar deed ik het tenslotte voor.
Even later voerde ik een gesprek. De aanleiding voor het gesprek berustte op een misverstand. Veel levenswendingen berusten op misverstanden. De mens is echter te trots om dat toe te geven.
Nog later deed ik samen met een paar knee-high boots de afwas. Huiselijk is mijn rol. Zo moet het zijn. En zó moeten ze zijn.
Knee-high boots had thuis een vaatwasser. Bij de afwas leer je elkaar kennen.
Uiteindelijk ging ik als laatste weg. Zonder opening, maar met een bosje bloemen. Lekker huiselijk. Later dan gepland, maar toch.
17 March 2013
15 March 2013
14 March 2013
17 February 2013
Taiyou
Van Floor moet ik wandelen dus daarom ging ik wandelen. Het was een mooie zondag om te wandelen. De zon scheen, er was een aangename luchtvochtigheid en niet veel wind.
Meer mensen verkozen de luchtvochtigheid boven verwinterde zondagmiddagseks. Er zaten mensen buiten, voor hun huis of op het balkon. Mensen werkten in de tuin. Auto’s werden gewassen. Er werd gefietst, veel gefietst. En gewandeld, zoals gezegd. Door mij, maar ook door veel anderen. Ik ben zelden op een origineel idee betrapt.
Ongeacht welke keuze we hadden gemaakt - tuin, balkon, auto, fiets - we hadden één ding gemeen: we lieten ons humeur kietelen door de voorjaarszon. We hadden de deur geopend, de muffe woonkamer verlaten en waren naar buiten gegaan.
Sommige mensen droegen een muts en handschoenen, anderen waren gekleed in een sportieve trui of jas. De overgang van jaargetijden zorgt voor een contrastrijk beeld. Er ligt nog ijs op de sloten terwijl kinderen voetballen in T-shirts met korte mouwen op een aangrenzend stukje gras. Met grasveldjes moet je uitkijken. Je kunt er de hond uitlaten.
Van Floor moet ik eigenlijk in het bos wandelen maar in het bos is geen contrast. Door de bos bomen het niet meer zien, zeg maar.
Daarom wandelde ik door de straten van het oude dorp. Langs kleine maar statige huisjes, maar ook langs misplaatste moderniteiten. Langs lamlendige landhuizen, langs restaurants die voorjaarsomzet lieten lopen. Langs het stadhuis en het zwembad. Langs de kade en langs de bosrand. Langs de snelweg, langs een illegale vuilstortplaats. Daar bleef ik staan.
Een bonus op deze zonovergoten middag. Dankzij Floor is de locatie gevonden.
Be aware, be very aware.
Fleur vind ik een leukere naam. Een vriendinnetje dat Fleur heet, dat zou leuk zijn. Een vriendinnetje, dat zou leuk zijn. Samen met een vriendinnetje wandelen is leuker dan in de tuin werken of de auto wassen. Ik bezit geen auto en ik heb geen tuin. Het zal met elkaar te maken hebben.
Na de toevalstreffer liep ik verder, de polder in. Er zitten nog geen pollen in de lucht, anders had ik het niet gedaan. Pollen in het voorjaar zijn het ergst, want levenslustig en vers. Even besmettelijk als buikloop bij kleuters, even verraderlijk als hun puberende zus.
Over het spoor en een spoorwegovergang de polder uit, via een tuincentrum en een bouwmarkt de bewoonde wereld weer in. De randstedelijke villawijk, daarachter de moderne maar monotone huizenrij, de goedkope grijze flatgebouwen en de late jaren zestig bouw. Toen stond ik in het winkelcentrum.
Over contrast gesproken.
In het winkelcentrum waren de winkels open. Het was koopzondag maar er werd niet veel gekocht. Kopen doe je niet bij een glimlachende voorjaarszon.
Tegenwoordig is elke zondag koopzondag. Niet meer één keer per maand, of alleen met de feestdagen. Alles moet meer en de omzet wordt minder. Het speciale is eraf, zoals bij iemand die je elke week ziet. Hoe houd je het spannend? Ik keek naar boven. De zon zal de rest van de maand niet meer schijnen.
Bij de ingang van de snackbar stond een groepje pubers. Ik bestelde een bakje friet. Wandelen maakt hongerig, onzekere jeugd hoerig. Ik eet zelden friet, daarom blijft het speciaal.
Terwijl ik mijn friet at zag ik buiten een bekende Nederlander staan. Maar ik wist niet wie het was. Zo bekend was hij toch weer niet. Misschien moet hij vaker naar buiten gaan.
Meer mensen verkozen de luchtvochtigheid boven verwinterde zondagmiddagseks. Er zaten mensen buiten, voor hun huis of op het balkon. Mensen werkten in de tuin. Auto’s werden gewassen. Er werd gefietst, veel gefietst. En gewandeld, zoals gezegd. Door mij, maar ook door veel anderen. Ik ben zelden op een origineel idee betrapt.
Ongeacht welke keuze we hadden gemaakt - tuin, balkon, auto, fiets - we hadden één ding gemeen: we lieten ons humeur kietelen door de voorjaarszon. We hadden de deur geopend, de muffe woonkamer verlaten en waren naar buiten gegaan.
Sommige mensen droegen een muts en handschoenen, anderen waren gekleed in een sportieve trui of jas. De overgang van jaargetijden zorgt voor een contrastrijk beeld. Er ligt nog ijs op de sloten terwijl kinderen voetballen in T-shirts met korte mouwen op een aangrenzend stukje gras. Met grasveldjes moet je uitkijken. Je kunt er de hond uitlaten.
Van Floor moet ik eigenlijk in het bos wandelen maar in het bos is geen contrast. Door de bos bomen het niet meer zien, zeg maar.
Daarom wandelde ik door de straten van het oude dorp. Langs kleine maar statige huisjes, maar ook langs misplaatste moderniteiten. Langs lamlendige landhuizen, langs restaurants die voorjaarsomzet lieten lopen. Langs het stadhuis en het zwembad. Langs de kade en langs de bosrand. Langs de snelweg, langs een illegale vuilstortplaats. Daar bleef ik staan.
Een bonus op deze zonovergoten middag. Dankzij Floor is de locatie gevonden.
Be aware, be very aware.
Fleur vind ik een leukere naam. Een vriendinnetje dat Fleur heet, dat zou leuk zijn. Een vriendinnetje, dat zou leuk zijn. Samen met een vriendinnetje wandelen is leuker dan in de tuin werken of de auto wassen. Ik bezit geen auto en ik heb geen tuin. Het zal met elkaar te maken hebben.
Na de toevalstreffer liep ik verder, de polder in. Er zitten nog geen pollen in de lucht, anders had ik het niet gedaan. Pollen in het voorjaar zijn het ergst, want levenslustig en vers. Even besmettelijk als buikloop bij kleuters, even verraderlijk als hun puberende zus.
Over het spoor en een spoorwegovergang de polder uit, via een tuincentrum en een bouwmarkt de bewoonde wereld weer in. De randstedelijke villawijk, daarachter de moderne maar monotone huizenrij, de goedkope grijze flatgebouwen en de late jaren zestig bouw. Toen stond ik in het winkelcentrum.
Over contrast gesproken.
In het winkelcentrum waren de winkels open. Het was koopzondag maar er werd niet veel gekocht. Kopen doe je niet bij een glimlachende voorjaarszon.
Tegenwoordig is elke zondag koopzondag. Niet meer één keer per maand, of alleen met de feestdagen. Alles moet meer en de omzet wordt minder. Het speciale is eraf, zoals bij iemand die je elke week ziet. Hoe houd je het spannend? Ik keek naar boven. De zon zal de rest van de maand niet meer schijnen.
Bij de ingang van de snackbar stond een groepje pubers. Ik bestelde een bakje friet. Wandelen maakt hongerig, onzekere jeugd hoerig. Ik eet zelden friet, daarom blijft het speciaal.
Terwijl ik mijn friet at zag ik buiten een bekende Nederlander staan. Maar ik wist niet wie het was. Zo bekend was hij toch weer niet. Misschien moet hij vaker naar buiten gaan.
05 February 2013
25 January 2013
Je bent zelf een cliffhanger
In het dagelijkse leven, als we werk daaronder verstaan, ben ik dus een aantal verdiepingen verplaatst. Dit even voor het overzicht. Overzicht is belangrijk, want dan weet je waar je staat. Zonder overzicht zou je kunnen verdwalen, door de bos bomen het niet meer zien zitten en in een ravijn storten. Dat is het allemaal niet waard.
Een collega die twintig verdiepingen en drie salarisschalen hoger zit, plaatste op facebook een foto van het uitzicht vanaf zijn werkplek. Je zag de Watergraafsmeer, Amsterdam-Oost, Zeeburg en Diemen. Wel zo overzichtelijk, maar ik heb het niet zo op hoge salarisschalen. Na jaren ploeteren heb je het eindelijk gemaakt, je hebt een plaats bovenin de toren. Je komt op je werk en je start facebook op. Dan ben je niet vierkant geslaagd maar ronduit mislukt.
Er schijnen vrouwen te zijn die het lekker vinden, zo’n hoge man. Ze trouwen op haar verzoek na gemeenschap in goederen.
De collega en ik hebben weinig contact. Maar zoals gezegd hebben we facebook. Op facebook onderhoud je contact met mensen waarmee je geen contact hebt.
Het is een mooie toren, dat mag ook gezegd, maar wel hoog. Erg hoog. Ik heb het niet zo op hoge torens, niet meer. Vroeger wel, maar nu niet meer. Ik krijg al last van hoogtevrees als ik naar filmpjes kijk van grote hoogtes, laat staan dat ik in werkelijkheid mijn sluitspier onder controle houd.
Youtube staat vol met filmpjes die zijn geschoten vanaf grote hoogte. Waaghalzen beklimmen bouwkranen en televisietorens, ze lopen langs bergrichels of kruipen zonder touwen langs een stuwdam omhoog. Vroeger steeg ik ook tot grote hoogte, maar dat was vroeger. Het verschil tussen de kindertijd en de volwassenheid is dat kinderen geen vroeger hebben.
Janine schijnt bij het klimmen haar nieuwe vriend te hebben ontmoet. Klimmen is een manier om je vertrouwen in de mensen terug te krijgen, bijvoorbeeld nadat je bent bedrogen, mishandeld of gewoon voor slet bent uitgemaakt. Terwijl je klimt ben je gezekerd en iemand die beneden staat is je zekering. Daarop moet je vertrouwen en na het klimmen ben je dan genezen. Janine zit ook op facebook maar ik heb geen contact met Janine.
Om mezelf te laten lijden kijk ik naar de filmpjes die zijn geschoten vanaf grote hoogte. Tintelingen doortrekken mijn benen, mijn buik trekt samen en ik wil wegkijken. Maar ik kijk niet weg, ik kijk recht vooruit. Zelfs veilig achter het bureau, met beide voeten op de grond, begint het in mijn hoofd te draaien en het voelt alsof ik geen benen meer heb. Ik vind het onbegrijpelijk maar tegelijkertijd ook fascinerend. Plaatjes kijken, meer is het niet, en dan zo'n reactie kunnen oproepen. Solistische sadomasochistische spelletjes voor als vrouwen en kaarsen niet voorradig zijn.
Je verwacht dat hoogtevrees verdwijnt naarmate je ouder wordt, of op haar minst afzwakt. Je kweekt tenslotte eelt en je verwerft een hoger beleggings- en incasseringsvermogen. Jammer, maar helaas. In de praktijk verhevigen de angsten naarmate de leeftijd vordert. Het afstompen en afvlakken, de clichématige en gevoelsmatige ontwikkeling van de tekortkomingen, het is allemaal juist precies anders.
Hoogtevrees is geen ziekte, het is een begoocheling, je gaat er dan ook niet mee naar de dokter. Begoocheling is niet erg, driekwart van de wereld gelooft in geesten en loopt verdwaasd in het rond. Zo zei ik bijvoorbeeld tegen Janine dat ze een slet was. Ze twijfelde tussen schreeuwen en slaan. Toen heb ik maar een knoop voor haar doorgehakt. Er is bij hoogtevrees maar één echt probleem.
Als je de top eenmaal hebt bereikt, dan is er maar één weg over.
Een collega die twintig verdiepingen en drie salarisschalen hoger zit, plaatste op facebook een foto van het uitzicht vanaf zijn werkplek. Je zag de Watergraafsmeer, Amsterdam-Oost, Zeeburg en Diemen. Wel zo overzichtelijk, maar ik heb het niet zo op hoge salarisschalen. Na jaren ploeteren heb je het eindelijk gemaakt, je hebt een plaats bovenin de toren. Je komt op je werk en je start facebook op. Dan ben je niet vierkant geslaagd maar ronduit mislukt.
Er schijnen vrouwen te zijn die het lekker vinden, zo’n hoge man. Ze trouwen op haar verzoek na gemeenschap in goederen.
De collega en ik hebben weinig contact. Maar zoals gezegd hebben we facebook. Op facebook onderhoud je contact met mensen waarmee je geen contact hebt.
Het is een mooie toren, dat mag ook gezegd, maar wel hoog. Erg hoog. Ik heb het niet zo op hoge torens, niet meer. Vroeger wel, maar nu niet meer. Ik krijg al last van hoogtevrees als ik naar filmpjes kijk van grote hoogtes, laat staan dat ik in werkelijkheid mijn sluitspier onder controle houd.
Youtube staat vol met filmpjes die zijn geschoten vanaf grote hoogte. Waaghalzen beklimmen bouwkranen en televisietorens, ze lopen langs bergrichels of kruipen zonder touwen langs een stuwdam omhoog. Vroeger steeg ik ook tot grote hoogte, maar dat was vroeger. Het verschil tussen de kindertijd en de volwassenheid is dat kinderen geen vroeger hebben.
Janine schijnt bij het klimmen haar nieuwe vriend te hebben ontmoet. Klimmen is een manier om je vertrouwen in de mensen terug te krijgen, bijvoorbeeld nadat je bent bedrogen, mishandeld of gewoon voor slet bent uitgemaakt. Terwijl je klimt ben je gezekerd en iemand die beneden staat is je zekering. Daarop moet je vertrouwen en na het klimmen ben je dan genezen. Janine zit ook op facebook maar ik heb geen contact met Janine.
Om mezelf te laten lijden kijk ik naar de filmpjes die zijn geschoten vanaf grote hoogte. Tintelingen doortrekken mijn benen, mijn buik trekt samen en ik wil wegkijken. Maar ik kijk niet weg, ik kijk recht vooruit. Zelfs veilig achter het bureau, met beide voeten op de grond, begint het in mijn hoofd te draaien en het voelt alsof ik geen benen meer heb. Ik vind het onbegrijpelijk maar tegelijkertijd ook fascinerend. Plaatjes kijken, meer is het niet, en dan zo'n reactie kunnen oproepen. Solistische sadomasochistische spelletjes voor als vrouwen en kaarsen niet voorradig zijn.
Je verwacht dat hoogtevrees verdwijnt naarmate je ouder wordt, of op haar minst afzwakt. Je kweekt tenslotte eelt en je verwerft een hoger beleggings- en incasseringsvermogen. Jammer, maar helaas. In de praktijk verhevigen de angsten naarmate de leeftijd vordert. Het afstompen en afvlakken, de clichématige en gevoelsmatige ontwikkeling van de tekortkomingen, het is allemaal juist precies anders.
Hoogtevrees is geen ziekte, het is een begoocheling, je gaat er dan ook niet mee naar de dokter. Begoocheling is niet erg, driekwart van de wereld gelooft in geesten en loopt verdwaasd in het rond. Zo zei ik bijvoorbeeld tegen Janine dat ze een slet was. Ze twijfelde tussen schreeuwen en slaan. Toen heb ik maar een knoop voor haar doorgehakt. Er is bij hoogtevrees maar één echt probleem.
Als je de top eenmaal hebt bereikt, dan is er maar één weg over.
16 January 2013
Mollusken
Het is de derde week van het jaar en ik vraag me af wat ik zal gaan doen. De eerste weken was ik nuttig, maar in het rapportageproces zijn we op een niveau beland dat echte mannen het werk moeten doen. Op de wc ben ik een echte man, maar daarop houdt het verder. Aan de lichaamstaal van de ingehuurde externen lees ik af dat zij hetzelfde denken – dat zij zich afvragen wat ik zal gaan doen. Laat ik maar een log schrijven, Kerst is ook alweer een tijdje voorbij.
Twee weken overwerken, de zaterdagen erbij. Zo begint de werkzame mens het nieuwe jaar. Het jaarwerk vloeit en de afdeling stroomt - over. De afdeling mist deadlines, aansluiting en lunches. Ik mis begeleiding, instructies en kennis. De afdeling werkt onverminderd voort, ik werk onvermeerderd mee. Teamgeest is ook maar een geest.
Toen we afgelopen zaterdag overwerkten ging ik naar het damestoilet. Een man een man, een woord een woord. De beveiliging zat beneden, ik zat met de hindoe boven, de rest van de overwerkers was naar huis. “Maak het niet te laat,” zei de leiding bij het weggaan, “maandag weer een dag.” Zondag is blijkbaar geen dag.
Buiten was het al weer donker, wat niet zo gek is in deze tijd van het jaar. Het zou pas raar zijn geweest als er rood licht naar binnen had geschenen, of als het toilet schoon was geweest. Damestoiletten zijn smeriger dan je op het eerste gehoor zou verwachten. Dat van die deplorabele staat bedenk ik niet zelf, ik heb het eerder gezien.
De hindoe deed intelligent, ik keek vriendelijk mee. Van meekijken kun je een hoop leren. Na verloop van tijd doe je gewoon precies hetzelfde als wat je hebt gezien. Half Nederland kijkt naar domme televisie en gedraagt zich net zo idioot als de mensen dat in de domme televisieprogramma’s doen.
Vroeger, toen ik nog haar en buikspieren had, werkte ik in kroegen waar het gebruikelijk was dat je zelf de wc’s schoonmaakte. Het schoonmaken van het damestoilet was meer werk dan het schoonmaken van de bar. Na een paar keer diep ademhalen de brandspuit erop, dat was de enige methode. En als de dames weg waren nog een keer.
Het is algemeen bekend dat vrouwen samen naar het toilet toe gaan. Ze kletsen even bij, doen hun ditje en hun datje en kunnen verder met het leven. Op het toilet bespreken ze zaken die de omgeving niet mag horen, worden oneffenheden weggewerkt die het daglicht niet mag zien. Het waarom van de rotzooi die ze achterlaten is evolutionair.
Als je geheimzinnige dingen doet, moet je de sporen wissen. Het gevaar van geheimzinnigheid is dat het vroeg of laat gaat lekken - verbaal of vaginaal. Een vrouw laat sporen na als een naaktslak op een zomerse dag.
Het is de derde week van het jaar en ik vraag me af wat ik zal gaan doen. Vrouwen komen al pratend met elkaar tot een oplossing, een man bedenkt dat zelf. Als je praat kun je niet schieten. Het moment voordat je de trekker overhaalt moet je je adem inhouden. Laat een klein beetje lucht los, stop met uitademen, wacht drie seconden en haal de trekker over. Blaas dan de resterende lucht uit.
Twee weken overwerken, de zaterdagen erbij. Zo begint de werkzame mens het nieuwe jaar. Het jaarwerk vloeit en de afdeling stroomt - over. De afdeling mist deadlines, aansluiting en lunches. Ik mis begeleiding, instructies en kennis. De afdeling werkt onverminderd voort, ik werk onvermeerderd mee. Teamgeest is ook maar een geest.
Toen we afgelopen zaterdag overwerkten ging ik naar het damestoilet. Een man een man, een woord een woord. De beveiliging zat beneden, ik zat met de hindoe boven, de rest van de overwerkers was naar huis. “Maak het niet te laat,” zei de leiding bij het weggaan, “maandag weer een dag.” Zondag is blijkbaar geen dag.
Buiten was het al weer donker, wat niet zo gek is in deze tijd van het jaar. Het zou pas raar zijn geweest als er rood licht naar binnen had geschenen, of als het toilet schoon was geweest. Damestoiletten zijn smeriger dan je op het eerste gehoor zou verwachten. Dat van die deplorabele staat bedenk ik niet zelf, ik heb het eerder gezien.
De hindoe deed intelligent, ik keek vriendelijk mee. Van meekijken kun je een hoop leren. Na verloop van tijd doe je gewoon precies hetzelfde als wat je hebt gezien. Half Nederland kijkt naar domme televisie en gedraagt zich net zo idioot als de mensen dat in de domme televisieprogramma’s doen.
Vroeger, toen ik nog haar en buikspieren had, werkte ik in kroegen waar het gebruikelijk was dat je zelf de wc’s schoonmaakte. Het schoonmaken van het damestoilet was meer werk dan het schoonmaken van de bar. Na een paar keer diep ademhalen de brandspuit erop, dat was de enige methode. En als de dames weg waren nog een keer.
Het is algemeen bekend dat vrouwen samen naar het toilet toe gaan. Ze kletsen even bij, doen hun ditje en hun datje en kunnen verder met het leven. Op het toilet bespreken ze zaken die de omgeving niet mag horen, worden oneffenheden weggewerkt die het daglicht niet mag zien. Het waarom van de rotzooi die ze achterlaten is evolutionair.
Als je geheimzinnige dingen doet, moet je de sporen wissen. Het gevaar van geheimzinnigheid is dat het vroeg of laat gaat lekken - verbaal of vaginaal. Een vrouw laat sporen na als een naaktslak op een zomerse dag.
Het is de derde week van het jaar en ik vraag me af wat ik zal gaan doen. Vrouwen komen al pratend met elkaar tot een oplossing, een man bedenkt dat zelf. Als je praat kun je niet schieten. Het moment voordat je de trekker overhaalt moet je je adem inhouden. Laat een klein beetje lucht los, stop met uitademen, wacht drie seconden en haal de trekker over. Blaas dan de resterende lucht uit.
10 January 2013
Subscribe to:
Posts (Atom)